Οι πραγματικοί άνθρωποι πίσω από τους αγαπημένους μας υπερήρωες

Για τον πρώτο Green Lantern, ο Άλαν Σκοτ, εμπνεύστηκε από έναν μηχανικό σιδηροδρόμων, κάτι που για τους θαυμαστές του κόμικ δεν θα αποτελεί έκπληξη, καθώς ο χαρακτήρας είχε την ίδια δουλειά. Ο δημιουργός Martin Nodell σκέφτηκε την ιδέα αφού είδε έναν εργαζόμενο στο μετρό με ένα πράσινο φανάρι να απομακρύνει ένα εμπόδιο από τη γραμμή. Στο All-American Comics #16 (Ιούλιος 1940), ο Scott σώθηκε ο ίδιος από ένα ναυάγιο τρένου από ένα μαγικό πράσινο φανάρι – από το οποίο σφυρηλάτησε το δαχτυλίδι του.

Το Green Lantern τελικά ακυρώθηκε, αλλά επέστρεψε οκτώ χρόνια αργότερα – και πάλι βασισμένο σε έναν πραγματικό ζωντανό άνθρωπο. Κατά τον σχεδιασμό του Hal Jordan, ο συνδημιουργός Gil Kane χρησιμοποίησε τον διπλανό του γείτονα ως μοντέλο – ο οποίος έτυχε να είναι ο, θρυλικός πλέον ηθοποιός, Paul Newman. Είναι ενδιαφέρον ότι χρόνια αργότερα, ο Newman ανέπτυξε ενδιαφέρον για τα μηχανοκίνητα αθλήματα και έγινε οδηγός αγώνων αυτοκινήτων.

H Wonder Woman – ο τρίτος μακροβιότερος υπερήρωας στα κόμικς – δημιουργήθηκε από έναν άνδρα με δύο συζύγους. Ωστόσο, αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με το ήθος της Wonder Woman για τη γυναικεία ενδυνάμωση, αλλά ήταν η δύναμή τους που ενέπνευσε τον χαρακτήρα. Στην πραγματικότητα, η πρώτη σύζυγος του Charles Moulton, Betty, επέμενε να κάνει τον χαρακτήρα γυναίκα. Ξεπέρασε τον σύζυγό της και επαγγελματικά, καθώς σε μια εποχή που λίγες γυναίκες πήραν πτυχία, η Betty (Elizabeth Marston) πήρε τρία. Και επειδή ο πατέρας της δεν βοηθούσε με τα δίδακτρά της, πλήρωσε με τον τρόπο της πουλώντας βιβλία μαγειρικής.

Μετά τον θάνατο του Moulton το 1947, η Betty και η άλλη «σύζυγος» η Dotsie (Olive Byrne, της οποίας τα βραχιόλια ενέπνευσαν τη Wonder Woman’s) συνέχισαν τη συμβίωση τους, μεγαλώνοντας μαζί τέσσερα παιδιά. Η Betty εργάστηκε για να σπουδάσουν στο κολέγιο, ενώ η Dotsie ήταν η μαμά που έμενε στο σπίτι.

Παρόλο που ορισμένοι πιστεύουν ότι το Lasso of Truth που χρησιμοποιούσε η Wonder Woman ήταν εμπνευσμένο από την (υποτιθέμενη) αγάπη του τριαδικού ζευγαριού για το ερωτικό “δέσιμο”, δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία που να το υποστηρίζουν. Ούτε υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι η Betty και η Dotsie είχαν ερωτική σχέση.

Το όνομα Μπρους Γουέιν προέρχεται από δύο πραγματικούς ανθρώπους – τον βασιλιά της Σκωτίας Ρόμπερτ Μπρους και τον στρατηγό του Εμφυλίου Πολέμου «Τρελό» Άντονι Γουέιν. Ο πρώτος πολέμησε για την ανεξαρτησία της Σκωτίας, ενώ ο δεύτερος κατέκτησε το Ντιτρόιτ. Αυτό που είχαν και οι δύο κοινό ήταν η νίκη τους επί των Άγγλων. Αλλά ο «Πρίγκιπας του Γκόθαμ» δεν βασίστηκε απλά στους συνονόματούς του. Κατάγεται από αυτούς.

Στο Batman and Me, ο συν-δημιουργός Μπομπ Κέιν είπε ότι αυτός και ο Μπιλ Φίνγκερ επέλεξαν το όνομα Μπρους, έτσι ώστε ο δισεκατομμυριούχος να προέρχεται από ευγενείς. (Ο Ρόμπερτ Μπρους ήταν παραφθορά του αγγλο-νορμανδικού επωνύμου του βασιλιά ντε Μπρους.) Εν τω μεταξύ, η βιολογική σχέση του Μπάτμαν με τον Άντονι Γουέιν γίνεται ξεκάθαρη στα κόμικς. Στην πραγματικότητα, το ίδιο το Wayne Manor ανήκε κάποτε στον στρατηγό, χτισμένο σε γη που έλαβε από τον George Washington.

Αν ο Tony Stark του MCU σας θυμίζει έναν cool Elon Musk, δεν είναι τυχαίο. Ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ βάσισε την ερμηνεία του για τον Σταρκ στον δισεκατομμυριούχο μέτοχο της Tesla/SpaceX. Ο αρχικός χαρακτήρας βέβαια, από το 1963, βασίστηκε στον Χάουαρντ Χιουζ.

Όταν ο Stan Lee (et al) σκέφτηκε την ιδέα, ο Χιουζ βρισκόταν στην δύση του. Κάποτε, ήταν σεβαστός ως δισεκατομμυριούχος επενδυτής, πρωτοπόρος της αεροπορίας, εργολάβος στον τομέα της άμυνας, παραγωγός ταινιών και ούτω καθεξής, όμως τελικά ο Χιουζ κατέληξε να θεωρούνταν τρελός – ένας ψυχαναγκαστικός, μικροφοβικός ερημίτης. Ήταν ένα απίθανο μοντέλο για έναν υπερήρωα… και αυτό ήταν ακριβώς το ζητούμενο. Η Marvel ασχολούνταν με «ήρωες που είχαν προβλήματα». Η εξάρτηση του Σταρκ από την τεχνολογία για να παραμείνει ζωντανός δεν ήταν το μόνο θέμα του. Ήταν και αλκοολικός.

Και ο Χιουζ ήταν ένας ήρωας. Παρά τα προβλήματά του, όπως και ο Iron Man, προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τα χρήματά του για καλό σκοπό. Ανησυχώντας για τις πυρηνικές δοκιμές, για παράδειγμα, πρόσφερε εκατομμύρια δολάρια σε δωροδοκίες στους προέδρους Τζόνσον και Νίξον για να σταματήσουν.

Όσον αφορά την πραγματική έμπνευση, ο Superman είναι το τέρας του Φρανκενστάιν. Σύμφωνα με τον κριτικό κινηματογράφου Mark Kermode, τα «πελεκημένα χαρακτηριστικά» του σταυροφόρου με καπέλο βασίστηκαν στον ηθοποιό που υποδύθηκε τον Ταρζάν – Johnny Weissmuller – ενώ ο Clark Kent βασίστηκε στο διοπτροφόρο αστέρι του βωβού κινηματογράφου, Harold Lloyd. Εν τω μεταξύ, η εμβληματική πόζα του Superman – το στήθος έξω, τα χέρια στους γοφούς – προέρχεται από τον ηθοποιό Douglas Fairbanks. Ο Superman, με άλλα λόγια, είναι συνδυασμός από ήρωες του Χόλιγουντ.

Αλλά μπορεί να υπάρχουν περισσότερα από αυτό. Υπάρχουν, για παράδειγμα, σαφείς παραλληλισμοί μεταξύ του Superman και του Μωυσή. Και οι δύο στάλθηκαν μακριά ως μωρά για να τους προστατεύσουν από τον άμεσο κίνδυνο: η μητέρα του Μωυσή τον άφησε στον Νείλο σε ένα καλάθι, ενώ οι γονείς του Σούπερμαν τον εκτόξευσαν στο διάστημα προς τη Γη. Και οι δύο αργότερα ανακαλύφθηκαν και υιοθετήθηκαν, μεγαλώνοντας για να υπερασπιστούν τους πράους ενάντια στο κακό. Είναι ενδιαφέρον ότι το «Ελ» στο Καλ-Ελ (το πραγματικό όνομα του Superman) είναι η εβραϊκή λέξη για τον «Θεό».

Στο βιβλίο του Is Superman Circumcised?, ο Roy Schwartz δεν βλέπει σε αυτόν μόνο τον Μωυσή αλλά και τον Σαμψών και τον Ιησού. Επισημαίνει επίσης ομοιότητες με το εβραϊκό φολκλορικό golem, ένα ισχυρό πλάσμα φτιαγμένο από πηλό για να εξυπηρετεί την εβραϊκή κοινότητα. Πολλοί βλέπουν επίσης στον Superman μια αλληγορία για τους Εβραίους μετανάστες στην Αμερική. Συγκεκριμένα, εγκαταλείπει το εθνικό του όνομα Καλ-Ελ, γίνεται Κλαρκ Κεντ («βάζει το ύψος του στο κοστούμι του») και «γυρίζει τον κόσμο σαν τζεντίλε», όπως πολλοί πρώιμοι συγγραφείς κόμικς, οι δημιουργοί του Superman – Τζέρι Σίγκελ και Τζο Σούστερ – κατάγονταν και οι ίδιοι από Εβραίους μετανάστες.

Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι οι Ναζί είδαν τον Superman ως απειλή.

Ο δημιουργός του Spawn Todd McFarlane ήταν πολύ ειλικρινής σχετικά με την πραγματική του έμπνευση – τουλάχιστον τις πρώτες μέρες. Ο Αλ Σίμονς,  που επιστρέφει από την Κόλαση, βασίστηκε στον Αλ Σίμονς, έναν πρώην υπάλληλο. Ο τελευταίος υπέγραψε παραίτηση όταν βγήκε το κόμικ. Έγινε κανονικός παρουσιαστής στο περίπτερο της Image Comics στο Comic Con, ντυμένος όπως ο συνονόματός του, ντυμένος με εντυπωσιακά μαύρα και κόκκινα. Ο πραγματικός Simmons έγραψε ακόμη και ένα βιβλίο, The Art of Being Spawn. Αυτό, ωστόσο, ήταν ένα βήμα πολύ μακριά.

Το 2012, μετά την κυκλοφορία του βιβλίου, ο McFarlane μήνυσε τον Simmons για κεφαλαιοποίηση της πνευματικής του ιδιοκτησίας. Προσπάθησε δε, να αφαιρέσει από το διαδίκτυο όλες τις προηγούμενες αναφορές ότι ο Simmons ενέπνευσε τον χαρακτήρα.

Πηγή Φωτογραφίας: YouTube

Μπορείτε να φανταστείτε ότι η ιδέα για τον Hulk βασίστηκε στο ντόπινγκ στον αθλητισμό. Εξάλλου, τη δεκαετία πριν από το ντεμπούτο του το 1962 έγινε γνωστή η πρώτη τέτοια χρήση αναβολικών στεροειδών από Ρώσους Ολυμπιακούς αρσιβαριστές. Ωστόσο, η έμπνευση πίσω από τον Hulk ήταν πολύ πιο απίθανη. Στην πραγματικότητα, βασίστηκε σε μια γυναίκα.

Σε μια συνέντευξη στο Comic Journal το 2011, ο δημιουργός Jack Kirby θυμήθηκε ότι είδε ένα μικρό παιδί να σέρνεται σε μια υδρορροή, παίζοντας κάτω από ένα αυτοκίνητο. Παλεύοντας να μπουσουλήσει στο πεζοδρόμιο, το παιδί χρειαζόταν βοήθεια. Η ταραγμένη μητέρα, είπε ο Kirby, έμοιαζε σαν να ήταν έτοιμη να ουρλιάξει. Αλλά δεν το έκανε. Αντίθετα, «έτρεξε… και, πολύ αποφασισμένη, … σήκωσε όλο το πίσω μέρος αυτού του αυτοκινήτου» για να βγει το μικρό παιδί. Το περιστατικό αυτό θύμισε στον Kirby αυτό που όλοι είμαστε ικανοί σε αυξημένες καταστάσεις συναισθήματος, είτε είναι οργή είτε απόγνωση. «Μπορούμε να γκρεμίσουμε τοίχους, μπορούμε να παρασυρθούμε», είπε, «μπορείτε να γκρεμίσετε ένα σπίτι… Ο Hulk γεννήθηκε από αυτό το περιστατικό».

Εδώ και καιρό εικάζεται ότι ο πατριάρχης των X-Men βασίστηκε στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Όχι μόνο το κόμικ κυκλοφόρησε στο απόγειο του κινήματος των Πολιτικών Δικαιωμάτων στην Αμερική, αλλά είναι ένα προφανές αλληγορικό stand-in. Ο Charles Xavier ονειρεύεται την ειρήνη μεταξύ μεταλλαγμένων και ανθρώπων. Οι Sentinel (στολές, ρομπότ που κυνηγούν μεταλλαγμένους) παρουσιάστηκαν εν μέσω ρατσιστικής αστυνομικής βίας στην τηλεόραση, και ο δημιουργός Stan Lee ασχολήθηκε σαφώς με το κίνημα, παρουσιάζοντας τον πρώτο μαύρο υπερήρωα τρία χρόνια μετά τους X-Men.

Παραδόξως, ωστόσο, ο καθηγητής Χ βασίστηκε στον ιδρυτή πρωθυπουργό του Ισραήλ, Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν – τουλάχιστον από το 1975. Αυτό ίσχυε κυρίως από όταν ανέλαβε ο Chris Claremont, μετά την ακύρωση των X-Men του Lee το 1970. Το 2016, ο Claremont εξήγησε ότι εκείνος, ως Αγγλικής καταγωγής λευκός άνδρας, θα «αισθανόταν απίστευτα αλαζονικό» οποιονδήποτε συσχετισμό με τον MLK.  Ο Μπεν-Γκουριόν, ο οποίος δημιούργησε ένα φιλόξενο σπίτι για την εβραϊκή διασπορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, φαινόταν πιο κατάλληλο πρότυπο.

Λίγο καιρό αφότου ο Βίνσεντ Πράις έπαιξε τον ρόλο του μάγου Δρ Έρασμους Κρέιβεν στο The Raven (1963), ο Doctor Strange έκανε το ντεμπούτο του στο Strange Tales #110. Η έμπνευση ήταν προφανής – αλλά ήταν περισσότερο ο ίδιος ο Price παρά ο χαρακτήρας που έπαιξε. Το πλήρες όνομα του Doctor Strange αποτίει φόρο τιμής στον ηθοποιό – Stephen Vincent Strange. Ο ίδιος ο Πράις γνώριζε το αφιέρωμα, λέγοντας αργότερα ένα ριπ-απ του Doctor Strange σε ένα επεισόδιο του Scooby Doo.

Ωστόσο, υπάρχουν πιθανώς περισσότερα στην έμπνευση του χαρακτήρα από τον Vincent Price. Στο Strange Tales #115, αποκαλύφθηκε η ιστορία του Sorcerer Supreme. Και είναι ύποπτα παρόμοιο με αυτό του Lobsang Rampa – ενός κορυφαίου αυτοβιογράφου και πνευματικού γκουρού, διάσημου στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Τόσο ο Strange όσο και ο Rampa ήταν προικισμένοι χειρουργοί, σπούδασαν στο Θιβέτ, έμαθαν την αστρική προβολή (ακόμα και να την περιγράφουν με παρόμοιους τρόπους), καθώς και πώς να ανοίγουν το “τρίτο μάτι”. Επίσης, φορούσαν και οι δύο ένα κυκλικό φυλαχτό, και είχαν μια μυστικιστική σφαίρα.

Επιπλέον, τελικά και οι δύο, ήταν προϊόντα μυθοπλασίας. Έχοντας πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα των βιβλίων του, ο Ράμπα αποκαλύφθηκε ως απάτη. Το πραγματικό όνομα του συγγραφέα ήταν Cyril Hoskins, ένας υπάλληλος από την αγροτική Αγγλία που δεν είχε πάει ποτέ στο Θιβέτ.