Επιχειρηματικά μαθήματα που μπορεί να μας διδάξει το «The Last Dance»

Όταν αντιμετωπίσουμε συχνά ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, είναι φυσικό το να αρχίζουμε να αισθανόμαστε απογοητευμένοι και να αναρωτιόμαστε αν τελικά ο στόχος μας είναι όντως εφικτός. Ο Μάικλ Τζόρνταν και οι Bulls βρέθηκαν σε μια ανάλογη κατάσταση όταν δεν είχαν πολλές νίκες στα playoffs. Από το να προσλαμβάνουν νέους προπονητές μέχρι το να αλλάζουν τη σύνθεση της ομάδας, τίποτα δεν έμοιαζε να λειτουργεί. Όταν έχασαν το 1990 στα NBA Playoffs από τους Pistons για δεύτερη συνεχή χρονιά, συνειδητοποίησαν ότι το πρόβλημα δεν ήταν η έλλειψη ταλέντου ή προπόνησης. Το πρόβλημά τους ήταν η απουσία φυσικής μάζας. Οι Pistons ήταν μια πιο μεγαλόσωμη και δυνατή ομάδα και έτσι οι Bulls αποφάσισαν να επικεντρωθούν περισσότερο στην αύξηση της μυϊκής τους μάζας. Το 1991 όταν ξαναβρέθηκαν αντιμέτωποι στα Playoffs, οι Chicago Bulls όχι μόνο τους κέρδισαν αλλά τους κατατρόπωσαν.

Και μιας και μιλάμε για τους Pistons, η αντίδρασή τους όταν έχασαν στα NBA Playoffs του 1991, ήταν να φύγουν από το γήπεδο χωρίς να δώσουν τα χέρια τους στους Bulls. Αυτό ήταν κάτι που έχει μείνει στη μνήμη του Μάικλ Τζόρνταν ακόμα και αν έχουν περάσει 29 χρόνια από τότε. Μπορεί ο ίδιος να ήταν γνωστός ως άγριος ανταγωνιστής, αλλά όταν έχασε από τους Pistons δύο χρονιές σερί, τους έδωσε το χέρι του και τις δύο φορές ως ένδειξη σεβασμού και ευγενούς άμιλλας. Δεν μπορούμε να αφήνουμε κάποιες άσχημες στιγμές της ζωής μας να μας κάνουν πικρόχολους, εξοργισμένους ή μνησίκακους, καθώς αυτές είναι οι στιγμές που μας καθορίζουν ή χτίζουν τον χαρακτήρα μας. Είναι εύκολο να γιορτάζουμε και να είμαστε χαρούμενοι μετά από μια νίκη, αλλά είναι οι ήττες και τα προβλήματα που πραγματικά καθορίζουν τον αληθινό χαρακτήρα ενός ανθρώπου.

Κάτι που κάνει τους Bulls τόσο ενδιαφέροντες ως ομάδα 22 χρόνια μετά, ήταν η συνύπαρξη αυτών των διαφορετικών προσωπικοτήτων. Ο Μάικλ Τζόρνταν ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα, ο Σκότι Πίπεν ήταν ένας σούπερ σταρ του μπάσκετ και ο Ντένις Ρόντμαν ήταν ένας ροκ σταρ. Παρά το ότι ο καθένας τους είχε τη δική του προσωπικότητα, τους δικούς του στόχους και όνειρα ήταν σημαντικό για την πρόοδο της ομάδας να ξέρει ο καθένας τον ρόλο του, να είναι σε θέση να θυσιάσει πράγματα και να παίξει τον ρόλο του αντίστοιχα. Αυτή η εμπιστοσύνη και η αρμονία είναι αυτό που οδηγεί τις ομάδες στην επιτυχία και την τελική επίτευξη των στόχων τους.

Ο Μάικλ Τζόρνταν ήταν πολύ ανταγωνιστικός και είχε μια σπάνια, ακόρεστη δίψα για νίκη. Αυτό τον έκανε να είναι εξαιρετικά σκληρός με τους συμπαίκτες τους. Η αναζήτησή του για την τελειότητα τον οδήγησε να γίνεται πολλές φορές βίαιος μαζί τους. Σίγουρα δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη προσέγγιση όσον αφορά την ηγεσία και γι’ αυτό είναι σημαντικό ο ηγέτης να κατανοεί τις προσωπικότητες και τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεται, έτσι ώστε να καταφέρει να βγάλει τον καλύτερό τους εαυτό. Διαφορετικές καταστάσεις απαιτούν διαφορετική προσέγγιση. Ο Τζόρνταν κατάλαβε ότι ο ανταγωνισμός θα ήταν δύσκολος και σωματικός, οπότε χρησιμοποίησε αυτές τις τεχνικές για να προετοιμάσει νοητικά την ομάδα του, για αυτό που θα ερχόταν. Όποια μέθοδο και αν ακολουθήσει κανείς είναι σημαντικό να παραμένει πιστός στο στυλ της ηγεσίας του. Αυτό θα κάνει τους ανθρώπους γύρω του να τον εκτιμούν ακόμα και πολλά χρόνια μετά.

Όποτε έχουμε έναν συγκεκριμένο στόχο στον νου μας, χρειάζεται μερικές φορές να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να τον πετύχουμε. Όμως, όλη αυτή η δουλειά μπορεί να μας κουράσει και να μας κάνει να αισθανθούμε ότι κάτι τέτοιο είναι μάταιο, ειδικά αν δεν βλέπουμε άμεσα τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η ελπίδα είναι αυτή που θα διατηρήσει την αισιοδοξία μας, ενώ προσπαθούμε να πετύχουμε τους στόχους μας. Η αισιοδοξία που έχει τις ρίζες της στην ελπίδα απαιτεί έναν θετικό τρόπο σκέψης και αυτό είναι ένα απαραίτητο στοιχείο σε όλες τις πλευρές της ζωής.

Στο τελευταίο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ, ο συγγραφέας Mark Vancil περιγράφει τον Τζόρνταν λέγοντας πως: «Το χάρισμά του δεν ήταν ότι μπορούσε να πηδήσει ψηλά, να τρέξει γρήγορα ή να βάλει καλάθι. Το χάρισμά του ήταν ότι ήταν απόλυτα παρών, και αυτό τον έκανε να διακριθεί». Πολλές φορές στη ζωή μας σκεφτόμαστε το τι θα γίνει στο μέλλον ή τι έγινε στο παρελθόν, και έτσι χάνουμε αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή. Είναι πολύ σημαντικό να βρεθεί μια ισορροπία. Φυσικά θα πρέπει να θυμόμαστε το παρελθόν, αλλά όχι να ζούμε σε αυτό. Σχεδιάζουμε και εργαζόμαστε για το μέλλον, αλλά δεν πρέπει να μας απορροφά. Αυτό που συμβαίνει τώρα θα αποτελέσει τις μνήμες του μέλλοντος και είναι το σημείο όπου μπορεί να πραγματοποιηθεί η πρόοδος. Ο Τζόρνταν θα μπορούσε να είχε επιλέξει να είναι αγχωμένος, ανήσυχος ή εκνευρισμένος σχετικά με τα παιχνίδια που έπαιζε σε κάθε φάση της ζωής του, αλλά αντ’ αυτού επέλεξε να είναι παρών. Πρέπει όλοι να ακολουθήσουμε την ίδια τακτική.

Το 1993 ο Τζόρνταν κατέκτησε με τους Bulls το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα στο NBA. Το καλοκαίρι που ακολούθησε, επισκιάστηκε από τον θάνατο του πατέρα του, τον Αύγουστο του 1993. Αυτό ήταν κάτι που έδωσε στον Τζόρνταν την απαραίτητη ώθηση να θέσει μια πρόκληση στον εαυτό του και να εγκαταλείψει το μπάσκετ, ξεκινώντας μια καριέρα στο baseball. Αυτό παρά το ότι προκάλεσε απορία σε πολλούς, ήταν ένα όνειρο που ο Τζόρνταν είχε από παιδί και θεωρούσε ότι θα αποτελούσε μια νέα πρόκληση για εκείνον. Πίστευε ότι είχε καταφέρει όλα όσα ήθελε στο μπάσκετ, οπότε η λογική συνέχεια για εκείνον ήταν να δοκιμαστεί σε κάτι νέο, το οποίο μάλιστα αγαπούσε από μικρή ηλικία. Έτσι, τον Φεβρουάριο του 1994 υπέγραψε ένα συμβόλαιο με τους White Sox, ξεκινώντας πάλι από την αρχή σε ένα διαφορετικό άθλημα. Αυτό μπορεί να μοιάζει τρελό για πολλούς, αλλά αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου που ο Τζόρνταν έβλεπε τα πράγματα. Ήταν αεικίνητος και χρειαζόταν συνεχώς μια πρόκληση.

Το όνομα του Μάικλ Τζόρνταν είναι συνώνυμο του ανταγωνισμού. Η επιμονή του να ανταγωνίζεται ήταν απαράμιλλη και αυτό τονίζεται και στο ντοκιμαντέρ. Όμως, αυτή η επιθυμία του για ανταγωνισμό ήταν αυτή που του προκάλεσε σημαντικά προβλήματα. Οι φήμες για εθισμό στον τζόγο κυκλοφόρησαν γρήγορα στα ΜΜΕ, και προκάλεσαν προβλήματα στη δημόσια εικόνα του. Ο ίδιος αναφερόταν συχνά στο ότι δεν νοιαζόταν για τα χρήματα, αλλά ήταν ο ανταγωνισμός που τον έλκυε στον τζόγο. Αντί να προσπαθούμε να αποφεύγουμε τις αδυναμίες μας, πρέπει να τις αναγνωρίζουμε και να κατανοούμε ότι ένα στοιχείο του χαρακτήρα μας που μπορεί να είναι θετικό, μπορεί να γίνει και αρνητικό σε κάποιες περιπτώσεις. Το σημαντικό είναι να πετύχουμε μια ισορροπία προκειμένου τα αρνητικά μας στοιχεία να μην γίνονται επιβλαβή για τον εαυτό μας.

Ο Κόμπι Μπράιαντ μιλώντας στο “Last Dance” λέει σχετικά με τον Τζόρνταν: «Μου είπε ότι αν ποτέ χρειαστείς κάτι πάρε με τηλέφωνο. Είναι σαν τον μεγάλο μου αδελφό. Ό,τι παίρνετε από εμένα προέρχεται από αυτόν. Δεν θα κέρδιζα πέντε πρωταθλήματα χωρίς εκείνον, γιατί με καθοδήγησε πολύ και μου έδωσε πολλές καλές συμβουλές». Ο Κόμπι παρά τις κριτικές του Τζόρνταν, αναζητούσε τη συμβουλή του. Και από την άλλη, ο Τζόρνταν εκτιμούσε τον Κόμπι. Έτσι σχημάτισαν έναν σημαντικό δεσμό που βοήθησε και τους δύο. Το να έχεις μέντορα στην προσωπική ή επαγγελματική του ζωή είναι πολύ σημαντικό, γιατί μπορεί να παίρνεις συμβουλές, γνώση και εμπειρία για το δικό σου προσωπικό ταξίδι.