To 18μηνο για τις εκλογές, οι άγνωστοι Χ και τα διλήμματα της επόμενης μέρας
Ίσως δεν έχει υπάρξει μεταπολιτευτικά πιο ρευστή πολιτικά εικόνα του κομματικού σκηνικού από την τρέχουσα. Η χώρα οδεύει σε εκλογές την άνοιξη του 2027 και κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς το κομματικό τοπίο και τις παραμέτρους του: θα κατέβουν με δικό τους κόμμα οι δυο πρώην Πρωθυπουργοί, Τσίπρας και Σαμαράς; Θα κάνει ή θα στηρίξει δικό της κόμμα η Μαρία Καρυστιανού; Θα υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ ή θα έχει ενθυλακωθεί στον «εκλογικό συνδυασμό» του Τσίπρα; Πού θα κατευθυνθεί η αντισυστημική ψήφος; Και πώς θα σχηματιστεί κυβέρνηση αν δεν υπάρχει αυτοδυναμία;
Οι μόνες βεβαιότητες που υπάρχουν τη δεδομένη χρονική στιγμή αφορούν τους πιο συστημικούς παίκτες: η ΝΔ είναι ακλόνητα πρώτη, αλλά μακριά από τα ποσοστά της αυτοδυναμίας. Μοιάζει σαν να έχει αποδεχθεί πως απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι ψηφοφόρων που της έδωσαν την αυτοδυναμία στις δυο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις το οποίο επιθυμεί διακαώς να συγκρατήσει στους κόλπους της. Και λογικά θα υιοθετήσει μια στρατηγική διπλών εκλογών, ώστε στην ενδεχόμενη αδυναμία επίτευξης αυτοδυναμίας να θέσει σκληρά διλήμματα για τη διακυβέρνησης της χώρας στις επόμενες.
Η δεύτερη βεβαιότητα αφορά στο ΠΑΣΟΚ: θα έχει λογικά διψήφια ποσοστά και την επομένη των εκλογών θα πρέπει να λάβει μια σημαντική απόφαση που θα αφορά το εάν θα συμπράξει κυβερνητικά ή θα επιλέξει την ασφάλεια της αντιπολίτευσης – στερώντας όμως από τα στελέχη του μια κυβερνητική προοπτική και από τη βάση του την ελπίδα της επαναφοράς στο πολιτικό προσκήνιο. Βεβαιότητα φαίνεται πως υπάρχει για κόμματα όπως του Κυριάκου Βελόπουλου και της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Μπορεί να βρεθούν στις παρυφές του διψήφιου ποσοστού και να μπετονάρουν το εκλογικό τους κοινό χωρίς όμως κάποια εκλογική τάση ανόδου ή προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας.
Οι αβεβαιότητες αφορούν όλους τους υπόλοιπους. Ένα κόμμα Σαμαρά μπορεί να στερήσει την αυτοδυναμία στη ΝΔ αλλά μπορεί και να μην μπει καν στη βουλή. Το κόμμα Τσίπρα λογικά θα εξαφανίσει τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά φαίνεται πως μέχρι στιγμής μιλάει σε ένα ακροατήριο που δεν ξεφεύγει από τα όρια της Κεντροαριστεράς και ούτε δημιουργεί συνθήκες δημιουργίας πλειοψηφικών ρευμάτων. Τα διάφορα κόμματα αριστερά του ΠΑΣΟΚ θα δώσουν μάχες πολιτικής επιβίωσης και σε ένα ενδεχόμενο δεύτερων εκλογών μπορεί και να αφανιστούν.
Εάν τελικά η χώρα ζήσει ένα σκηνικό διπλών εκλογών την άνοιξη του 2027, τότε δεν μοιάζει απίθανο να βρισκόμαστε μπροστά σε μια επανάληψη του τοπίου του 2012. Δηλαδή μπροστά σε ένα πρώτο αποτέλεσμα που δεν βγάζει ιδιαίτερο αριθμητικό και πολιτικό νόημα κι ένα δεύτερο, αμέσως μετά, που να ορίζει το πλαίσιο της διακυβέρνησης και να ξεκαθαρίζει το πολιτικό τοπίο για τα επόμενα χρόνια. Μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, είναι κρίσιμο για όλους να διατηρούν «στρατηγική πρώτου και δεύτερου γύρου, ώστε να γνωρίζουν εξαρχής μπροστά σε τι είδους διλήμματα θα βρεθούν.
