Δέκα + μία ιδέες εκατομμυρίων που γεννήθηκαν από ένα όνειρο

Το σχήμα και η δομή του DNA διέφευγε από τους επιστήμονες μέχρι το 1953, όταν ο Δρ Τζέιμς Γουάτσον είχε ένα όνειρο που τον έκανε να σκεφτεί τη διπλή έλικα.

Σύμφωνα με το TED Talk του Γουάτσον to 2005, στο όνειρό του ήταν δύο πλεγμένα φίδια με κεφάλια σε αντίθετα άκρα, αν και άλλες μαρτυρίες λένε ότι το όνειρο ήταν μια σκάλα διπλής όψης.

Ο Ελίας Χάου, εφευρέτης της σύγχρονης ραπτομηχανής, προσπαθούσε να κάνει τη βελόνα να λειτουργήσει στη νέα του εφεύρεση, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Στη συνέχεια, όπως ανέφερε το Popular Mechanics το 1905, αποκοιμήθηκε:

«Μια νύχτα ονειρευόταν ότι έφτιαχνε μια ραπτομηχανή σε μια παράξενη χώρα για έναν άγριο βασιλιά. Ο βασιλιάς του είχε δώσει 24 ώρες για να ολοκληρώσει το μηχάνημα και να το κάνει να ράψει, όμως δεν τα κατάφερε και τελικά τα παράτησε με απόγνωση. Την ανατολή του ηλίου τον έβγαζαν για να τον εκτελέσουν παρατήρησε ότι τα δόρατα που κουβαλούσαν οι πολεμιστές τρυπούσαν κοντά στο κεφάλι. Ξαφνικά, κατάλαβε ότι εδώ ήταν η λύση της βελόνας της ραπτομηχανής. Παρακαλούσε για χρόνο — και ενώ ακόμα εκλιπαρούσε, ξύπνησε. Ήταν τέσσερις η ώρα. Βιαστικά ντύθηκε και πήγε στο εργαστήριό του — στις εννιά είχε τελειώσει την εφεύρεσή του».

Το υποσυνείδητο δεν είναι απλώς ένα εργοστάσιο δημιουργικότητας – είναι επίσης και μια αθλητική κλινική. Ο Νικλάους κατάλαβε γιατί το παιχνίδι του δεν ήταν τόσο καλό όσο ήθελε μέσα από ένα όνειρο.

Αφού ανέλυσε το όνειρο, ο έξι φορές πρωταθλητής, συνειδητοποίησε ότι έπιανε το κλαμπ διαφορετικά στο όνειρο από ότι στην πραγματική ζωή. «Το δοκίμασα όπως το έκανα στον ύπνο μου και λειτούργησε. Αισθάνομαι κάπως ανόητος που το παραδέχομαι, αλλά συνέβη πραγματικά σε ένα όνειρο».

Λέγεται ότι ο Ντμίτρι Μεντελέγιεφ δούλευε τρεις μέρες συνεχόμενα όταν τελικά έκλεισε για λίγα λεπτά τα μάτια του. Αντί όμως να αποκοιμηθεί για 17 ώρες όπως οι περισσότεροι άνθρωποι που στερούνται ύπνου, ο Μεντελέγιεφ ονειρεύτηκε μια διάταξη στοιχείων που θα άλλαζε για πάντα τη σύγχρονη χημεία, και ξύπνησε περίπου 20 λεπτά αργότερα για να την καταγράψει.

«Είδα σε ένα όνειρο έναν πίνακα όπου όλα τα στοιχεία μπήκαν στη θέση τους όπως απαιτείται. Ξυπνώντας, το έγραψα αμέσως σε ένα κομμάτι χαρτί… Μόνο σε ένα σημείο φάνηκε απαραίτητη μια διόρθωση αργότερα».

Ο Λάβκραφτ ονειρεύτηκε το διάσημο βιβλίο των νεκρών, συμπεριλαμβανομένου του περίεργου τίτλου. Αυτό που δεν μπόρεσε να καταλάβει κατά τη διάρκεια του ύπνου του, ήταν το νόημα του βιβλίου: Ο Λάβκραφτ δεν είχε ιδέα τι σήμαινε η περίεργη λέξη, “Necronomicon” αλλά την έγραψε ούτως ή άλλως.

Η πρόχειρη προσπάθειά του να το μεταφράσει από τα ελληνικά είχε ως αποτέλεσμα την ταιριαστή ονομασία «Μια εικόνα του νόμου των νεκρών». Μπορεί να εμπνεύστηκε έμμεσα (ή άμεσα) από ένα ποίημα του 1ου αιώνα που ονομάζεται Astronomicon.

Είτε είστε λάτρης, είτε όχι, των βρυκολάκων και των λυκανθρώπων, πρέπει να παραδεχτείτε ότι η Στέφανι Μέγιερ δημιούργησε μια ιστορία που έγινε φαινόμενο.

«Ήταν δύο άνθρωποι σε ένα μικρό κυκλικό λιβάδι με πολύ έντονο ηλιακό φως, και ένας από αυτούς ήταν ένα όμορφο, αστραφτερό αγόρι και το άλλο ήταν απλώς ένα κορίτσι ανθρώπινο και φυσιολογικό, και έκαναν αυτή τη συζήτηση», είπε, στην Όπρα Γουίνφρεϊ το 2009. «Το αγόρι ήταν βρικόλακας, και προσπαθούσε να της εξηγήσει πόσο πολύ νοιαζόταν για αυτήν και ταυτόχρονα πόσο πολύ ήθελε να την σκοτώσει.”

Ναι, αυτό είναι το Twilight. Η Μέγιερ κατέγραψε το όνειρό της επειδή ήταν τόσο διαφορετικό από την καθημερινή της ζωή που ήθελε να το κρατήσει. «Ήθελα απλώς τόσο πολύ να το θυμάμαι. Γι’ αυτό άρχισα να το γράφω – όχι επειδή πίστευα ότι θα γινόταν ένα υπέροχο μυθιστόρημα».

Ο Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον υπέφερε επίσης από μια μορφή δημιουργικής απραξίας. Ήξερε ότι ήθελε να γράψει για τη διπλή ζωή ενός άνδρα, αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί πώς να το κάνει, και ήταν απογοητευμένος που δεν του ερχόταν καμία αξιόλογη ιδεά για πλοκή.

Έτσι αποφάσισε να ξεκουραστεί, «τη δεύτερη νύχτα ονειρεύτηκα μια σκηνή σε ένα παράθυρο και μετά η σκηνή χωρίστηκε στα δύο στην οποία ο Χάιντ, κυνηγημένος για κάποιο έγκλημα, πήρε τη σκόνη και έκανε την αλλαγή της προσωπικότητάς του παρουσία των διωκτών του», έγραψε αργότερα.

Η Μαίρη Σέλλεϋ βρισκόταν στην Ελβετία με τον σύζυγό της Πέρσυ Σέλλεϋ, τον Λόρδο Βύρωνα και μερικούς άλλους αξιόλογους λογοτέχνες, όταν αποφάσισαν να κάνουν έναν διαγωνισμό συγγραφής.

Η Μαίρη δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα, μέχρι που πήγε για ύπνο και είδε αυτό που αποκαλούσε ένα «ξύπνιο όνειρο» ενός «αποκρουστικού άνδρα ξαπλωμένου και μετά, όταν λειτούργησε κάποια ισχυρή μηχανή, να δείχνει σημάδια ζωής». Ενθουσιασμένη που είχε μια τέτοια ιδέα, η Σέλλεϋ αποφάσισε πως «αφού τρόμαξα εγώ, θα τρομοκρατηθούν και οι άλλοι. Το μόνο που χρειάζομαι είναι να περιγράψω το φάντασμα που είχε στοιχειώσει το όνειρό μου».

Ο Πωλ ΜακΚάρτνεϋ ήταν μόλις 22 ετών όταν «ξύπνησε με μια υπέροχη μελωδία στο κεφάλι του» και σκέφτηκε, «Αυτό είναι υπέροχο, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό;»

Σηκώθηκε και επανέλαβε εύκολα τη μελωδία στο πιάνο, και την “έντυσε” με μερικούς αστείους στίχους. Οι αληθινοί στίχοι για το “Yesterday” ήρθαν αργότερα.

Σας φαίνεται εφιάλτης μια μηχανή δολοφονίας cyborg χωρίς συναισθήματα που μοιάζει με τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ; Κι όμως, ήταν εφιάλτης για τον Τζέιμς Κάμερον. Πάλευε με πυρετό όταν το όνειρο ενός ρομπότ που σερνόταν στο πάτωμα με ένα μαχαίρι ήρθε στον ύπνο του.

Προφανώς, ο Κάμερον έχει καταιγισμό ιδεών στον ύπνο του, αφού έτσι σκέφτηκε και το Avatar.