Ιστορίες εκσυγχρονισμού κι ιστορίες οπισθοδρόμησης
Η κυβέρνηση δείχνει με όλες τις εξαγγελίες της το δρόμο για την ανανέωση της θητείας της το 2027. Το πρόγραμμα της περιλαμβάνει συνταγματική αναθεώρηση ώστε να αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, να λειτουργούν με συνταγματική επικύρωση τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, να αρθεί η μονιμότητα στο δημόσιο, να αξιολογούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι και να εκσυχρονιστεί η λειτουργία και ο τρόπος εκλογής της δικαιοσύνης. Για να υποστηρίξει τις εξαγγελίες της, η κυβέρνηση έχει στη φαρέτρα της μια σειρά από επιτυχίες: την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, την αναβάθμιση των υπηρεσιών υγείας, τον εκσυχρονισμό των υπηρεσιών της πολιτικής προστασίας. Κι έχει και ιστορίες αποτυχίας. Όπως τον ΟΠΕΚΕΠΕ.
Λες και δεν μπορούμε να γλιτώσουμε από μια μοίρα που μας κρατάει κολλημένους στο χθες, κάθε τόσο ξεπροβάλει μια ιστορία αποτυχίας τους κράτους, όπου συγκεκριμένοι τομείς αρνούνται πεισματικά να αναδιαρθρωθούν και να λειτουργήσουν με όρους διαφάνειας, ισονομίας και χρηστής διοίκησης. Και το χειρότερο: αν δεν ήταν η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, που επιδιώκει να ελέγχει το πού κατευθύνονται τα κοινοτικά κονδύλια, δεν υπάρχουν μηχανισμοί του κράτους ή της δικαιοσύνης που να μπορούν να παρεμβαίνουν νωρίς για να εξαρθρώνουν αυτές τις κακοδαιμονίες. Κι έρχεται η κυβέρνηση στο τέλος του έκτου χρόνου της θητείας της να εξαγγείλει την κατάργηση του οργανισμού και την υπαγωγή του στην ΑΑΔΕ. Κάτι τέτοια παραδείγματα όμως, στερούν από το κυβερνητικό αφήγημα το απαραίτητο απαραίτητο επιχείρημα για να πείσει τους κεντρώους ψηφοφόρους για το πόσο πραγματικά εννοεί τον εκσυγχρονισμό του κράτους.
Ούτως ή άλλως η ιστορία των αγροτικών επιδοτήσεων ήταν πάντα μια αμαρτωλή ιστορία που ξεκινάει τη δεκαετία του 80. Ωστόσο η χώρα που πέρασε από μια πολλή σκληρή δοκιμασία, αυτή των μνημονίων και της συρρίκνωσης του ΑΕΠ, δείχνει να μην μπορεί να απαλλαγεί από τις παιδικές ασθένειες, σε μια περίοδο που θέλει να πείσει την παγκόσμια επενδυτική κοινότητα πως έχει γυρίσει σελίδα και πως το κράτος της δεν είναι πια το ίδιο. Η φήμη της Ελλάδας στο εξωτερικό είναι μια σημαντική άυλη αξία που προσδίδει υπεραξία στα προϊόντα και στις υπηρεσίες της. Υπό αυτή την έννοια, κάθε τέτοια ιστορία προβάλει ως εμπόδιο σε μια φυγή προς τα εμπρός. Για αυτό και η τιμωρία όσων ενεπλάκησαν στο συγκεκριμένο σκάνδαλο οφείλει να είναι παραδειγματική. Η χώρα πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά τη λογική της λεηλασίας και της κατασπατάλησης των κρατικών πόρων. Κάθε τέτοια ιστορία πρέπει να ευαισθητοποιεί τους πάντες. Και πρωτίστως την κυβέρνηση. Τη δική της εικόνα πλήττει κυρίως.
