Αυτό είναι τo πραγματικό αδιόρατο πρόσωπο της Χρυσής Αυγής
Πώς η ακροδεξιά οργάνωση «μετασχηματίστηκε» μετά τις φυλακίσεις και ποιο ρόλο παίζει η οικονομία.
Ο Aly Goetz είναι δημοσιογράφος και ιστορικός. Πριν λίγα χρόνια δημοσιεύτηκε το βιβλίο του («Λαϊκό κράτος του Χίτλερ») στο οποίο αναφέρεται και στην οικονομική διαχείριση των ναζί. Ο Χίτλερ εφάρμοσε ένα πρόγραμμα περίκλειστης οικονομίας για να αντιμετωπίσει την ανεργία και την πείνα που τον έφεραν στην εξουσία. Με διάφορους τρόπους (μεγάλα δημόσια έργα, ‘’εθελοντική εργασία κλπ) σε σύντομο χρονικό διάστημα όλοι οι Γερμανοί είχαν εργασία και ψωμί. Κινητοποιημένοι από την εθνικιστική ιδεολογία , αλλά και με τις παροχές στη μεσαία τάξη και στα κατώτερα στρώματα, στήριξαν το καθεστώς. Χωρίς να αναρωτηθούν βέβαια πού βρέθηκαν τα λεφτά.
Ο Γκετς λοιπόν υπογραμμίζει, ότι στην αρχή το νομισματοκοπείο και η λεηλασία των περιουσιών εβραίων και αντικαθεστωτικών τροφοδοτούσαν το σύστημα…Λίγο πριν τον πόλεμο η Γερμανία του Χίτλερ βρισκόταν και πάλι στα πρόθυρα πτώχευσης. Η παράταση της οικονομικής ευρωστίας δεν είχε άλλο τρόπο να συνεχιστεί από τον πόλεμο. Για τον οποίο η γερμανική βιομηχανία είχε προετοιμαστεί μετατρεπόμενη σε πολεμική. Με τις κατακτήσεις σε Ανατολή και Δύση, ο Χίτλερ προσέφυγε σε αυτό που ο Γκετς ονομάζει λεηλασία. Οι κατακτήσεις πρόσφεραν για λίγα ακόμη χρόνια τη δυνατότητα να συνεχιστεί η κοινωνική πολιτική. Όμως, αν δεν είχε προηγηθεί η συντριβή της Γερμανίας και αυτή η πηγή πόρων θα στόμωνε.
Δυστυχώς για τον Χίτλερ και τον λαό του, όπως και για όλους τους δικτάτορες και μη , η οικονομία είναι σκληρό καρύδι και ακολουθεί τους δικούς της κανόνες. Η απόλυτη οικονομική και εθνική καταστροφή είναι σαν τα φυσικά φαινόμενα. Δεν κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία, αλλά τα ελλείμματα και το εμπορικό ισοζύγιο.
Όλα αυτά τα θυμήθηκα προ ημερών, όταν με μια παρέα βρεθήκαμε σε ταβέρνα συζητώντας την δική μας μελαγχολία. Ένας νέος που μας σέρβιρε μας ρώτησε τι προβλέπουμε για τις εκλογές. Και όταν τον ρωτήσαμε για τις δικές του απόψεις, μας μάγεψε με τον ορθολογισμό του. Και την ευφράδειά του. Ήμασταν τόσο γοητευμένοι που οι νεοδημοκράτες τον θεωρήσανε φιλελεύθερο. Οι κεντροαριστεροί δικό τους. Στην παρέα συμμετείχε και ο Ντίνος. Παλιός αριστεριστής της γενιάς του Πολυτεχνείου. Χαμογέλασε με την αφέλειά μας και μας είπε ότι ο νέος είναι χρυσαυγίτης. Κι όταν επαναστατήσαμε και τον ρωτήσαμε από πού βγάζει το συμπέρασμα, μας είπε: «Μα στην επιμονή του στην αυτάρκεια της οικονομίας που θα απαλλάξει την Ελλάδα από την εξάρτηση και τα μνημόνια»…
Πράγματι ο συμπαθής τύπος ήταν με την Χ.Α. Κι εμείς το φυσήξαμε , αλλά δεν κρύωνε. Μετατράπηκε στο μεταξύ σε συστημικό κόμμα η Χ.Α. ή όχι; Φόρεσε γραβάτα το ναζιστικό μόρφωμα, όπως το χαρακτηρίζουν οι Ευρωπαίοι και Έλληνες δημοκρατικοί; Μήπως η μεταμόρφωση που διαπιστώνουμε είναι προσαρμογή στην πραγματικότητα που διαμορφώθηκε μετά την κρατική παρέμβαση που οδήγησε στις φυλακές την ηγετική του ομάδα; Μην ξεχνάμε πάντως ότι ο Χίτλερ στις πρώτες εκλογές που του έδωσαν ποσοστά για να μπει στη Βουλή, διέλυσε τα σώματα εφόδου και εκτέλεσε τον αρχηγό τους Ρεμ.
Τα χαρακτηριστικά της την περίοδο πριν την δολοφονία του Φύσσα ήταν προκλητικά. Η βία, οι δράσεις των ταγμάτων εφόδου, οι επιθέσεις κατά των μεταναστών και η αγοραία πολιτική γλώσσα κατά της Βουλής, των κομμάτων της και των μνημονίων, η συναναστροφή με τον υπόκοσμο xαρακτήριζαν την οργάνωση. Από την άλλη με την αντισυστημική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά τους εξασφάλισαν ένα ακροατήριο που είναι υπαρκτό στην Ελληνική κοινωνία, το οποίο τους πολλαπλασίασε τις ψήφους από ποσοστά της τάξης του 0.3% σε ποσοστά της που φτάνουν από 6%-10%.
Η μέθοδος που μετέρχεται εδώ και καιρό η Χ.Α. για να μετασχηματιστεί σε κόμμα αποδεκτό και από ευρύτερα στρώματα, εκδηλώνεται με συμβολικό και λεκτικό τρόπο και ανεπαίσθητες αποσιωπήσεις.
Τώρα φόρεσαν γραβάτα. Το νέο look προβάλει την αστική τους στόχευση. Τα μπράτσα με τα τατουάζ τέλος. Οι μουσικές επενδύσεις στις λαμπαδηδρομίες και στρατιωτικού τύπου παρελάσεις υπό τον ήχο του ναζιστικού ύμνου (το τραγούδι του Horst Wessel) τέλος. Η βία που οδήγησε στην Δικαιοσύνη δικαιολογείται από τον Αρχηγό «τρυφερά»: νέοι φλογεροί πατριώτες έκαναν λάθος. Αυτοκριτική σε χαμηλούς τόνους. Η κριτική στο σύστημα στοχεύει στο μνημόνιο που επιβάλλουν οι τοκογλύφοι, που αποδέχονται οι προδότες μνημονιακοί και νεομνημονιακοί και στην εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία. Δηλαδή τίποτε περισσότερο από τη γλώσσα που χρησιμοποιεί ακραία αριστερή και δεξιά ρητορική.
Και , ώ του θαύματος: προς Θεού. Όχι έξω από το Ευρώ! Σε όσους το λέω πέφτουν από τα σύννεφα! Αλλά ο Μιχαλολιάκος ήδη από το 2012, ίσως και νωρίτερα, είναι καθαρός. Θεωρεί στον δημόσιο λόγο του, ότι έξοδος από την Ευρωζώνη θα είναι καταστροφική για τα λαϊκά στρώματα. Είναι μεν στρατηγικός στόχος η έξοδος, αλλά με προϋπόθεση να υπάρξει μια νέα στιβαρή αυτάρκης οικονομία ,που με μοχλό τον πρωτογενή τομέα θα οδηγήσει την Ελλάδα στην ανεξαρτησία κλπ.
Κι εδώ είναι το ζουμί της υπόθεσης. Κλειστή και αυτάρκης οικονομία, έξοδος από το παγκόσμιο σύστημα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε καταβαράθρωση των δημόσιων και ατομικών οικονομικών και ανάγκη επιβολής αυταρχικού καθεστώτος. Με άλλα λόγια, όλοι θα δουλεύουμε εθνικά υπερήφανοι και περισσότερο οι κομματικοί πατερούληδες που θα μας διακονεύουν. Άσε που η προσωρινή διέξοδος μιας κλειστής σε πολεμική οικονομίας είναι στην περίπτωση της Ελλάδας μαύρο, κατάμαυρο χιούμορ…
Μα θα μου πείτε αυτά όλα μοιάζουν με τις θέσεις του ΚΚΕ. Όπως καταγγέλλουν κάποιοι αριστερίστικοι ισότοποι. Λάθος. Το ΚΚΕ ευαγγελίζεται την Λαϊκή Δημοκρατία, αλλά πότε; Όταν υπάρχει κομμουνισμός σε όλο τον κόσμο. Ξέρουν ότι μια κλειστή οικονομία είναι καταστροφική γι αυτό και παραπέμπουν την εφαρμογή του οράματός τους με όρους σοσιαλιστικής παγκοσμιοποίησης. Και επί πλέον δρουν στα Συνταγματικά πλαίσια, έστω και αν δεν τους αρέσει το αστικό Σύνταγμα. Και με ευλαβικό τρόπο καταδικάζουν βία, αναρχικές ταραχές και βέβαια παρελάσεις παραστρατιωτικού τύπου.
Συμπέρασμα. Το αδύνατο σημείο της Χ.Α. είναι οικονομία. Είναι όμως το θεμέλιο της ιδεολογίας της. Και γι αυτό στις ομιλίες σχεδόν το αποσιωπούν, προβάλλοντας το γλυκό μπιμπερόν της αυτάρκους και πρωτογενούς παραγωγής. Και μια και οι δημοσιογράφοι δεν επιμένουν στο θέμα, περνάει απαρατήρητο, όπως επιθυμούν, και παραμένει η εικόνα της αμφίεσης και ο αντιμνημονιακός αγώνας. Αποσιωπάται όμως το είδος της οικονομίας και της κοινωνίας που επιθυμούν να μας φορέσουν…
