Σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ: Η ευθύνη της κυβέρνησης και το κράτος που δεν αλλάζει
Την Τετάρτη η κυβέρνηση γιόρτασε με ένα βίντεο τα δυο χρόνια από τη διπλή εκλογική νίκη του 2023. Αυτό σημαίνει πως ο χρόνος κυλά ήδη αντίστροφα για τις επόμενη εκλογές, που εάν δεν αλλάξει κάτι δραματικά στο εσωτερικό ή στις γεωπολιτικές μας ισορροπίες, θα πραγματοποιηθούν την άνοιξη του 2027. Στο μυαλό του Πρωθυπουργού υπάρχει λογικά το σενάριο των διπλών εκλογών, αφού η εξασφάλιση αυτοδυναμίας στην παρούσα φάση δεν δείχνει να είναι το πιθανότερο σενάριο, ενώ μετά το καλοκαίρι του 2027 ξεκινάει και η ελληνική προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση που θα πρέπει να την ασκήσει μια ισχυρή κυβέρνηση. Κεράκια ωστόσο για την επέτειο δεν έσβησε κανένας.
Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει μια σειρά από σημαντικά προβλήματα: με πρώτο το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ που ακουμπά υπουργούς και βουλευτές της. Πάνω που στο Μαξίμου θεωρούσαν πως με την ψηφοφορία για την προανακριτική στα Τέμπη, κλείνει ένας κύκλος τοξικότητας, σκάει μια υπόθεση που αναδύει την πολιτική α λα γκρέκα: Αποδεικνύει πως παρά τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού του κράτους, οι τοπικοί βουλευτές δρουν με τον πατροπαράδοτο τρόπο όταν πρέπει να εξυπηρετήσουν την εκλογική τους βάση. To θέμα προκάλεσε τις παραιτήσεις ενός πρωτοκλασάτου υπουργού και τριών υφυπουργών. Και θα ορίσει το πεδίο της αντιπαράθεσης μέσα στο καλοκαίρι – ήδη η αντιπολίτευση ετοιμάζει προτάσεις προανακριτικής επιτροπής.
Έπειτα οι κόντρες των γαλάζιων στελεχών – και μάλιστα κόντρες κορυφής – υποδηλώνουν μια υποβόσκουσα ένταση στο εσωτερικό της παράταξης που δεν είναι άσχετες από την ανάγκη κάποιων να διαμορφώσουν το έδαφος για την μετά Μητσοτάκη εποχή στη Νέα Δημοκρατία. Και μπορεί οι κόντρες αυτές να γίνονται με δηλώσεις, διαρροές ή υπονοούμενα, ωστόσο τα στρατόπεδα είναι λίγο-πολύ διαμορφωμένα και δεν μπορεί να κάνει κάτι το Μαξίμου για να το αποτρέψει.
Κι όλα αυτά ενώ όλοι συνειδητοποιούν το πόσο εύθραυστο είναι το γεωπολιτικό παίγνιο: ο κόσμος όλος παρακολουθεί ζαλισμένος τις κινήσεις του Πλανητάρχη που χειρίζεται τη διεθνή διπλωματία με όρους επιχειρηματικών ντιλς, η Ευρώπη παρακολουθεί αποσβολωμένη και η ηγεσία της αδυνατεί να παίξει ρόλο στις εξελίξεις. Η Τουρκία προσπαθεί να βρει χώρο και ρόλο στη νέα τάξη πραγμάτων και λειτουργεί με μια σειρά από αντιπροσώπους (proxies) που κάνουν για αυτή τη βρώμικη δουλειά (όπως η Λιβύη με το τουρκολιβικό σύμφωνο ή τις μεταναστευτικές ροές) και αντιμετωπίζει πλέον την Αθήνα ως δεύτερης τάξης προτεραιότητα στην εξωτερική της πολιτική.
Σε αυτό το περιβάλλον αβεβαιότητας η κυβέρνηση δεν μπορεί να πολιτεύεται με το σκιάχτρο του Τσίπρα ή του Βαρουφάκη – πέρασαν άλλωστε 10 χρόνια από την περίοδο του δημοψηφίσματος και όταν στηθούν οι κάλπες θα έχει ήδη στην πλάτη της οκτώ χρόνια θητείας. Η κυβέρνηση κυριαρχεί στις δημοσκοπήσεις ακριβώς επειδή συσπειρώνει ένα κομμάτι κόσμου που την εμπιστεύεται αλλά και γιατί απέναντι της δεν υπάρχει υποψία προοπτικής εναλλακτικού πόλου εξουσίας. Ωστόσο τίποτε δεν προμηνύει πως τα πράγματα θα μείνουν αμετάβλητα στο κομματικό πεδίο μέχρι τις εκλογές. Και υποθέσεις σαν αυτή του ΟΠΕΚΕΠΕ λειτουργούν σωρευτικά, κάποια στιγμή μπορεί να φουσκώσει ο λογαριασμός και να ακουμπήσει το σημείο της μη επιστροφής.
Είναι αυτονόητο πως στο θέμα πχ του ΟΠΕΚΕΠΕ η κυβέρνηση έχει ταυτόχρονα δυο αποστολές: από τη μια να διευκολύνει τη δικαιοσύνη ώστε να αναζητήσει όλους τους ενόχους που ευθύνονται και τη διασπάθιση του δημοσίου ή του κοινοτικού χρήματος. Η άλλη είναι να αποδείξει άμεσα, ότι μπορεί να βρει τον τρόπο μέσα στη διάρκεια της παρούσας θητείας τον τρόπο ώστε η χώρα να μην γίνεται υποκείμενο ελέγχου των ευρωπαϊκών οργάνων: δεν είναι δα και πυρηνική φυσική η κατανομή κοινοτικών επιδοτήσεων. Θα γλιτώσει και τους βουλευτές της από τη δημόσια διαπόμπευση από τους διαλόγους που καταγράφουν οι νόμιμες επισυνδέσεις.
