Η κρίση εμπιστοσύνης και η κρίση ακρίβειας
Η κυβέρνηση επιδιώκει να αποκτήσει αέρα νίκης που θα οδηγήσει στην αυτοδυναμία όταν θα γίνουν εκλογές, ωστόσο τίποτε δεν μπορεί να προδικάσει τις πολιτικές εξελίξεις του επόμενου διαστήματος. Μπορεί η απώλεια της πρώτης θέσης να φαίνεται αδύνατη, όμως τα λάθη και οι αστοχίες, σε συνδυασμό με το κόστος ζωής και την στεγαστική κρίση υποδαυλίζουν σε μεγάλο βαθμό την προοπτική μιας εύκολης τρίτης εκλογικής νίκης για τη Νέα Δημοκρατία. Σε μεγάλο βαθμό οι βασικοί πολιτικοί παίκτες έχουν προεξοφλήσει μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση πίσω από την πρώτη, που θα μπορούσε να δώσει κυβερνητική λύση: είτε δίνοντας την αυτοδυναμία στη Νέα Δημοκρατία, είτε δημιουργώντας την απαραίτητη όσμωση που θα οδηγούσε σε μια κυβέρνηση συνασπισμού.
Στο κέντρο του πολιτικού συστήματος ωστόσο υποβόσκει μια δίδυμη κρίση: η κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς της δικαιοσύνης, του κράτους και των μηχανισμών του και η κρίση ακρίβειας που ροκανίζει τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Υποχρεώνει μια πλατιά μάζα πολιτών να βιώνει συνθήκες μείωσης του βιοτικού επίπεδου που συνδυάζεται με μια αίσθηση ενός κράτους που προστατεύει τους ισχυρούς και αποδυναμώνει τους ανίσχυρους.
Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ έχει εδραιώσει ακόμη περισσότερο αυτή την πεποίθηση όταν εμφανίζονται δίκτυα απατεώνων σε προνομιακή σχέση με κάθε είδους εξουσία που ξεκοκαλίζουν κοινοτικές επιδοτήσεις και ξεφτιλίζουν τη χώρα διεθνώς. Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα δεν έχει καταφέρει να πείσει ότι εννοεί την πραγματική κάθαρση – ακόμη και η εξεταστική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ προσφέρεται ως πρώτη ύλη για συγγραφή καταγγελτικών ανακοινώσεων μεταξύ γραφείων Τύπου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αποστροφή μεγάλης μερίδας της κοινής γνώμης προς την καθημερινότητα του πολιτικού ρεπορτάζ – ειδικά όταν η υπόθεση γίνεται δυσνόητη ακόμη και στους νομικούς κύκλους.
Εντέλει όσο βαδίζουμε στην κάλπη τόσο πιο δύσκολο θα είναι να μορφοποιηθούν τα κατάλληλα διλήμματα. Όχι γιατί τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να τα θέσουν. Αλλά γιατί οι ψηφοφόροι διακατέχονται από ένα κλίμα απογοήτευσης και χαμηλών προσδοκιών – όχι για τη χώρα αλλά για τους εαυτούς τους. Αυτό είναι το κρίσιμο στοίχημα τόσο για την κυβέρνηση, όσο και για τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι η βελτίωση των μακροοικονομικών μεγεθών της οικονομίας μπορεί να βελτιώσει και τη δική τους οικονομική θέση. Εκεί κρίνονται άλλωστε διαχρονικά οι εκλογές – όλα τα υπόλοιπα είναι σημαντικά αλλά έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
