Καλωσήρθατε στον νέο… εξοντωτικό κόσμο όπου πρέπει να περιμένετε για τα πάντα

του Rob Walker

Η αλυσίδα εφοδιασμού είναι πραγματικά πιεσμένη, και αυτό φέρνει τους καταναλωτές σε μια θέση που αντιστρέφει δεκαετίες αποφασιστικών προσπαθειών των μεγάλων επιχειρήσεων και της τεχνολογίας: τους αναγκάζει να περιμένουμε. Έξι μήνες για ένα ψυγείο, εννέα μήνες για έναν καναπέ – ορισμένοι gamers εξακολουθούν να δυσκολεύονται να αποκτήσουν ένα PS5, το οποίο κυκλοφόρησε πριν από σχεδόν ένα χρόνο.

Τα προβλήματα της αλυσίδας εφοδιασμού δεν είναι ο μόνος ένοχος, αλλά έχουν στρέψει την προσοχή του κόσμου στα περίτεχνα δίκτυα μεταποίησης και μεταφοράς που καθιστούν δυνατό το σύγχρονο εμπόριο. Τα αποθέματα είναι λιγοστά, τα εργοστάσια σε όλη την Ασία έχουν επιβραδυνθεί ή έχουν σταματήσει να λειτουργούν λόγω των προβλημάτων του COVID-19, τα φορτηγά πλοία είναι μπλοκαρισμένα στα λιμάνια από το Long Beach μέχρι τη Savannah.

Μεγάλοι λιανοπωλητές όπως η Walmart, η Costco και η Home Depot έχουν ναυλώσει τα δικά τους πλοία για να διατηρούν τα ράφια εφοδιασμένα. Θα πρέπει να ολοκληρώσετε τις γιορτινές σας αγορές μέχρι, χμ…, χθες. Οι ειδικοί αναμένουν επιβραδυνόμενη παράδοση των πάντων, από παιχνίδια και gadget (ιδίως οτιδήποτε περιλαμβάνει τσιπ ημιαγωγών, που είναι γνωστό ότι είναι σε έλλειψη) μέχρι κιτ για κατ’ οίκον τεστ COVID. Όταν το λιμάνι του Λος Άντζελες μεταφέρθηκε πρόσφατα σε 24ωρη λειτουργία, αυτό ανακοινώθηκε από τον Πρόεδρο Μπάιντεν, μια ένδειξη ότι η ταλαιπωρία των καταναλωτών έχει γίνει ένα de facto πολιτικό ζήτημα.

Οι άνθρωποι δεν αναστατώνονται μόνο για την αναμονή για αγαθά. Οι πελάτες ξεσπάνε δημοσίως για τις μεγάλες αναμονές σε εστιατόρια ή για τις καθυστερήσεις πτήσεων. Αυτό οδηγεί έναν μεγάλο αριθμό εργαζομένων στον τομέα των υπηρεσιών να εγκαταλείπουν τις δουλειές τους, τροφοδοτώντας το ρεκόρ-παραιτήσεων της λεγόμενης «Μεγάλης Παραίτησης» – μια συμπίεση του εργατικού δυναμικού η οποία φυσικά οδηγεί τελικά σε αραιή στελέχωση που έχει ως αποτέλεσμα περισσότερη αναμονή.

Ένα σημείο αναφοράς: Η αρθρογράφος του Bloomberg, Tara Lachapelle, επικαλέστηκε πρόσφατα ένα ερευνητικό σημείωμα της Stephens Inc. που ισχυρίζεται ότι αυτό το καλοκαίρι οι χρόνοι παράδοσης της Domino’s «αυξήθηκαν απότομα και δραματικά κατά 30%» και δεν έχουν ανακάμψει, πιθανότατα λόγω έλλειψης οδηγών. Ακόμα και τα αμερικανικά ταχυδρομεία επιβραδύνουν ορισμένες παραδόσεις στο πλαίσιο ενός σχεδίου περικοπής κόστους.

Μπορείτε να θεωρήσετε αυτή την έκρηξη αναμονής ως μια μορφή «σκιώδους πληθωρισμού». Αυτό συμβαίνει όταν αντί να αυξήσουν τις τιμές, οι εταιρείες σας δίνουν λιγότερα για το ποσό που έχετε συνηθίσει να πληρώνετε. Ίσως αυτό να σημαίνει μια ελαφρώς μικρότερη σοκολάτα. Ή ίσως σημαίνει αυξημένους χρόνους αναμονής. Ορισμένοι πωλητές αυτοκινήτων, για παράδειγμα, προειδοποιούν τους πιθανούς αγοραστές να είναι ευέλικτοι, επειδή το να αποκτήσουν το ακριβές χρώμα και τη μάρκα που επιθυμούν θα πάρει λίγο χρόνο: Οι ελλείψεις οχημάτων αναμένεται να διαρκέσουν μέχρι το επόμενο έτος.

Τούτου λεχθέντος, ίσως ο πιο υποτιμημένος παράγοντας για την επιστροφή της αναμονής για αγαθά είναι ότι οι εμπλοκές από την πλευρά της προσφοράς συμπίπτουν με μια έκρηξη από την πλευρά της ζήτησης, καθώς οι καταναλωτές συνεχίζουν να ξοδεύουν για να καλύψουν τη συσσωρευμένη επιθυμία τους για τα πάντα, από συσκευές και διαρκή αγαθά μέχρι εμπειρίες και υπηρεσίες.

Η ζήτησή μας για πράγματα προφανώς συνεχίζεται αμείωτη, παρά τις υψηλότερες τιμές, τις ελλείψεις και την παραλλαγή Δέλτα. Οι λιανικές πωλήσεις (συμπεριλαμβανομένων των εστιατορίων και των μπαρ μαζί με τα καταστήματα ειδών ένδυσης και οικιακής χρήσης και τα συναφή) αυξήθηκαν και πάλι τον Σεπτέμβριο, αντίθετα με τις προσδοκίες. «Οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να ξοδέψουν – το θέμα είναι αν μπορούν να βρουν αυτά που ψάχνουν», δήλωσε στους New York Times οικονομολόγος της S&P Global.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αυτή η συγκυρία ρίχνει τα φώτα της δημοσιότητας στο πόσο σημαντικό έχει γίνει για τους καταναλωτές το να μην περιμένουν. Έχουμε συνηθίσει να προσμένουμε ότι θα πάρουμε αυτό που θέλουμε ΑΜΕΣΑ, επειδή αυτό μας έχουν εκπαιδεύσει οι εταιρείες να προσμένουμε. Ένα καθοριστικό χαρακτηριστικό του …περασμένου αιώνα ως προς τις πωλήσεις ήταν η τελειοποίηση της τεχνολογίας και των logistics για να μειωθεί ο χρόνος μεταξύ της σπίθας της επιθυμίας σας και της ικανοποίησής της.

Η πορεία της Amazon είναι μια προφανής σκιαγράφηση του ευρύτερου φαινομένου: Το «κατάστημα με τα πάντα», με την πρότασή του για άπειρη ποικιλία, έχει ταυτιστεί πλήρως με τον ζήλο για την ικανοποίηση των παρορμήσεων άμεσης ικανοποίησης. Έτσι, οι στόλοι των φορτηγών της Amazon Prime έγιναν ταχύτατα τόσο οικείοι όσο τα φορτηγά της Fedex ή της UPS. Και, αντίστοιχα, προέκυψε η οργή του αγοραστή που ανακαλύπτει ότι μπορεί να χρειαστεί να περιμένει μια εβδομάδα για ένα πάπλωμα, παρόλο που πριν από λίγο καιρό η ταχεία παράδοση οικιακών αγαθών ήταν μια πολυδιαφημισμένη καινοτομία – και όχι κάτι που μοιάζει με ανθρώπινο δικαίωμα.

Η πανδημία επιτάχυνε την τάση αυτή ακόμη περισσότερο. Με τις επιλογές για ψυχαγωγία ή εκτόνωση να περιορίζονται, η λιανική …θεραπεία μεταφέρθηκε στο διαδίκτυο. Πολλοί συνήθισαν ακόμη περισσότερο σε μια οικονομία «χωρίς τριβές»: θέλετε κάτι, πατάτε το τηλέφωνό σας μερικές φορές και αυτό βρίσκεται καθ’ οδόν προς την πόρτα σας. Τόσο το ηλεκτρονικό εμπόριο όσο και οι επιχειρήσεις παράδοσης αναδύθηκαν για να ικανοποιήσουν και να ξεπεράσουν τη ζήτηση για μέγιστη ταχύτητα στη μεταφορά στους πελάτες των πάντων, από τσίζμπεργκερ μέχρι εκτυπωτές και ξυλεία.

Τελικά, φάνηκε πραγματικά ότι η αναμονή μιας εβδομάδας για ένα πάπλωμα ήταν κάπως αδιανόητη, τουλάχιστον για τους καταναλωτές. «Η τεχνολογία έχει απομονώσει τις ανώτερες τάξεις από τη φυσική εργασία που επιτρέπει τον τρόπο ζωής τους», δήλωσε πρόσφατα στο Axios η Melissa Swift της εταιρείας συμβούλων Mercer.

Αν και η κουλτούρα της μη αναμονής είχε αρνητικές συνέπειες στο περιβάλλον, στην εργασία και ίσως στην ψυχή μας, δεν θα είναι εύκολο να ανατραπεί. Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι το άγχος της αλυσίδας εφοδιασμού έχει κορυφωθεί, αλλά ακόμη και αν αυτό ισχύει, θα χρειαστούν μήνες για να επανέλθουν τα πράγματα σε φυσιολογικά επίπεδα.

Εντωμεταξύ, η συμπίεση της εργασίας αναμένεται να διαρκέσει για χρόνια. Προς το παρόν, αναγκαζόμαστε να μάθουμε να περιμένουμε και πάλι. Αλλά ο κύκλος δεν θα σπάσει πραγματικά χωρίς αλλαγή στις προσδοκίες των καταναλωτών. Μπορούμε πραγματικά να μάθουμε να αποδεχόμαστε ότι δεν μπορούμε πάντα να παίρνουμε αυτό που θέλουμε αμέσως;

Θα πρέπει να περιμένουμε και να δούμε.