Ακίνητα – «φαντάσματα»: Γιατί 117.000 σπίτια μένουν άδεια στο κέντρο της Αθήνας
- Η έρευνα της Redataset αποκαλύπτει ότι 117.137 κατοικίες στο Δήμο Αθηναίων είναι κενές — το 26,8% του συνόλου.
- Υψηλά ποσοστά και σε Πειραιά (22,1%), Περιστέρι, Ζωγράφου και δυτικές συνοικίες.
- Στα βόρεια και νότια προάστια τα κενά σπίτια είναι σαφώς λιγότερα, κάτω από 10% σε αρκετές περιοχές.
Η στεγαστική κρίση στην Αθήνα αποκτά πλέον απολύτως μετρήσιμη διάσταση. Σύμφωνα με την ανάλυση της Redataset, που βασίζεται στα στοιχεία της απογραφής κτιρίων της ΕΛΣΤΑΤ, το 26,8% των κατοικιών στον Δήμο Αθηναίων παραμένει κενό — συνολικά 117.137 σπίτια που δεν κατοικούνται ή δεν διατίθενται στην αγορά.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Καθημερινής, η συγκέντρωση των κενών ακινήτων είναι ιδιαίτερα υψηλή στο κέντρο και τον Πειραιά, όπου φτάνει το 22,1%, ενώ ισχυρή παρουσία «κλειστών» κατοικιών καταγράφεται και σε πυκνοκατοικημένες περιοχές όπως το Περιστέρι και ο Ζωγράφου. Στον αντίποδα, στα βόρεια και νότια προάστια τα ποσοστά μειώνονται αισθητά, συχνά κάτω από το 10%.
Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν περιορίζεται στη γεωγραφική κατανομή. Μεγάλο μέρος των ακινήτων αυτών ανήκει σε ιδιώτες, στο Δημόσιο – από τον ΕΦΚΑ έως τους δήμους και τα ιδρύματα – αλλά και σε τράπεζες και servicers. Πολλά από τα κτίρια έχουν παραμείνει κλειστά για χρόνια, απαιτώντας επενδύσεις που συχνά υπερβαίνουν τη σημερινή αξία τους.
Η Εθνική Τράπεζα έχει υπολογίσει ότι την περίοδο της κρίσης χάθηκαν 35 δισ. ευρώ σε αναγκαίες επενδύσεις συντήρησης. Το αποτέλεσμα είναι ότι περίπου 250.000 κατοικίες πανελλαδικά έχουν υποβαθμιστεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρούνται πλέον μη κατοικήσιμες.
Παρά τα κίνητρα που έχουν θεσπιστεί — όπως η φοροαπαλλαγή από τα εισοδήματα ενοικίου για τα πρώτα τρία χρόνια μίσθωσης ενός ακινήτου που ήταν κλειστό, ή το πρόγραμμα «Ανακαινίζω – Νοικιάζω» — η αποτελεσματικότητά τους παραμένει περιορισμένη. Το τελευταίο διαθέτει προϋπολογισμό μόλις 50 εκατ. ευρώ, ποσό ανεπαρκές σε σχέση με το ύψος των αναγκαίων παρεμβάσεων.
Την ίδια στιγμή, οι τιμές των ενοικίων συνεχίζουν την ανοδική πορεία τους και η διαθεσιμότητα στενέψει. Η έρευνα αποκαλύπτει ότι οι περιοχές με χαμηλότερα εισοδήματα εμφανίζουν και τα υψηλότερα ποσοστά κλειστών κατοικιών — ένα ακόμη εμπόδιο στη λειτουργία της αγοράς και στην προσιτή στέγη.
Αν δεν υπάρξει μια πιο στοχευμένη στρατηγική που θα συνδυάζει χρηματοδότηση, φορολογικά κίνητρα και μηχανισμούς αξιοποίησης του δημόσιου αποθέματος, το τεράστιο αυτό «αόρατο» κομμάτι του οικιστικού χάρτη θα παραμένει εκτός αγοράς, επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο τη στεγαστική εξίσωση στην Αττική.
