2014 «αναμνήσεις»

Πόλεμοι στρατιωτικοί και οικονομικοί, ακήρυχτοι εμφύλιοι και τρομοκρατία, κοινωνική αναταραχή, επιδημίες, τραγωδίες και στο βάθος μια μικρή… διαστημική “αχτίδα” ελπίδας.

Εξαιρετικά πλούσιο ειδησεογραφικά το 2014 τελειώνει, δίνοντας “σκυτάλη” σε μία δυνητικά ακόμη πιο δύσκολη χρονιά, μίας και αφήνει ανοιχτά μερικά από το πιο απρόβλεπτα σε εξέλιξη “κεφάλαια” της σύγχρονης ιστορίας…

Η χαίνουσα ουκρανική “πληγή”

Η ευρωπαϊκή διεύρυνση, η επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς και η επαναχάραξη του διεθνούς γεωπολιτικού και ενεργειακού χάρτη με “μόχλευση” από τις ΗΠΑ και το ΔΝΤ δεν είχαν ποτέ ξανά στη μεταπολεμική ιστορία μπει τόσο “κουμπωτά” στην ίδια “εξίσωση” όσο στην ουκρανική κρίση.

Η “τράπουλα” ανακατεύτηκε για τα καλά μέσα στο 2014 στη “γειτονιά” της ΕΕ και της Ρωσίας. Άρχισε με το “σκοτεινό” αιματοκύλισμα της λαϊκής επανάστασης στην Πλατεία Ανεξαρτησίας του Κιέβου -που χαρακτηρίστηκε φιλοδυτική, αλλά είχε ξεκάθαρες νεοναζιστικές “προσμίξεις”- και την ανατροπή της εκλεγμένης φιλορωσικής κυβέρνησης Γιανουκόβιτς, που μόλις είχε συμφωνήσει με τους Ευρωπαίους μεσολαβητές σε ένα “οδικό χάρτη” για την επίλυση της κρίσης.

Έκτοτε ξέσπασε ο ακήρυχτος εμφύλιος στα ανατολικά, που συνεχίζεται παρά την συμφωνία εκεχειρίας της 5ης Σεπτεμβρίου και τώρα πια μετρά πάνω από 5.000 νεκρούς. Ακολούθησε η ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας τον Μάρτιο, που “νεκρανάστησε” τον Ψυχρό Πόλεμο.

Ήταν ωστόσο η μυστηριώδης κατάρριψη του μαλαισιανού Μπόινγκ με 298 επιβαίνοντες, τον περασμένο Ιούλιο, πάνω από τα ανατολικά της Ουκρανίας που -αν και δεν έχει ακόμη εξιχνιαστεί- αποτέλεσε τελικά το “εφαλτήριο” για την επιβολή αμερικανικών και ευρωπαϊκών κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας.

Η στρατηγική ανταπάντηση της Μόσχας με τη σύσφιξη των εμπορικών της σχέσεων με την Κίνα και άλλες αναδυόμενες οικονομίες του πλανήτη -ως αντίβαρο στον “μονοπολικό κόσμο που επιδιώκουν οι ΗΠΑ”, όπως καταγγέλλει το Κρεμλίνο- βρίσκεται τώρα στον “αέρα”, με “φόντο” την κρίση στην οποία τώρα βυθίζεται η ρωσική οικονομία.

Κυρίως λόγω της ραγδαίας πτώσης της τιμής του πετρελαίου, παρά εξαιτίας των κυρώσεων, οδεύει ολοταχώς προς ύφεση μέσα στο 2015. Όμως αυτή η περιδίνηση ήδη επηρεάζει σημαντικούς εμπορικούς εταίρους της Μόσχας, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και ισχυρά κράτη της ΕΕ, με πρώτη τη Γερμανία.
Όσο για την Ουκρανία; Μετά τις προεδρικές εκλογές του Μαϊου που ανέδειξαν ανώτατο πολιτειακό άρχοντα τον φιλοδυτικό ολιγάρχη Πέτρο Ποροσένκο και τις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου που “χαλύβδωσαν” τη θέση του φιλοαμερικανού πρωθυπουργού Αρσένι Γιάτσενιουκ, το Κίεβο ετοιμάζεται για το μεγάλο “ξεπούλημα” της κρατικής περιουσίας, προκειμένου να αποφύγει -παρά το μνημόνιο του ΔΝΤ και τη σκληρότατη λιτότητα- την ολοκληρωτική χρεωκοπία…

Το ισλαμικό τρομο-Χαλιφάτο

Από κομπάρσος στον πολύνεκρο συριακό εμφύλιο, το “Ισλαμικό Κράτος-IS” έγινε ξαφνικά φέτος πρωταγωνιστής, χάρη στα γεωπολιτικά “πονταρίσματα” που έχουν γίνει πάνω του από ισχυρούς περιφερειακούς “παίκτες”. Εκτιμάται -μίας και δεν έχει επισήμως αποδειχθεί- ότι ενδυναμώθηκε χάρη στα πετροδολάρια των Σαουδαράβων (πιστών συμμάχων των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, οι οποίες κατά τα λοιπά δηλώνουν άγνοια) και των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας.

Όπως να έχει, οι εξτρεμιστές του IS -στις τάξεις του οποίου έχουν προστρέξει ουκ ολίγοι Δυτικοί φονταμενταλιστές- κατάφερε σχεδόν ανενόχλητο να κάνει “γιουρούσι” στις πετρελαιοπηγές στα συριακά και ιρακινά εδάφη, μέχρι που τον Ιούνιο προχώρησε και στην ανακήρυξη του δικού του “Χαλιφάτου”.

Αυτή η κίνηση, μαζί με τις εθνοκαθάρσεις που άρχισε το IS κατά των μειονοτικών -κυρίως των Γεζήδων- στάθηκαν αφορμή για την στρατιωτική επαναφορά των Αμερικανών και λοιπών “προθύμων” συμμάχων τους στην περιοχή από τον Αύγουστο, με “συμβούλους” στο έδαφος και βομβαρδισμούς από αέρος.

Μεταξύ των νέων “προθύμων” συγκαταλέγονται και οι Σαουδάραβες, που θέλουν να περιχαρακώσουν τον περιφερειακό ρόλο τους έναντι του “αντίπαλου δέους” του σιιτικού Ιράν, καθώς αυτό οδεύει προς μία ιστορική προσέγγιση με τις ΗΠΑ και τη υπόλοιπη ανεπτυγμένη Δύση.

Παρά πάντως τους συντονισμένους αεροπορικούς βομβαρδισμούς κατά θέσεων του IS από τα συμμαχικά -αμερικανικά, καναδικά, ευρωπαϊκά, αραβικά και κατά ορισμένες ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες και ιρανικά(!)- αεροσκάφη, η εξτρεμιστική οργάνωση κάθε άλλο παρά έχει “ξεδοντιαστεί”.

Αντίθετα, τον Σεπτέμβριο οι μαχητές του έστησαν τη δική τους “Γκερνίκα” κατά των Σύρων Κούδρων στο Κομπάνι, δίπλα στα σύνορα με την Τουρκία. Κι αυτή με τη σειρά της διαπραγματεύεται τη συνδρομή της στη συμμαχική επιχείρηση, με αντάλλαγμα την επαναχάραξη του τοπικού χάρτη, προτού την προλάβουν οι Κούρδοι με τα δικά τους σχέδια για τη δημιουργία κράτους.
Στη Δύση εν τω μεταξύ δεν γίνεται πια λόγος για “ξερίζωμα” του καθεστώτος Άσαντ στη Σύρια. Ενώ η νέα ιρακινή κυβέρνηση που εξελέγη τον Απρίλιο κατέληξε ήδη σε συμφωνία με την ημιαυτόνομη περιοχή των Κούρδων στο βορρά για την “νομή” των κερδών από τις εξαγωγές πετρελαίου, μέσω των τουρκικών εδαφών…

Η βομβαρδιζόμενη “φυλακή” της Γάζας

Για τρίτη φορά μέσα στα τελευταία έξι χρόνια, οι ισραηλινές δυνάμεις κήρυξαν τον πόλεμο στη “μεγαλύτερη στον κόσμο φυλακή ”. Η νέα στρατιωτική επιχείρηση -χερσαία και αεροπορική- στην αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας άρχισε τον περασμένο Ιούλιο, διήρκεσε πέντε ατέλειωτες εβδομάδες και ήταν μακράν η πιο αιματηρή.
Σκοτώθηκαν περίπου 2.200 Παλαιστίνοι, κυρίως άμαχοι, όπως τα γυναικόπαιδα που σκοτώθηκαν στους ανελέητους βομβαρδισμούς στο σχολείο-καταφύγιο του ΟΗΕ. Οι τραυματίες έφθασαν τις 11.000. Στον αντίποδα, από τις ρουκέτες της Χαμάς σκοτώθηκαν 66 Ισραηλινοί στρατιώτες, 5 Ισραηλινοί πολίτες -ανάμεσά τους ένα παιδί- κι ένας Ταϊλανδός υπήκοος κάτοικος νότιου Ισραήλ, ενώ οι τραυματίες έφθασαν τους 469 στις τάξεις του στρατού και τους 261 μεταξύ των αμάχων.

Η αφορμή για την επιχείρηση υπό τον κωδικό “Αιχμή Προστασίας” ήταν η ίδια με τους δύο προηγούμενους πολέμους: η μαζική ρήψη ρουκετών από τη Χαμάς εντός των εδαφών του Ισραήλ. Το πρακτικό αποτέλεσμά της ήταν να “τορπιλιστεί” κάθε προσπάθεια για αναθέρμανση της ειρηνευτικής διαδικασίας και να προκληθούν τριγμοί στην επιχειρούμενη ενδοπαλαιστινιακή συμφιλίωση, με τον σχηματισμό μίας κυβέρνησης εθνικής ενότητας μεταξύ της Χαμάς και της Φατάχ.

Σήμερα, τέσσερις μήνες μετά, ο ειρηνευτικός διάλογος έχει ολοκληρωτικά “παγώσει”, το Ισραήλ οδεύει σε πρόωρες εκλογές τον Μάρτιο -καθώς ο Μπενιαμίν Νετανιάχου επιδιώκει μία πιο ισχυρή πρωθυπουργική θητεία- και οι Παλαιστίνιοι βρίσκονται στα πρόθυρα στη μεν Δυτική Όχθη μίας τρίτης “Ιντιφάντα”, στη δε Λωρίδα της Γάζας της ανθρωπιστικής καταστροφής.

Μοναδική ουσιαστική αλλαγή στο σκηνικό της ισραηλινο-παλαιστινιακής διένεξης είναι πλέον η στάση της Δύσης. Οι Αμερικανοί δείχνουν να έχουν αρχίσει να χάνουν πια την υπομονή τους με την παρελκυστική στάση το Τελ Αβίβ. Στην Ευρώπη, το ένα μετά το άλλο, τα κοινοβούλια χωρών-μελών της ΕΕ τάσσονται με ψηφίσματα υπέρ της αναγνώρισης της Παλαιστίνης.

Ο εφιάλτης του ιού Έμπολα

Όταν στις αρχές Μαρτίου η επανεμφάνιση του θανατηφόρου ιού Έμπολα άρχισε να “θερίζει” τους πληθυσμούς της Λιβερίας, της Γουινέας και της Σιέρα Λεόνε στη Δυτική Αφρική, κανείς στην ανεπτυγμένη Δύση δεν συγκινήθηκε, ούτε έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Όταν όμως άρχισαν να εμφανίζονται ορισμένα μεμονωμένα κρούσματα σε ΗΠΑ και Ευρώπη, τότε ο πανικός άρχισε να ξεχειλίζει και οι φαρμακοβιομηχανίες επιδόθηκαν σε μία κούρσα ανταγωνισμού για το ποια θα αναπτύξει το “χρυσό” εμβόλιο που θα σώσει τον κόσμο από την επαπειλούμενη πανδημία.

Τελικά αυτή δεν προέκυψε και το εμβόλιο ακόμη ερευνάται. Στο μεσοδιάστημα -ενόσω η Δύση ξανάρχισε πλέον να κοιμάται ήσυχη- η νέα επιδημία Έμπολα συνεχίζει να αποδεκατίζει, αν και με επιβραδυμένους ρυθμούς, τους πληθυσμούς της Δυτικής Αφρικής. Εκεί οι νεκροί έχουν πια ξεπεράσει τους 7.600, σε σύνολο άνω των 19.500 κρουσμάτων. Σύμφωνα δε με την Παγκόσμια Τράπεζα, το οικονομικό πλήγμα στις τοπικές οικονομίες θα είναι τεράστιο, αφήνοντας ανοιχτό τώρα ακόμη και το ενδεχόμενο σιτοδείας!

Η “κατάρα” της Malaysia Airlines

Τέσσερις μήνες πριν η Malaysia Airlines γίνει “παρονομαστής” της ουκρανικής κρίσης με την κατάρριψη του Μπόινγκ, είχε απασχολήσει ήδη τα διεθνή πρωτοσέλιδα με την πιο μυστηριώδη εξαφάνιση όλων των εποχών: αυτή της πτήσης MH-370.

Το μοιραίο Μπόιγκ 777 με τους 239 επιβαίνοντες εκτελούσε το δρομολόγιο Κουάλα Λουμπούρ-Πεκίνο στις 8 Μαρτίου, όταν ξαφνικά εξαφανίστηκε πάνω από τη νότια Κινεζική Θάλασσα, αρχικά από τα ραντάρ κι έπειτα από… προσώπου γης!

Ήταν αεροπειρατεία; Μήπως αποστολή αυτοκτονίας του πιλότου; Το κατέρριψαν οι Αμερικανοί; Το κρύβουν τζιχαντιστές σε κάποια σπηλιά για να το χρησιμοποιήσουν σε μία νέα “11η Σεπτεμβρίου”; Όλα τα πιθανά κι απίθανα έχουν ακουστεί ως θεωρία.

Μέχρι στιγμής, κάθε μία από αυτές παραμένει απλά συνωμοσιολογία, μίας και οι διεθνείς έρευνες στον αχαρτογράφητο πυθμένα του Ινδικού Ωκεανού -όπου εκτιμάται ότι το Μπόινγκ συνετρίβη- παραμένουν μέχρι και σήμερα άκαρπες και το αεροσκάφος άφαντο. Ή τουλάχιστον ότι έχει απομείνει από αυτό…

Όταν ο “μαύρος χρυσός” χάνει σε λάμψη

Το θρίλερ είναι σταδιακά εξελισσόμενο από τον περασμένο Ιούλιο. Αρχικά σιωπηρά κι έπειτα με εκκωφαντικό “γδούπο”, η τιμή του πετρελαίου άρχισε να κατακρημνίζεται από τα 100 δολάρια το βαρέλι. Σήμερα, κυμαίνεται πέριξ των 60! Ορισμένοι αναλυτές λένε πως και αυτό το “βαρέλι” δεν έχει “πάτο”, προβλέποντας ότι η τιμή θα πέσει ακόμη και στα 50 δολ. μέσα στο 2015.

Οι αιτίες είναι πολλές και αποτελούν συνδυασμό της μεγάλης προσφοράς, από αρκετούς παραγωγούς, αλλά εν μέσω μειωμένης ζήτησης λόγω της οικονομικής επιβράδυνσης διεθνώς. Στην “εξίσωση” αυτή έχει αρχίσει ωστόσο να προστίθεται και ο “άγνωστος Χ” της γεωπολιτικής “καραμπόλας” που προκαλούν αυτές οι διακυμάνσεις στην τιμή του πετρελαίου.

Ήδη έχει ξεσπάσει “εμφύλιος” στον ΟΠΕΚ για την ανάγκη μείωσης ή μη της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου. Η Σαουδική Αραβία διαμηνύει αποφασισμένη να τη διατηρήσει απαράλλαχτη στα σημερινά επίπεδα, ακόμη κι εάν η τιμή του κατακρημνιστεί στα 20 δολ. το βαρέλι!

Αντίθετα, άλλες μεγάλες πετρελαιοπαραγωγές χώρες όπως η Ρωσία, το Ιράν και η Βενεζουέλα -που έχουν βασίσει τους εθνικούς προϋπολογισμούς τους στις προηγούμενες τιμές και, σε αντίθεση με το Ριάντ, δεν “κολυμπούν” σε “ωκεανούς” πετροδολαρίων- βρίσκονται τώρα αντιμέτωπες με τεράστιες δημοσιονομικές προκλήσεις…

Ο σύγχρονος “σουλτάνος”

Για τον Ταγίπ Ερντογάν η μεταπήδηση από την πρωθυπουργία στην προεδρία της Τουρκίας με τις προεδρικές εκλογές του περασμένου Αυγούστου ήταν λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη. Το ζητούμενο ήταν να εξασφαλίσει μία νίκη αδιαμφισβήτητη και να “χαλυβδώσει” συνταγματικά το προεδρικό αξίωμα με υπερεξουσίες.
Το πρώτο το κατάφερε. Το δεύτερο εκκρεμεί κι ευελπιστεί να το πετύχει με τη νέα βουλή που θα εκλεγεί τον Ιούνιο του 2015. Εκεί ευελπιστεί να δει το ισλαμιστικό κόμμα του, το AKP, να βγαίνει πολύ ενισχυμένο από την κάλπη, ώστε να μην χρειάζεται να μπει καν σε σκληρά “παζάρια”, όπως π.χ. αυτά που έχει ήδη επιχειρήσει με τους Κούρδους βουλευτές.

Για αν το πετύχει αυτό, ο σύγχρονος “σουλτάνος” -ο οποίος έχει εμπλακεί οικογενειακώς και προσωπικά μέχρι το λαιμό σε σκάνδαλα διαφθοράς- “επενδύει” πολιτικά στο ίδια “χαρτιά” που τον έφεραν στην προεδρία: στην ακραία πόλωση και στη συνωμοσιολογία. Με την επίκληση λοιπόν του “παρακράτους του ιεροκήρυκα Γκιουλέν” -που κάποτε ήταν σύμμαχός του και τώρα ζει αυτοεξόριστος στις ΗΠΑ- ο Ερντογάν επιχειρεί να φιμώσει κάθε επικριτική φωνή εξαπολύοντας δικαστικό πογκρόμ κατά αντιπολιτευόμενων ΜΜΕ και δημοσιογράφων. Ενώ συνεχίζει τις “εκκαθαρίσεις” στις τάξεις του στρατού, των δικαστών και των σωμάτων ασφαλείας.

Αστάθμητος παράγοντας είναι η κατάσταση της τουρκικής οικονομίας, που έπειτα από μία δεκατία “άνθισης” -την οποία ο Ερντογάν πιστώνεται ως προσωπικό πολιτικό του “θαύμα”- κινδυνεύει τώρα να σκάσει τώρα στα χέρια του ως… πληθωριστική “καυτή πατάτα”, υπό το βάρος των υψηλών τραπεζικών επιτοκίων, την διαρκή υποτίμηση της τουρκικής λίρας, την εγχώρια κατασκευαστική “φούσκα” και την αύξηση της ανεργίας πάνω από το 10%.

Η Ευρώπη σε “κρίση ταυτότητας”

Για πολλούς ήταν κάτι παντελώς αδιάφορο -το αποδεικνύει το ιστορικά υψηλό ποσοστό αποχής, που άγγιξε το 57%. Όμως για τις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες οι Ευρωεκλογές του περασμένου Μαϊου επιβεβαίωσαν τους πιο μεγάλους φόβους.

Παρά τους δημόσιους αφορισμούς, την επίφαση εκδημοκρατισμού με την εκλογή του νέου προέδρου της Κομισιόν από το Ευρωκοινοβούλιο και τα πρώτα στα χρονικά ντιμπέιτ μεταξύ των υποψηφίων, το εκλογικό “ρεύμα” των ευρωσκεπτικιστικών και ακροδεξιών κομμάτων δεν ανακόπηκε. Από την άλλη βέβαια αυτά δεν κατάφεραν να κλονίσουν τις ευρωπαϊκές πολιτικές ισορροπίες.

Έτσι η Γερμανία είχε το “μαχαίρι” στη “μοιρασιά” των πόστων στη νέα Κομισιόν. Και οι δύο μεγαλύτερες πολιτικές ευρωομάδες -το Λαϊκό Κόμμα και οι Σοσιαλιστές- ένωσαν τις δυνάμεις τους για να εκλέξουν στην “κεφαλή” της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τον πρώην πρόεδρο του Eurogroup και πρώην πρωθυπουργού του Λουξεμβρούργου, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.

Ουδείς φάνηκε να ενοχλείται από το “ένοχο” μυστικό της χώρας του πως αποτελεί εδώ και χρόνια τον μεγαλύτερο “φορολογικό παράδεισο” της Ευρώπης. Μέχρι που το έβγαλε λίγο αργότερα στη φόρα το LuxLeaks και έπεσαν όλοι μαζί από τα “σύννεφα”, αναλαμβάνοντας δεσμεύσεις για διαφάνεια και απειλώντας με το Μέγα Δουκάτο με κυρώσεις…

Πώς λένε “δημοκρατία” στο Χονγκ-Κονγκ;

Η μεταβίβαση του ελέγχου του διεθνούς οικονομικού κέντρου του Χονγκ-Χονγκ το 1997 από τη Βρετανία στην Κίνα έγινε υπό την αρχή και την υπόσχεση για “ένα κράτος, δύο συστήματα”.

Όμως τον περασμένο Αύγουστο κατερρίφθησαν ακόμη και τα προσχήματα σε αυτόν τον μύθο, όταν το Πεκίνο διεμήνυσε πως οι πρώτες στα χρονικά τοπικές εκλογές για την ανάδειξη νέας διοίκησης, το 2017, θα γίνουν μόνον με την προέγκριση των υποψηφίων από το ΚΚΚ. Με αίτημα τον εκδημοκρατισμό και την εκλογική αυτονομία, χιλιάδες κάτοικοι του Χονγκ-Κονγκ κατέβηκαν στους δρόμους. Το πρόσταγμα είχε αρχικά το πασιφιστικό κίνημα “Occupy Central”.

Μετά όμως το “πάνω χέρι” πήραν οι εξεγερμένοι φοιτητές και μαθητές λυκείων, δίνοντας πνοή στη λεγόμενη “επανάσταση της ομπρέλας” -μίας και οι ομπρέλες ήταν το μοναδικό προστατευτικό μέσο τους απέναντι στα γλομπ και τη “βροχή” των δακρυγόνων, με τα οποία τους αντιμετώπιζαν οι δυνάμεις καταστολής. Τελικά, στις αρχές Δεκεμβρίου το υπό διωγμό κίνημα διαλύθηκε, εξαιτίας και εσωτερικών διαφωνιών. Παρ’ όλα αυτά, το λαϊκό αίτημα για εκδημοκρατισμό παραμένει…

Ο δεύτερος αμερικανικός “εμφύλιος”

Το “κακό” (ξαν)άρχισε τον Αύγουστο με τη δολοφονία του άοπλου, πλην “ύποπτου” 18χρονου Αφροαμερικανού Μάικλ Μπράουν από τα πυρά του λευκού αστυνομικού Ντάρεν Γουίλσον στο Φέργκιουσον του Μισούρι. Το έγκλημα έβγαλε το “κρυμμένο κάτω από το χαλί” ρατσιστικό πρόβλημα στις ΗΠΑ και την ασυδοσία των εγχώριων δυνάμεων ασφαλείας.

Αντί όμως το “κακό” να αντιμετωπιστεί από τη “ρίζα” του, αφέθηκε σε επικοινωνιακούς χειρισμούς από στελέχη της αμερικανικής κυβέρνησης. Την ήδη στρεβλή κατάσταση ήλθε εν τω μεταξύ να επιδεινώσει η επιλεκτικά “τυφλή” αμερικανική δικαιοσύνη, αρχικά με την αθώωση του Ντάρεν Γουίλσον.

Το αποτέλεσμα ήταν να συνεχιστούν οι δολοφονίες άοπλων Αφροαμερικανών “υπόπτων” από αστυνομικούς ανά την αμερικανική επικράτεια. Το “ποτήρι” ξεχείλισε με την δεύτερη αθώωση λευκού αστυνομικού, του Ντάνιελ Πανταλέο από την Νέα Υόρκη, που τον περασμένο Ιούλιο στραγγάλισε τον άοπλο 43χρονο Αφροαμερικανό και πατέρα έξι παιδιών, Έρικ Γκάρνερ. Η υποψία που τον βάρυνε ήταν ότι πωλούσε αφορολόγητα τσιγάρα.

Τελικά, υπό το βάρος της λαϊκής κατακραυγής, ο Μπαράκ Ομπάμα παρενέβη με σειρά συναντήσεων στον Λευκό Οίκο, ενώ ο Αμερικανός υπουργός Δικαιοσύνης, Έρικ Χόλντερ, διέταξε την έναρξη ομοσπονδιακής έρευνας για ενδεχόμενη παραβίαση των δικαιωμάτων των πολιτών.

Στα τέλη Δεκεμβρίου ωστόσο άνοιξε ένας ακόμη κύκλος βίας, με την δολοφονία δύο αστυνομικών στο Μπρούκλιν, σε μία πράξη αντεκδίκησης με δράστη έναν 28χρονο Αφροαμερικανό, που στη συνέχει αυτοκτόνησε, πηδώντας στις ράγες του μετρό.

Το ματωμένο Κύπελο

Όταν η Βραζιλία ανέλαβε τη διοργάνωση του φετινού Παγκόσμιου Κυπέλου Ποδοσφαίρου, υποτίθεται ότι η προσέλκυση κεφαλαίων και η βελτίωση των υποδομών θα ήταν μία μελλοντική επένδυση για τον πληθυσμό της.

Όταν φέτος το καλοκαίρι έφθασε πια το πλήρωμα του χρόνου και οι φτωχικές φαβέλες είχαν απλά κρυφτεί με τείχη από την κοινή θέα, ήταν πλέον εμφανές ότι η κυβερνητική υπόσχεση ήταν κενή περιεχομένου.

Παραμονές της λαμπρής έναρξης του Μουντιάλ, οι Βραζιλιάνοι αναμετρήθηκαν για πολλοστή φορά στους δρόμους με τις απανταχού παρούσες δυνάμεις ασφαλείας, εκφράζοντας την αγανάκτησή τους για την ακατάσχετη σπατάλη.
Τελικά, στα τέλη Ιουλίου πανηγύρισαν την τελετή λήξης μαζί με τα εκατομμύρια επισκέπτες. Τον Οκτώβριο επανεξέλεξαν την Ντίλμα Ρούσεφ στην προεδρία. Και τώρα μετρούν αντίστροφα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ριο ντε Τζανέιρο το 2016.

Το φέρι-μπόουτ του θανάτου

Εκατόν δώδεκα χρόνια και μία ημέρα μετά ναυάγιο του Τιτανικού, στις 16 του περασμένου Απριλίου, ένα νοτιοκορεατικό πλοίο ονόματι “Sewol” άρχιζε το ταξίδι του προς το νησί Τζετζού με 476 επιβαίνοντες, εκ των οποίων 352 εκδράμοντες μαθητές γυμνασίου. Τελικά, το Sewol έπεσε πάνω σε ένα “παγόβουνο” ανικανότητας και ασυδοσίας.
Yπερφορτωμένο κι έχοντας ήδη υποστεί παράνομες εργασίες επισκευής, βυθίστηκε παρασύροντας στον θάνατο 304 ανθρώπους. Όσο για τους επιζώντες; Στην πλειονότητάς τους δεν διασώθηκαν από το πλήρωμα του Sewol -τα μέλη του οποίου το εγκατέλειψαν σαν τα ποντίκια- ούτε από το νοτιοκορεατικό λιμενικό, που έφθασε στον τόπο του δυστυχήματος με μισή ώρα καθυστέρηση, αλλά από παραπλέοντα σκάφη.
Τον Μάιο, ο καπετάνιος και 3 μέλη του πληρώματος κρίθηκαν ένοχοι για ανθρωποκτονία. Τον Ιούνιο -κι ενώ εκκρεμούσε σε βάρος του ένταλμα σύλληψης- ο ιδιοκτήτης της διαχειρίστριας εταιρείας του Sewol κηρύχθηκε από την αστυνομία νεκρός, μετά τον εντοπισμό σωρού ενός άνδρα σε χωράφι και την ταυτοποίησή της με τον καταζητούμενο επιχειρηματία. Μυστηριωδώς πάντως δεν έχουν ακόμη ανακοινωθεί τα αίτια του θανάτου.

Μεσόγειος: ένα υγρό νεκροταφείο

“Η πιο φονική διαδρομή του κόσμου”: έτσι χαρακτηρίζει πια η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) τον διάπλου της Μεσογείου που κάνουν σχεδόν καθημερινά μετανάστες χωρίς χαρτιά από την Αφρική, τη Μέση Ανατολή και στην Ασία, πάνω σε σαπιοκάραβα δουλεμπόρων -πολλά από τα οποία σήμερα χαράσσουν ρότα με αυτόματο πιλότο!

Φέτος, ο αριθμός αυτών που πνίγηκαν στα νερά της Μεσογείου ξεπέρασε κάθε προηγούμενο: μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου -οπότε ανακοινώθηκαν τα τελευταία επίσημα στοιχεία- οι νεκροί είχαν φθάσει τους 3.419.

Στις 31 του μηνός κατεβάζει εν τω μεταξύ σταματά το “Mare Nostrum“, όπως ονομάζεται η επιχείρηση διάσωσης του ιταλικού ναυτικού. Μέσα στο τελευταίο 12μηνο, έχει σώσει τη ζωή σε τουλάχιστον 150.000 ανθρώπους.

Τώρα στη θέση του θα μπει μπροστά η επιχείρηση “Triton” της ευρωπαϊκής δύναμης “Frontex”. Αυτή όμως ξεκινά “κουτσή”, καθώς έχει στη διάθεσή της μόλις το 1/3 των πόρων που είχαν κάθε μήνα οι Ιταλοί!

Ταξίδι στα πέρατα του σύμπαντος

Μία δεκαετία μετά την εκτόξευση του διαστημικού σκάφους “Rosetta” από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος κι έπειτα από ένα μακρύ ταξίδι 6,5 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων, μία από τις πιο φιλόδοξες διαστημικές αποστολές είχε ανέλπιστα επιτυχή έκβαση στα μέσα Νοεμβρίου.

Η “Rosetta” όχι μόνον είχε φθάσει στον προορισμό της, διαγράφοντας τροχιά γύρω από τον μακρινό κομήτη “67P Τσουριούμοφ-Γερασιμένκο”, αλλά στην επιφάνειά του κατάφερε να προσεδαφιστεί το όχημα “Philae”. Προτού αυτό ξεμείνει από μπαταρία πρόλαβε να στείλει πίσω στη Γη πολύτιμο όγκο πληροφοριών και πιθανές απαντήσεις στα μυστήρια ηλιακού μας συστήματος.

Η “Rosetta” εν τω μεταξύ συνεχίζει την τροχιά της γύρω από τον κομήτη και θα παραμείνει εκεί τουλάχιστον μέχρι και τον επόμενο Αύγουστο, οπότε ο “67P Τσουριούμοφ-Γκερασιμένκο” θα προσεγγίσει όσο ποτέ άλλοτε τον Ήλιο!