Το κρίσιμο δεκαοκτάμηνο
Ο Πρωθυπουργός επανέλαβε στην τελευταία του τηλεοπτική συνέντευξη στον ΣΚΑΙ ότι οι εκλογές θα γίνουν την άνοιξη του 2027. Αν τα βάλουμε κάτω θα συνειδητοποιήσουμε ότι η κυβέρνηση αυτή έχει μπροστά της 18 μήνες για να καταφέρει τα εξής:
Πρώτον, να πείσει ότι οι μεταρρυθμίσεις και το κράτος που είχε εξαγγείλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση δεν είναι ένα απλό σύνθημα κενού περιεχομένου αλλά ένα απτό έργο με μετρήσιμα αποτελέσματα. Εάν η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος πειστεί ότι υπάρχει μια μειοψηφία που απολαμβάνει υψηλά εισοδήματα και καταφέρνει να έχει παιδεία και υγεία ιδιωτικού επιπέδου και όλοι οι υπόλοιποι λαμβάνουν υπηρεσίες τριτοκοσμικού κράτους το στοίχημα αυτό θα χαθεί. Δίπλα στο πετυχημένο gov.gr υπάρχουν ιστορίες αποτυχίας όπως ο ΟΠΕΚΕΠΕ, ο ΟΣΕ και μια σειρά άλλων οργανισμών που αδυνατούν να βάλουν τη χώρα στις ράγες της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης. Ο χρόνος δεν κυλά υπέρ των κυβερνητικών που διανύουν ήδη τον έβδομο χρόνο διακυβέρνησης.
Δεύτερον, να πείσει πως παρά τα λάθη και τις αστοχίες αλλά και την φθορά που προκαλεί η κυβερνητική θητεία, παραμένει η μοναδική αξιόπιστη επιλογή διακυβέρνησης. Σε αυτό τη βοηθάει η κατακερματισμένη αντιπολίτευση και η απουσία ενός εναλλακτικού πόλου εξουσίας που δίπλα του θα μπορούσαν να συνασπιστούν ετερόκλητες μεν, αλλά συστημικές δυνάμεις για να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Εάν τα πράγματα στο πολιτικό πεδίο παραμείνουν ως έχουν, φαίνεται δύσκολο να αλλάξουν οι συσχετισμοί και να χάσει η ΝΔ την πρώτη θέση στις εκλογές, ανεξαρτήτως του εάν προκύψουν και νέα κόμματα στο χάρτη, όπως αυτά των πρώην Πρωθυπουργών, Τσίπρα και Σαμαρά.
Τρίτον, να αποδείξει στο εναπομείναν διάστημα της κυβερνητικής θητείας πως υπάρχει πραγματική βούληση για τιμωρία των υπευθύνων σε σκάνδαλα όπως αυτό το ΟΠΕΚΕΠΕ. Η αίσθηση ατιμωρησίας που διαπερνά την κοινωνία και η πίστη πως το βαθύ κράτος απλά αλλάζει χρώματα, άλλοτε πράσινα, άλλοτε γαλάζια κι άλλοτε κόκκινα και εξακολουθεί να απομυζάει επιχορηγήσεις και άλλου είδους διευθετήσεις προκαλεί πολύ μεγάλη αποστροφή στα κόμματα και στην πολιτική και βεβαίως οδηγεί σε άνοδο των ακραίων και αντισυστημικών κομμάτων. Η αυστηροποίηση των ποινών δεν θα πρέπει να αφορά μόνο τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (που είναι σίγουρα σημαντικό) ή την καθημερινή παραβατικότητα, αλλά κυρίως τα σκάνδαλα διαφθοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος. Μόνο έτσι θα καταφέρει το πολιτικό σύστημα να πείσει την κοινωνία πως κάτι επιτέλους αλλάζει – ότι ο κάθε λογής κομματάρχης δεν θα ζει εις βάρος των υπολοίπων.
Όλα αυτά σε ένα πολύ δύσκολο και αποσταθεροποιημένο διεθνές περιβάλλον όπου οι κίνδυνοι δεν αφορούν μόνο τα εξωτερικά σύνορα, αλλά και το εσωτερικό: η μετανάστευση, η λειψυδρία, η κλιματική αλλαγή, η ξηρασία και η ανομβρία, αποδεικνύουν πως το κράτος πρέπει να αλλάξει ταχύτατα πριν να είναι πολύ αργά. Μέχρι στιγμής, στη δεύτερη τετραετία της η κυβέρνηση Μητσοτάκη απέτυχε να δημιουργήσει μια αίσθηση συνολικών μεταρρυθμίσεων και κίνησης. Κι ο χρόνος δεν είναι πολύς μέχρι τις εκλογές.
