Οι μεταρρυθμίσεις και το άγχος της επανεκλογής
Η υπόθεση με το κλείσιμο των καταστημάτων των ΕΛΤΑ υπενθύμισε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο το πώς λειτουργεί το πολιτικό σύστημα στη χώρα. Ξαφνικά, όλοι ανακάλυψαν τη “σημασία του ταχυδρόμου” στα χωριά τους. Όχι από νοσταλγία. Από φόβο. Το άγχος της επανεκλογής έκανε πάλι την εμφάνισή του.
Το σενάριο γνώριμο: μια δημόσια υπηρεσία προσπαθεί να εκσυγχρονιστεί, να περιορίσει ζημιές και αναποτελεσματικότητα. Όμως η αλλαγή έχει πολιτικό κόστος. Και τότε αρχίζει η χορογραφία: δηλώσεις “κατανόησης”, τηλεφωνήματα σε υπουργεία, φωτογραφίες με κατοίκους έξω από τα καταστήματα που “δεν πρέπει να κλείσουν”. Κανείς δεν θέλει να φανεί αδιάφορος, κανείς δεν θέλει να δυσαρεστήσει.
Προφανώς η διαχείριση από πλευράς Υπερταμείου θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Να προηγηθεί ένας διάλογος, μια σειρά επεξηγηματικών δράσεων, ένα χρονοδιάγραμμα αλλαγών. Μια ζύμωση με τις τοπικές κοινότητες, με την αυτοδιοίκηση. Την εύρεση πιθανών χώρων σε κτίριο του Δήμου που θα μπορούσε να στεγαστεί υπηρεσία των ΕΛΤΑ. Όλα αυτό όμως δεν ακυρώνει την πραγματικότητα: Τα ΕΛΤΑ δεν μπορούν να λειτουργούν όπως το 1985. Η τεχνολογία έχει αλλάξει, οι συνήθειες των πολιτών επίσης.
Το φαινόμενο δεν περιορίζεται στα ταχυδρομεία. Το βλέπουμε κάθε φορά που μια μεταρρύθμιση απειλεί τη βολή κάποιου: σχολεία που συγχωνεύονται, νοσοκομεία που μεταφέρονται, ανεμογεννήτριες που ενοχλούν το τοπίο. Όλοι λένε “ναι στις αλλαγές”, αρκεί να μην αφορούν τη δική τους εκλογική περιφέρεια.
Η ρευστότητα του πολιτικού τοπίου αγχώνει πια τους κυβερνητικούς βουλευτές αλλά και αυτούς της αντιπολίτευσης. Λίγοι – οι πιο προβεβλημένοι – αισθάνονται την σιγουριά της επανεκλογής. Εάν επιβεβαιωθούν οι μετρήσεις στις έρευνες κοινής γνώμης, τα σημερινά κόμματα θα χάσουν μέρος της δύναμής τους – αυτό το ξέρουν οι κυβερνητικοί βουλευτές αλλά και οι του ΠΑΣΟΚ, που δεν βλέπουν το κόμμα να ξεκολλάει από το 12-13%.
Οι επόμενες εκλογές θυμίζουν «τοπίο στην ομίχλη» και εάν επιβεβαιωθεί η κάθοδος τριών νέων κομμάτων, του Τσίπρα, του Σαμαρά και της Καρυστιανού, θα αλλάξουν πολλά στην ανθρωπογεωγραφία της βουλής. Αυτό το άγχος της επανεκλογής, πλάι στην δυσαρέσκεια για το αυξημένο κόστος ζωής και βέβαια την κόπωση από τα εξίμισι χρόνια της διακυβέρνησης, δημιουργούν ένα μείγμα δυσαρέσκειας που εκδηλώνεται πια ανοιχτά στη βουλή. Κι αυτό δεν βοηθάει στην προώθηση των απαραίτητων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων.
