Η ανισότητα διαβρώνει τη δημοκρατία

Η ελίτ μίλησε από το χειμερινό της θέρετρο του Νταβός στην Ελβετία: η αυξανόμενη ανισότητα υποσκάπτει τη δημοκρατία καθώς οι μεγάλες εταιρείες και οι πλούσιοι εξαγοράζουν ολοένα και μεγαλύτερη πολιτική επιρροή.

Σύμφωνα με το CNN Money, περίπου τα δύο-τρίτα των συμμετεχόντων σε μία συζήτηση στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός απάντησαν ότι το διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς έχει μία διαβρωτική επίδραση στην αμερικάνικη πολιτική ζωή.

Η μεγάλη πλειοψηφία (70%) των ερωτηθέντων πιστεύει επίσης ότι εν τέλει η δημοκρατία θα υπερασπίσει τον εαυτό της αποτελεσματικά.

Διαβάστε ακόμη: Υπέρμαχος της μείωσης μισθών στην Ελλάδα, ο Όλι Ρεν

«Έχουμε την τάση να οργανώνουμε εκ νέου τον εαυτό μας, και νομίζω ότι βαδίζουμε πάνω σε ένα τέτοιο μονοπάτι», δήλωσε ο Άντονι Σκαραμούτσι, ιδρυτής του αντισταθμιστικού κεφαλαίου SkyBridge Capital. «Πιστεύω ότι το μήνυμα από τις ΗΠΑ είναι ότι οι πολίτες είναι έτοιμοι για πολιτικούς που θα πουν στους ανθρώπους την αλήθεια».

Άλλοι εμφανίζονται λιγότερο πεπεισμένοι ότι η δημοκρατία θα αυτοδιορθωθεί, ισχυριζόμενοι ότι απαιτούνται αλλαγές στο πολιτικό σύστημα ώστε να εξασφαλιστεί ο περιορισμός της δύναμης των ισχυρών.

«Τεράστιες ποσότητες πλούτου περνάνε από γενιά σε γενιά με ελάχιστη φορολόγηση», τόνισε ο καθηγητής οικονομικών του Χάρβαρντ, Κεν Ρόγκοφ. «Και είναι δύσκολο να μην σκεφτεί κάποιος ότι αυτό δεν σχετίζεται με την πολιτική επιρροή των πλουσίων».

Διαβάστε ακόμη: Κομισιόν: Αύξηση της «φτώχειας στην εργασία» το 2013

Ο Ρόγκοφ επισήμανε την ανάγκη εγκαθίδρυσης ενός πιο προοδευτικού φορολογικού συστήματος, λέγοντας ότι ανησυχεί για την ελάττωση της κοινωνικής κινητικότητας.

Ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτζ είπε ότι η αμερικάνικη δημοκρατία απειλείται από ένα σύστημα που καταλήγει στην υπο-αντιπροσώπευση κάποιων ομάδων. «Ο βαθμός στον οποίο η οικονομική ανισότητα μεταφράζεται σε πολιτική ανισότητα εξαρτάται από τους κανόνες του παιχνιδιού. Οι φτωχοί δεν ψηφίζουν και παρατηρείται μία ενορχηστρωμένη προσπάθεια να γίνει ακόμα δυσκολότερο γι’ αυτούς να ψηφίζουν».

Ως αντίβαρο στην άσκηση επιρροής από τις εταιρείες, ο Στίγκλιτζ πρότεινε τη θέσπιση υποχρεωτικής ψήφου, την ενίσχυση της χρηματοδότησης ρυθμιστικών αρχών, την κυβερνητική υποστήριξη ομάδων δημοσίου συμφέροντος, και τη διεύρυνση της δημόσιας πληροφόρησης.

«Αν δεν έχεις πρόσβαση σε ποιοτική ενημέρωση, οι κακές ιδέες καταλήγουν να πουλιούνται όπως ακριβώς πουλιούνται και δηλητηριώδη τσιγάρα ή προϊόντα που οδηγούν σε παχυσαρκία», είπε χαρακτηριστικά.

Ο ιστορικός Τι Τζέι Στάιλς έριξε ένα μερίδιο της ευθύνης και στην παγκοσμιοποίηση, λέγοντας ότι αυτή έχει διευκολύνει την παράκαμψη της οποιασδήποτε ρύθμισης από τη μεριά των εταιρειών. Και κατέληξε επισημαίνοντας ότι «χρειαζόμαστε τον μεγάλο πλούτο, αλλά χρειαζόμαστε και την κριτική προς αυτόν».