Πώς ο Νίκος Μωραϊτάκης της Workable προσλαμβάνει για την εταιρεία των ονείρων του

Πώς ο Νίκος Μωραϊτάκης της Workable προσλαμβάνει για την εταιρεία των ονείρων του

Ο τρόπος του για να βρίσκει και να προσελκύει τα ταλέντα που χρειάζεται.

Το πρώτο πράγμα που σού κάνει εντύπωση στον Νίκο Μωραϊτάκη είναι η αμεσότητά του. Δεν υπάρχει περιττή πολιτική ορθότητα με τον διευθύνοντα σύμβουλο της Workable. «Κανένας δεν ήρθε να δουλέψει εξαιτίας των τραπεζιών του πινγκ πονγκ. Και κανένας δεν παρέμεινε εξαιτίας τους» αναφέρει.

Για να κάνεις ενδιαφέροντα και χρήσιμα πράγματα με την τεχνητή νοημοσύνη – όπως κάνει η Workable – χρειάζεσαι τους κατάλληλους μηχανικούς με την κατάλληλη νοοτροπία. Όμως, δεν φτάνει το να έχεις τραπέζια του πινγκ πονγκ. Πρέπει να βρεις τρόπους να προσελκύσεις αυτά τα άτομα.

«Οι εταιρείες είναι όπως οι κοινωνίες. Για να τις κάνεις υγιείς, είναι πιο χρήσιμο να μαθαίνεις για την ανθρώπινη φύση και την πολιτική παρά να διαβάζεις επιχειρηματικά βιβλία» λέει ο Νίκος.

Η Workable σίγουρα είναι μια υγιής εταιρεία, καθώς μπορεί να υπερηφανεύεται ότι έχει τέλειο σκορ αξιολόγησης (5.0) στο Glassdoor. «Για να οικοδομήσεις την καλύτερη εταιρεία χρειάζεσαι τους καλύτερους ανθρώπους» τονίζει ο Νίκος.

Τι σημαίνει, όμως, αυτό για τον συνιδρυτή και διευθύνοντα σύμβουλο της Workable; Και με ποιον ακριβώς τρόπο εντοπίζει τους καλύτερους;

Καταρχήν, η Workable συμπεριφέρεται πολύ καλά στο προσωπικό της. Αλλά οι παροχές είναι εκεί για να κάνουν την καθημερινότητα λίγο πιο εύκολη, και όχι για να σού δώσουν κίνητρο να πας στη δουλειά ή να σε προσελκύσουν να δουλέψεις για την εταιρεία.

Το ίδιο ισχύει και για τις παχυλές υποσχέσεις που δίνουν οι εταιρείες τεχνολογίας. «Έχω αλλεργία στους επιχειρηματίες του τεχνολογικού κλάδου που ‘πακετάρουν’ τις πολύτιμες λύσεις τους σαν κάτι μεγαλύτερο κι από την ίδια τη ζωή. Παρουσιάζουν τη δραστηριότητά τους λες και πρόκειται να σώσουν τον κόσμο από τον Αρμαγεδδώνα» λέει χαρακτηριστικά. «Αν θες να αλλάξεις τον κόσμο, πήγαινε στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Όχι στη Workable».

Ο Νίκος είναι πάντα άμεσος με τους υποψηφίους για μια δουλειά, σε σχέση με το θέμα αυτό: «Θα κάθεσαι σε ένα γραφείο, θα δουλεύεις πάνω σε ενδιαφέροντα προβλήματα με έναν αρκετά μεγάλο όγκο δεδομένων, και στην πορεία θα σχεδιάζεις ένα ωραίο προϊόν».

Για να βρει περισσότερους ανθρώπους για να τον βοηθούν στον στόχο αυτό, λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Και το όνομα στην περίπτωσή μας είναι σαφές: δουλειά.

Η δουλειά, όπως και η σωματική άσκηση, εμπεριέχει πολύ ιδρώτα και πολλές δυσάρεστες στιγμές. «Η δουλειά αυτή σημαίνει ότι θα κάνεις πολλά πράγματα που θα προτιμούσες να μην κάνεις, αλλά κάπου στη διαδρομή θα υπάρξουν ευκαιρίες για να βελτιώσεις τον τρόπο με τον οποίο εργάζονται πολλοί άνθρωποι».

Ο Νίκος εφαρμόζει μια εξίσου πραγματιστική προσέγγιση και στην εφαρμογή των τεχνολογιών εντός του εργαλείου. Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό σε πιο εξειδικευμένους ρόλους, όπως π.χ. επιστήμονες δεδομένων ή μηχανικοί τεχνητής νοημοσύνης. «Δεν μπορείς απλά να πεις σ’ έναν μηχανικό ‘Έλα εδώ, ασχολούμαστε με τεχνητή νοημοσύνη’. Έτσι ίσως προσελκύσεις επενδυτές ή πελάτες, αλλά όχι μηχανικούς».

Ο πραγματισμός πρέπει να υπάρχει σε κάθε βήμα. Ξεκινά με το να εξηγείς με σαφήνεια πώς το προϊόν χρησιμοποιεί την επεξεργασία δεδομένων, την αναγνώριση προτύπων, και τη μηχανική μάθηση. Μόλις «πουλήσεις» αυτή τη διάσταση, θα βρεις αρκετούς μηχανικούς που να ενδιαφέρονται. Και όσο πιο πραγματιστικά το «πουλήσεις», τόσο πιο αυθεντικό θα είναι το ενδιαφέρον που θα προσελκύσεις. Αν προσλαμβάνεις χρησιμοποιώντας διαφημιστικά τρικ ή μεγάλα λόγια, θα καταλήξεις με τους λάθος ανθρώπους που δεν θα είναι οι πραγματιστές που χρειάζεσαι.

Ευρύτερα, ο Νίκος πιστεύει ότι κάποιες από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις προέκυψαν μέσα από την ταπεινότητα. «Οι άνθρωποι που ‘έσπασαν’ τον κώδικα Enigma δεν έκαναν funky πράγματα. Δεν νομίζω ότι η αγγελία εργασίας στην οποία απάντησε ο Turing ήταν πολύ φανταχτερή».

Επιπλέον, για να βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους πρέπει να ξέρεις τι και ποιους θέλεις. Και πρέπει αυτό να το προσδιορίσεις από νωρίς. Ο Νίκος έθεσε στον εαυτό του ερωτήματα όπως:

– Τι ανθρώπους θαυμάζω;

– Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που δείχνουν την ικανότητα κάποιου να ευδοκιμήσει σε ένα περιβάλλον startup;

– Ποιοι είναι οι στόχοι που αντιστοιχούν σε διαφορετικούς ρόλους;

– Ποια είναι τα στοιχεία της προσωπικότητας που πρέπει να κατέχουν για να είναι σε θέση να υλοποιούν με επιτυχία τους στόχους;

– Ποιες είναι οι αξίες της εταιρείας και ποια στοιχεία καθιστούν έναν υποψήφιο συμβατό με αυτές;

Και στη συνέχεια, ο ίδιος ξόδεψε χρόνο μετατρέποντας αφηρημένες έννοιες και ιδιότητες σε συγκεκριμένα και κατανοητά χαρακτηριστικά.

Μερικούς μήνες αφότου ίδρυσε την εταιρεία, ο Νίκος έγραψε μια ανάρτηση στο ιστολόγιό του περιγράφοντας σε εννέα σημεία τι θα ήθελε να δει στους υποψηφίους. Ένα από τα σημεία ανέφερε: «Πρέπει να μας αρέσεις».

Και εξηγούσε: «Ναι, καλά κατάλαβες, εννοώ αυτό τον εξαιρετικά υποκειμενικό και άδικο τρόπο με τον οποίο νοιώθεις ότι θα μπορούσες να είσαι φίλος με έναν άνθρωπο αλλά όχι με έναν άλλο, ακόμα κι αν οι δυο τους έχουν θεωρητικά τις ίδιες δεξιότητες. Το ξέρω, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι τα πράγματα σε έναν αξιοκρατικό κόσμο. Όμως, τι να κάνουμε, η ικανότητα κάποιου να συμμετέχει σε μια ομάδα, να τα πηγαίνει καλά με τα υπόλοιπα μέλη της, και να χτίζει συναισθηματικά αποθέματα για να παλέψει σκληρά καθορίζει μακροπρόθεσμα την αντικειμενική του απόδοση».

Παράλληλα, ο Νίκος ήξερε ότι ήθελε ενδιαφέροντες ανθρώπους με περιέργεια και άποψη, που δεν θα δίσταζαν να αμφισβητήσουν τις αποφάσεις του και να διαφωνήσουν μαζί του. Ήθελε, με άλλα λόγια, ανθρώπους που να διαφέρουν απ’ αυτόν, με το κατάλληλο κίνητρο και με ισχυρές απόψεις και προσωπικότητα.

Όπως έγραφε στο blog του: «Οι υπερβολικά ‘καλογυαλισμένοι’ άνθρωποι με προκάτ απαντήσεις στη συνέντευξη δείχνουν ότι έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα (που είναι καλό πράγμα) αλλά δείχνουν επίσης ότι τους λείπει η αυθεντικότητα και η πίστη στην προσωπικότητά τους».

Πηγή: medium.com