Οι δέκα τρομερά επιτυχημένοι άνθρωποι του κόσμου

Η γνωστή προσωπικότητα του χώρου της μόδας που βρίσκεται πίσω από την αυτοκρατορία της DKNY είχε δυσκολίες στην αρχή, όταν σπούδαζε στην υψηλού κύρους σχολή σχεδίου Parsons. «Δεν πίστευαν ότι θα τα καταφέρω ως σχεδιάστρια» είπε το 2010. «Δεν είχα περάσει το μάθημα σχετικά με τα υφάσματα!».

Η αποτυχία δεν ήταν κάτι το άγνωστο για τον γνωστό συν-ιδρυτή της Apple. Το 1985, το διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας αποφάσισε να τον απομακρύνει από τη θέση του επικεφαλής της ομάδας για το Macintosh. Στη γνωστή ομιλία του προς τους απόφοιτους του Στάνφορντ, ο Τζομπς παραδέχθηκε ότι ο φόβος του θανάτου καθοδήγησε τις αποφάσεις του στη ζωή και του επέτρεψε να ξεπεράσει τον φόβο της αποτυχίας. «Το να θυμάμαι ότι σύντομα θα είμαι νεκρός είναι το σημαντικότερο εργαλείο που έχω βρει για να με βοηθά στο να λαμβάνω τις μεγάλες αποφάσεις στη ζωή. Καθετί – όλες οι προσδοκίες, η υπερηφάνεια, ο φόβος της αποτυχίας – καταρρέει μπροστά στον θάνατο, αφήνοντας μοναχά ό,τι είναι πραγματικά σημαντικό» είπε.

Μπορεί να έγινε διάσημος για τις πετυχημένες εφευρέσεις του, όπως η ηλεκτρική λάμπα και το γραμμόφωνο, αλλά ο Τόμας Έντισον ήταν επίσης καλός και στο να αποδέχεται την αποτυχία. Ξόδεψε χρόνια προσπαθώντας να εφεύρει μια εμπορικά βιώσιμη λάμπα, αλλά ο ίδιος έλεγε: «Δεν έχω αποτύχει 10.000 φορές. Δεν έχω αποτύχει ούτε μία. Πέτυχα να αποδείξω ότι αυτοί οι 10.000 τρόποι δεν δουλεύουν. Όταν θα έχω εξαλείψει όλους τους τρόπους που δεν δουλεύουν, θα βρω και τον τρόπο που θα δουλεύει».

Αν ζητήσετε απ’ τον πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο να σας μιλήσει για την επιτυχία, το πιθανότερο είναι ότι θα καταλήξει να συζητά για την αποτυχία. Η ενσωμάτωση της αποτυχίας είναι, σύμφωνα με τον ίδιο, αυτό που επέτρεψε στην Microsoft να αναπτυχθεί τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της. «Στον επιχειρηματικό κόσμο, όταν κάποιος κάνει ένα λάθος, όλοι τρέχουν να κρυφτούν» είπε κάποτε. «Στη Microsoft έχω προσπαθήσει να βάλω ένα τέλος σ’ αυτό τον τρόπο σκέψης. Είναι ΟΚ να γιορτάζεις την επιτυχία, αλλά είναι σημαντικότερο να αντλείς διδάγματα από την αποτυχία».

Ο Γούντι Άλεν είναι γνωστός για τα τολμηρά βήματα που ακολούθησε στην καριέρα του. Δεν ήταν όλες οι καινοτομίες του πετυχημένες, αλλά ο Άλεν τονίζει τη σημασία του να τολμάς, ακόμα κι αν αποτύχεις. «Αν δεν αποτυγχάνεις πού και πού, αυτό είναι ένα σημάδι ότι δεν κάνεις και κάτι εξαιρετικά καινοτόμο» είπε κάποτε.

Όταν η …Βασίλισσα Μπι ήταν 9 ετών, συμμετείχε στο Star Search, μια εκπομπή ταλέντων της αμερικάνικης τηλεόρασης που θα μπορούσε να της δώσει το εισιτήριο για ένα συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρεία. «Στο μυαλό μου ήταν δεδομένο ότι θα εμφανιζόμασταν στο Star Search, θα κερδίζαμε, θα παίρναμε το συμβόλαιο… δεν είχα σκεφτεί καν το ενδεχόμενο της αποτυχίας» είπε στο μίνι-ντοκιμαντέρ της, Self–Titled: Part 2. Imperfection, που ανέβασε στο YouTube το 2013. Τελικά, το συγκρότημά της Girls Tyme έχασε τον διαγωνισμό. «Η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές χάνεις. Συμβαίνει σε όλους. Και συμβαίνει όταν πρέπει να συμβεί» καταλήγει.

Παρόλο που κέρδισε μια θέση στο Hall of Fame και είναι ίσως ο γνωστότερος μπασκετμπολίστας στον κόσμο, ο Μάικλ Τζόρνταν ξέρει τι σημαίνει να αποτυγχάνεις. «Έχω χάσει πάνω από 9.000 σουτ στην καριέρα μου» είπε κάποτε. «Έχω χάσει σχεδόν 300 παιχνίδια. Μου εμπιστεύτηκε η ομάδα μου το τελευταίο σουτ 26 φορές, και το ’χασα. Έχω αποτύχει ξανά και ξανά στη ζωή μου. Και γι’ αυτό πετυχαίνω».

Ο Τέντι Ρούζβελτ υπήρξε ίσως ο σκληρότερος – πνευματικά και σωματικά – ένοικος του Λευκού Οίκου. Ενδεικτικά, είχε μείνει τυφλός στο ένα μάτι ύστερα από έναν αγώνα μποξ. Η στάση του έναντι των εμποδίων; «Δεν μετράει ο επικριτής, ούτε αυτός που λέει σ’ αυτόν που πράττει ότι θα μπορούσε να πράξει καλύτερα» είπε σε ομιλία του στη Σορβόννη στις 23 Απριλίου 1910. «Τα εύσημα ανήκουν σ’ εκείνον που βρίσκεται πάνω στην αρένα, με το πρόσωπό τους γεμάτο σκόνη, ιδρώτα και αίμα. Σ’ αυτόν που παλεύει με θάρρος. Που κάνει λάθη, που αποτυγχάνει, διότι δεν υπάρχει προσπάθεια χωρίς σφάλμα και χωρίς ανεπάρκειες».

Μια σφαίρα δεν στάθηκε αρκετή να σταματήσει τη Μαλάλα Γιουσαφζάι απ’ το να μάχεται για το δικαίωμα των κοριτσιών στην εκπαίδευση στην πατρίδα της, το Πακιστάν. Αφότου οι Ταλιμπάν αποπειράθηκαν να την σκοτώσουν το 2009 – σε ηλικία μόλις 11 ετών – η ίδια συνέχισε την αποστολή της. «Είχα δύο επιλογές: Η μία ήταν να σιωπήσω και να περιμένω να δολοφονηθώ. Και η άλλη ήταν να μιλήσω προτού δολοφονηθώ», είπε στην ομιλία της όταν έλαβε το Νόμπελ Ειρήνης το 2014, σε ηλικία 17 ετών.