9+1 μουσικοί θρύλοι που αποχαιρετήσαμε το 2025

Ο Γκάρι Μάουνφιλντ (1962–2025), γνωστός ως Μάνι, ήταν η ψυχή και το ρυθμικό θεμέλιο των Stone Roses, με τις μπασογραμμές του να γεφυρώνουν την ψυχεδελική ποπ με το rave underground του Μάντσεστερ. Πέρα από το τεράστιο ταλέντο του, που καθόρισε τον ήχο στο εμβληματικό ντεμπούτο τους, ο Μάνι ήταν η «κόλλα» που κρατούσε ενωμένη την μπάντα μέσα στις θυελλώδεις στιγμές της, ενώ αργότερα άφησε το στίγμα του και στους Primal Scream.

Η είδηση του θανάτου του στα 63 του χρόνια προκάλεσε κύμα συγκίνησης, με συναδέλφους όπως η Σιμόν Μπάτλερ να τον αποχαιρετούν όχι μόνο ως μουσικό, αλλά ως έναν άνθρωπο που αγαπούσες με την πρώτη ματιά. Όπως εύστοχα σημείωσε η Rough Trade, ο Μάνι ήταν «το τέλειο παράδειγμα του πώς ένας μπασίστας μπορεί να είναι η καρδιά ενός συγκροτήματος».

Ο Τζίμι Κλιφ (1944–2025), ηγέτης της ρέγκε και παγκόσμιο σύμβολο της τζαμαϊκανής κουλτούρας, άφησε το στίγμα του όχι μόνο ως μουσικός αλλά και ως ηθοποιός, πρωταγωνιστώντας στην καλτ ταινία The Harder They Come (1972). Η ερμηνεία του ως Βίνσεντ “Ιβανόη” Μάρτιν και το ομώνυμο σάουντρακ τον μετέτρεψαν σε διεθνή αστέρα, φέρνοντας τη ρέγκε στα αυτιά ενός παγκόσμιου κοινού πολύ πριν την έκρηξη του Μπομπ Μάρλεϊ.

Με ύμνους όπως το You Can Get It If You Really Want και το Many Rivers To Cross, και την ιστορική διασκευή του I Can See Clearly Now, ο Κλιφ παρέμεινε ενεργός και επίκαιρος για δεκαετίες. Πέθανε στα 81 του χρόνια, χτυπημένος από πνευμονία μετά από επιληπτική κρίση, έχοντας διανύσει μια καριέρα που γεφύρωσε τη μουσική διαμαρτυρία με την ελπίδα και την αγάπη.

Ο Ρικ Ντέιβις (1944–2025), ιδρυτής και πληκτράς των Supertramp, υπήρξε η κινητήρια δύναμη πίσω από την παγκόσμια επιτυχία του συγκροτήματος, συνδυάζοντας το progressive rock με pop μελωδίες που κυριάρχησαν στα ραδιόφωνα. Η χαρακτηριστική φωνή του και το ευφυές του γράψιμο απογειώθηκαν στο θρυλικό άλμπουμ Breakfast In America (1979), όπου οι art-rock καταβολές τους συνάντησαν ντίσκο ρυθμούς και θεατρικό falsetto.

Παρά τη διάγνωσή του με πολλαπλό μυέλωμα το 2015, που οδήγησε στην ακύρωση της παγκόσμιας περιοδείας τους, ο Ντέιβις παρέμεινε μια εμβληματική μορφή της ροκ μέχρι τον θάνατό του στα 81 του χρόνια από επιπλοκές της νόσου, αφήνοντας πίσω του μια σπουδαία μουσική κληρονομιά.

Ο Έις Φρέλεϊ (1951–2025), γνωστός ως «Spaceman» και συνιδρυτής των KISS, υπήρξε ο αυθεντικός ροκ ήρωας πίσω από τη θεατρική υπερβολή του συγκροτήματος. Παρότι οι Τζιν Σίμονς και Πολ Στάνλεϊ κυριαρχούσαν στα φώτα, το εκρηκτικό στυλ και η χαρισματική περσόνα του Φρέλεϊ καθόρισαν τον ήχο της μπάντας στα 70s, με κορυφαία στιγμή τη φωνητική του συνεισφορά στο Shock Me.

Οι εντάσεις με τα υπόλοιπα μέλη τον οδήγησαν σε αποχώρηση το 1982, αλλά επέστρεψε θριαμβευτικά για την επανένωση του 1996. Δυστυχώς, μια σοβαρή πτώση στο στούντιό του τον Οκτώβριο του 2025 προκάλεσε μη αναστρέψιμη εγκεφαλική αιμορραγία, οδηγώντας στον θάνατό του σε ηλικία 74 ετών, αφού πρώτα είχε ακυρώσει την τελευταία του περιοδεία.

Ο Σλάι Στόουν (1943–2025), ηγέτης των Sly And The Family Stone, υπήρξε ο αρχιτέκτονας μιας μουσικής επανάστασης που, αν και σύντομη, άλλαξε για πάντα το DNA της ποπ κουλτούρας. Μέσα σε μόλις δύο χρόνια (1967-1969), μετέτρεψε το συγκρότημά του από μια soul μπάντα σε μια ασταμάτητη funk δύναμη με το άλμπουμ Stand!, προτού αποδομήσει την ίδια του την αισιοδοξία με το σκοτεινό αριστούργημα There’s A Riot Goin’ On (1971), το οποίο αποτύπωνε τη σκληρή πραγματικότητα της εποχής.

Δυστυχώς, οι προσωπικοί του δαίμονες και ο εθισμός οδήγησαν σε οικονομική καταστροφή και περιθωριοποίηση, με τον ίδιο να αντιμετωπίζει ακόμη και το φάσμα της έλλειψης στέγης στα τελευταία του χρόνια. Ωστόσο, η κληρονομιά του παρέμεινε ζωντανή, επηρεάζοντας θρύλους όπως ο Miles Davis, ο Prince και οι Beastie Boys, και θέτοντας τα θεμέλια για το hip-hop και τη neo-soul, μέχρι τον θάνατό του στα 82 από χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια.

Η Μαριάν Φέιθφουλ (1946–2025) έζησε μια ζωή που μοιάζει με μυθιστόρημα, μεταβαίνοντας από την αθωότητα της ποπ σταρ των 60s στο περιθώριο και την άστεγη ζωή στο Λονδίνο, πριν αναγεννηθεί καλλιτεχνικά με το ωμό και αριστουργηματικό άλμπουμ Broken English (1979). Η φωνή της, αλλοιωμένη από τις καταχρήσεις, μετατράπηκε σε ένα βραχνό εργαλείο έκφρασης πόνου, σηματοδοτώντας μια νέα εποχή γεμάτη τολμηρούς πειραματισμούς με την πανκ, τα μπλουζ και την τζαζ.

Από τη μούσα των Rolling Stones μέχρι τη συνεργασία με τους Metallica και τον Γουόρεν Έλις, η Φέιθφουλ παρέμεινε μια ανυπότακτη δύναμη που επιβίωσε από καρκίνο, ηπατίτιδα και COVID-19. Το τελευταίο της άλμπουμ, She Walks In Beauty (2021), ηχογραφήθηκε εν μέσω της μάχης της με τον ιό, με την ίδια να δηλώνει πως η δημιουργία ήταν ο τρόπος της να θυμάται ποια πραγματικά είναι, πέρα από την ασθένεια, πριν φύγει στα 78 της χρόνια.

Η Ρομπέρτα Φλακ (1937–2025) υπήρξε η «γέφυρα» που ένωσε αριστοτεχνικά τη σόουλ με τη φολκ μουσική, χαρίζοντας ερμηνείες που έμειναν στην ιστορία για τη δραματική τους ένταση και την αέρινη αίσθηση του χώρου ανάμεσα στις νότες. Με το εμβληματικό Killing Me Softly With His Song, μεταμόρφωσε μια φολκ μελωδία σε μια R&B μπαλάντα-σταθμό, αποδεικνύοντας το σπάνιο χάρισμά της να προσδίδει συναισθηματικό βάθος σε κάθε στίχο.

Οι συνεργασίες της με τον Ντόνι Χάθαγουεϊ και τον Γιουτζίν ΜακΝτάνιελς γέννησαν διαχρονικές επιτυχίες όπως το Where Is The Love και το Feel Like Makin’ Love. Το απαλό φωνητικό της στυλ και το ταλέντο της ως πολυοργανίστρια αποτέλεσαν τη βάση για το κίνημα της neo-soul στα 90s, εμπνέοντας καλλιτέχνες όπως οι Fugees και ο D’Angelo να επαναπροσδιορίσουν τα τραγούδια της για μια νέα γενιά, πριν φύγει από τη ζωή στα 88 της χρόνια από καρδιακή ανακοπή.

Ο Μπράιαν Γουίλσον (1942–2025), η δημιουργική ιδιοφυΐα πίσω από τους Beach Boys, ξεκίνησε γράφοντας ύμνους για το καλιφορνέζικο καλοκαίρι, όμως η πραγματική του εμμονή ήταν πάντα η μουσική σύνθεση και όχι το lifestyle. Με το αριστουργηματικό Pet Sounds (1966), απέδειξε πως η ποπ μπορεί να είναι τέχνη υψηλών προδιαγραφών, επηρεάζοντας βαθιά συγκροτήματα όπως οι Beatles και αλλάζοντας για πάντα τον ήχο της δεκαετίας του ’60.

Αν και οι ψυχικές του μάχες τον οδήγησαν να αποσυρθεί από τα φώτα της δημοσιότητας και άφησαν το φιλόδοξο έργο SMiLE ημιτελές για δεκαετίες, η επιστροφή του το 2004 δικαίωσε τον μύθο του. Το έργο του, μελαγχολικό και πολυσύνθετο, αποκάλυψε πως πίσω από τις ηλιόλουστες μελωδίες κρυβόταν ένας βαθιά ευαίσθητος δημιουργός που αντιμετώπιζε το «αμερικανικό όνειρο» ως έναν εξιδανικευμένο μύθο, αφήνοντας πίσω του μερικές από τις πιο όμορφες αρμονίες που καταγράφηκαν ποτέ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:

• 8 χριστουγεννιάτικες παραδόσεις τόσο…παράξενες που δεν ξέρατε ότι υπάρχουν
• Κουέντιν Ταραντίνο: Αποκαλύπτει τις αγαπημένες του ταινίες που καθόρισαν τον 21ο αιώνα
• Χριστουγεννιάτικη μαγεία σε κάθε γουλιά – Τα 10 πιο εορταστικά κοκτέιλ

Ο Όζι Όζμπορν (1948–2025) υπήρξε μια από τις πιο επιδραστικές και αντισυμβατικές φιγούρες της ροκ ιστορίας, ξεκινώντας ως η «σκοτεινή» φωνή των Black Sabbath τη δεκαετία του ’70. Η αποχώρησή του από το συγκρότημα, αντί να σημάνει το τέλος, οδήγησε σε μια εκρηκτική σόλο καριέρα με το ντεμπούτο άλμπουμ Blizzard of Ozz (1980), όπου εδραίωσε το μοναδικό του στυλ, συνδυάζοντας το μακάβριο με τη φαντασία.

Κατάφερε το σπάνιο κατόρθωμα να αυξάνει την εκκεντρικότητα και τη δημοφιλία του καθώς μεγάλωνε, γινόμενος στόχος συντηρητικών κύκλων αλλά και αγαπητός στη νέα γενιά μέσω του reality show The Osbournes στα 2000s. Παρά τα χρόνια προβλήματα υγείας, παρέμεινε ενεργός μέχρι το τέλος, ολοκληρώνοντας τον κύκλο του με μια ιστορική, τελευταία εμφάνιση στο Μπέρμιγχαμ, λίγες εβδομάδες πριν φύγει από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.