Oversharing στη δουλειά: Πότε η ειλικρίνεια βλάπτει την καριέρα σου
Η Adriana Lima, υπεύθυνη επικοινωνίας σε startup, παρατηρεί πως η διαχείριση της υπερεκθεσιακής κουλτούρας στον εργασιακό χώρο έχει γίνει ιδιαίτερα απαιτητική. Από τη μία, θεωρεί θετικό ότι οι νεότεροι συνάδελφοί της μιλούν ανοιχτά για τις ανασφάλειές τους – όπως η δυσφορία μπροστά στην κάμερα κατά τις τηλεδιασκέψεις. Από την άλλη, δεν αισθάνεται ότι μπορεί να σχολιάζει θέματα ψυχικής υγείας στο μεσημεριανό διάλειμμα. Προσπαθεί να ακούει με κατανόηση και συμβουλεύεται το τμήμα HR όταν δεν είναι βέβαιη πώς να αντιδράσει. Αν και κάποιες φορές φαίνεται ψυχρό να παραπέμπει κάποιον σε ασφαλιστικά προγράμματα ή σε υπηρεσίες υποστήριξης προσωπικού, αυτό μπορεί να είναι η πιο υπεύθυνη κίνηση.
Όπως σημειώνει, «στο τέλος της ημέρας, όλοι κάνουμε κακό στον εργαζόμενο όταν προσπαθούμε να παίξουμε τον ψυχολόγο».
Η σύγχρονη εργασιακή κουλτούρα προωθεί την αυθεντικότητα και το «να φέρνεις τον εαυτό σου στη δουλειά». Το μοντέλο του σφιχτού work-life balance έχει αντικατασταθεί από ένα υβριδικό σχήμα όπου οι ρόλοι διαπλέκονται. Μετά την πανδημία και την εκτίναξη της τηλεργασίας, τα όρια μεταξύ επαγγελματικού και προσωπικού θολώνουν. Τα social media εντείνουν τη σύγχυση, αφού επαγγελματικά updates και προσωπικές εξομολογήσεις συνυπάρχουν στο ίδιο feed.
Η τεχνολογία διευκολύνει την εργασία, αλλά την επεκτείνει και χρονικά – με τα emails και τις ειδοποιήσεις να μας ακολουθούν στο κινητό. Όπως παρατηρεί η βιομηχανική ψυχολόγος Carrie Bulger, «αφού το παίρνουμε μαζί μας στο σπίτι, γιατί να μην εισχωρήσει και το σπίτι στη δουλειά; Είναι κάπως φυσιολογικό».
Ωστόσο, όταν η αυθεντικότητα ξεπερνά το μέτρο και γίνεται υπερεκθεσιακή, τα όρια δοκιμάζονται. Η γενιά Z ίσως κατηγορείται πιο συχνά για αυτό το φαινόμενο, αλλά δεν υπάρχει ηλικιακός περιορισμός στο oversharing.
Όλο και συχνότερα, εργαζόμενοι μοιράζονται προσωπικά στοιχεία που άλλοτε θα θεωρούνταν υπερβολικά: από οικογενειακά τραύματα και διαγνώσεις μέχρι τις δυσκολίες στη σχέση τους. Η κουλτούρα της εξομολόγησης αντικαθιστά την παραδοσιακή σιωπή του «ιδανικού» εργαζομένου – που ήταν πάντα διαθέσιμος, ποτέ απαιτητικός και διακριτικός για την προσωπική του ζωή.
Είναι αλήθεια πως η τάση για ενσυναίσθηση έχει ενισχύσει τη δυνατότητα των εργαζομένων να εκφράζονται και να ζητούν άδεια όταν τη χρειάζονται. Ωστόσο, υπάρχει μια λεπτή γραμμή, και πολλοί έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με συναδέλφους που την υπερβαίνουν συστηματικά.
Η κουλτούρα του «φέρνουμε όλο μας τον εαυτό στη δουλειά» ήταν εν μέρει μια απόπειρα ενίσχυσης της σύνδεσης και του αισθήματος του ανήκειν. Ενσωματώθηκε σε πολιτικές διαφορετικότητας και ενσωμάτωσης (DEI). Όμως σε κάποιες περιπτώσεις, το αποτέλεσμα ήταν ανεξέλεγκτο: άλλο η αυθεντικότητα και άλλο η απουσία φίλτρου.
Παραδείγματα από εταιρικούς χώρους περιλαμβάνουν: ασκούμενη που έβγαλε το σουτιέν της στο γραφείο, διευθύντρια που περιέγραψε λεπτομερώς τη γέννα της, συναδέλφους που μονοπωλούν meetings με ιστορίες για πρώην συντρόφους, αλκοολισμό και σεξουαλικές σχέσεις. Η υπερπροσωπική αφήγηση μπορεί να εξαντλεί το περιβάλλον και να αποδυναμώνει την επαγγελματική εικόνα.
Όπως σημειώνει η Carla Bevins (Carnegie Mellon), «η επαγγελματική σου φήμη βασίζεται στην καθαρότητα και την αξιοπιστία της επικοινωνίας σου. Το oversharing μπορεί να θολώσει και τα δύο».
Αν και η γενιά Z είναι πρωτοστάτης της ειλικρινούς συζήτησης γύρω από την ψυχική υγεία, αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε γραφείο είναι κατάλληλος χώρος για ανεξέλεγκτη προσωπική έκθεση.
Η Nicole Magelssen, πρώην εικονική βοηθός, αναφέρει πως μία συνάδελφός της ξεπερνούσε κάθε όριο κάνοντας αστεία για όπλα και απειλές. Αυτό οδήγησε σε υποβάθμιση του ρόλου της και αμφισβήτηση της κρίσης της.
Το «υπερμοίρασμα» μπορεί να υπονομεύσει την εμπιστοσύνη και την αξιολόγηση από συναδέλφους και ανώτερους. Σε ανταγωνιστικά ή ιεραρχικά περιβάλλοντα, μπορεί να οδηγήσει σε αποκλεισμό ή σε απώλεια ευκαιριών εξέλιξης.
Όπως παρατηρεί η Sasha Leatherbarrow (Bansk Beauty), «αν είσαι ο κουτσομπόλης του γραφείου, δεν θα σε δεις ποτέ στη C-suite». Η αυθεντικότητα θέλει μέτρο, πλαίσιο και επίγνωση. Άλλωστε, όπως λέει και η Carrie Bulger, «είναι θεμιτό να ζητήσεις μια σύσταση για παιδικό σταθμό ή κτηνίατρο, αλλά δεν χρειάζεται να μοιραστείς όλους τους καβγάδες με τον σύντροφό σου».
Οι ειδικοί συμφωνούν: δεν χρειάζεται να αντικατοπτρίσεις το επίπεδο ευαλωτότητας του άλλου για να δείξεις ενσυναίσθηση. Είναι προτιμότερο να στρέψεις διακριτικά τη συζήτηση αλλού. Οι διευθυντές μπορούν να ορίσουν 5-10 λεπτά χαλαρής κουβέντας στην αρχή κάθε συνάντησης ώστε να υπάρξει χώρος σύνδεσης, χωρίς εκτροχιασμό.
Η Ali Goldberg, επαγγελματίας της επικοινωνίας, δηλώνει υπερήφανη oversharer. Θεωρεί ότι η διαφάνειά της ενισχύει τη σύνδεση με τους άλλους. Έχει μοιραστεί ιστορίες για τον θάνατο του πατέρα της και βίντεο από την εποχή που έδινε μεθυσμένη συνέντευξη ως φοιτήτρια. «Ίσως κάποιες φορές να φαίνομαι αντιεπαγγελματική, αλλά όλα έχουν να κάνουν με το πλαίσιο», λέει.
Η Jessica Copi, αναλύτρια έργων, σημειώνει ότι το κατά πόσο η υπερεκθεσιακή συμπεριφορά είναι αποδεκτή εξαρτάται από την κουλτούρα της ομάδας. Σε μία ομάδα κρίθηκε υπερβολική· σε άλλη, είναι απολύτως φυσιολογική.
Η ισορροπία είναι δύσκολη, αλλά απαραίτητη. Δεν χρειάζεται να είμαστε αποστειρωμένοι. Αλλά ούτε και reality show. Για κάποιες συζητήσεις υπάρχει ο καναπές του κολλητού – όχι το meeting room.
