10 + 1 χώρες που έδιωξαν τους μονάρχες τους

10 + 1 χώρες που έδιωξαν τους μονάρχες τους
Ç ôÝùò âáóéëéêÞ ïéêïãÝíåéá (áðü áñéóôåñÜ) Ðáýëïò, Áííá Ìáñßá êáé Êùíóôáíôéíïò, óôçí äåîéùóç óôçí ÁâÜíá ôçò Êïýâáò ðïõ ðáñåôÝèç ðñïò ôéìÞí ôïõ ïéêïõìåíéêïý ðáôñéÜñ÷ç Âáñèïëïìáßïõ ðïõ ðñáãìáôïðïéåß åðßóçìç åðßóêåøç óôç ÷ùñá.ÁÐÅ/ÄÇÌÇÔÑÇÓ ÐÁÍÁÃÏÓ Photo: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Πολλές χώρες έχουν επιλέξει δημοκρατικές μορφές διακυβέρνησης, όπου η εξουσία ανήκει σε εκλεγμένους αντιπροσώπους και ο αρχηγός του κράτους δεν καθορίζεται από κληρονομική διαδοχή.

Η κατάργηση των μοναρχιών σε διάφορες χώρες μπορεί να αποδοθεί σε μια σειρά πολλών παραγόντων που έχουν εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου.

Ένας σημαντικός λόγος είναι η επιδίωξη των δημοκρατικών αρχών και η επιθυμία για πολιτική ισότητα. Καθώς οι κοινωνίες έχουν εξελιχθεί, η έννοια της κληρονομικής εξουσίας και των προνομίων που βασίζονται στα δικαιώματα της γέννησης θεωρείται όλο και περισσότερο ως ασυμβίβαστη με τις αρχές της λαϊκής κυριαρχίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Η άνοδος των ιδανικών του Διαφωτισμού, όπως η πίστη στην εγγενή αξία και δράση κάθε ατόμου, αμφισβήτησε τη νομιμότητα της μοναρχικής διακυβέρνησης.

Επιπλέον, οι οικονομικοί και κοινωνικοί μετασχηματισμοί, όπως η εκβιομηχάνιση και η αστικοποίηση, οδήγησαν στην εμφάνιση νέων κοινωνικών τάξεων και απαιτήσεων για μεγαλύτερη πολιτική εκπροσώπηση.

Αυτές οι πιέσεις, σε συνδυασμό με τις αποτυχίες ή τις καταχρήσεις ορισμένων μοναρχιών, οδήγησαν σε εκκλήσεις για πιο περιεκτικά και υπεύθυνα συστήματα διακυβέρνησης.