Έντεκα απίθανα επαγγέλματα που χάθηκαν στο χρόνο

Σήμερα έχουμε τα εξελιγμένα κινητά και τα ρολόγια. Κάποτε όμως ο κόσμος που ήθελε να είναι στην ώρα του στη δουλειά του, ζητούσε τη βοήθεια από έναν άλλο. Οι άνθρωποι-ξυπνητήρια πήγαιναν στα σπίτια που τους είχαν ήδη ειδοποιήσει και βάραγαν τις πόρτες ή τα παράθυρα. Πιο τακτικοί πελάτες ήταν οι γιατροί, ο έμποροι και οι οδηγοί.

Η μεσοπολεμική περίοδος ήταν μια εποχή τεράστιας ανέχειας για τους περισσότερους πολίτες. Στη συγκεκριμένη φωτογραφία παιδιά φωτογραφίζονται με τα θηράματα της περασμένης νύχτας: τα ποντίκια που έπιασαν στους δρόμους.

Και μόνο από την τρομακτική στολή που φορούσαν καταλάβαιναν όλοι ότι δεν βρίσκονταν εκεί για καλό. Οι θεραπευτές της πανούκλας του 17ου αιώνα φορούσαν αυτές τις περίεργες μάσκες και κρατούσαν διάφορα μυρωδικά με έντονη οσμή τα οποία υποτίθεται ότι καθάριζαν την ατμόσφαιρα από την αρρώστια. Τα ραβδί το χρησιμοποιούσαν για να μην αγγίζουν τους ασθενείς.

Δεν ήταν πάντοτε μηχανικά τα συστήματα στο μπόουλινγκ. Για αυτό και κάθε φορά που οι κορίνες έπρεπε να μπουν στη θέση τους, οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι έπιαναν δουλειά.

Σήμερα είναι πολύ απλό να πιάσουμε γραμμή για να μιλήσουμε με όποιον θέλουμε. Κάποτε όμως αυτό ήταν δουλειά των γυναικών που κυρίως δούλευαν στις τηλεφωνικές εταιρείες και όλη μέρα συνέδεαν τον κόσμο με τον αριθμό που ήθελαν να καλέσουν. Όχι και η πιο εύκολη δουλειά του κόσμου.

Έως σχετικά πρόσφατα τους βλέπαμε και στη χώρα μας. Έως τα μέσα του 20ου αιώνα η εικόνα του γαλατά σε όλο τον κόσμο ήταν μια καθημερινή πρωινή συνήθεια.

Έως και τη δεκαετία του ’50 πολλά μέρη του κόσμου δεν είχαν δει ακόμη τη δημόσια ηλεκτροδότηση. Έτσι λοιπόν άνθρωποι σαν τον συγκεκριμένο της φωτογραφίας στο Λονδίνο του 1950 έβγαιναν κάθε βράδυ και άναβαν τις λάμπες του δρόμου.

Ακόμη μια πολύ συνηθισμένη εικόνα για τους παλαιότερους. Πριν μπουν τα ψυγεία στη ζωή μας, ο πάγος για τη διατήρηση των τροφίμων ήταν απαραίτητος ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε κάθε σπίτι αλλά και επιχείρηση.

Οι ειδήσεις της ημέρας που αφορούσαν όλους τους πολίτες δεν κυκλοφορούσαν εύκολα πριν μερικά χρόνια. Για αυτό και ο επίσημος “εκπρόσωπος” της πολιτείας έβγαινε κάποια συγκεκριμένη ώρα στην κεντρική πλατεία και μετέφερε στους πολίτες τις σημαντικότερες αποφάσεις της διοίκησης ή του μονάρχη. Η παράδοση αυτή παραμένει ακόμη στη Βρετανία για ειδικές περιπτώσεις, όπως τη γέννηση ενός νέου πρίγκιπα.

Η λέξη μπαρμπέρης παραπέμπει στον παραδοσιακό κουρέα. Όμως κάποτε οι μπαρμπέρηδες δεν ήταν μόνο χρήσιμοι για κούρεμα ή ξύρισμα, αλλά και για χειρουργικές επεμβάσεις. Ιδιαίτερα σε περιόδους πολέμου, η χρησιμότητά τους στα πεδία των μαχών ήταν μεγάλη. Φυσικά όλοι τους ήταν στην αρχή αυτοδίδακτοι.