Οι πιο παράξενες δουλειές του κόσμου

Στη Βολιβία δεν έχουν μόνο τις «ζέβρες» που είναι οι διαγραμμίσεις στο δρόμο, αλλά και ανθρώπους ντυμένους ζέβρες που επιβάλλουν τον ΚΟΚ στους απείθαρχους οδηγούς. Αν κάποιος π.χ. πατήσει τη διάβαση πεζών, οι ζέβρες θα τον περικυκλώσουν, θα ανέβουν στο καπό του και θα τον νουθετούν μπροστά σε όλο τον κόσμο. 

Σε κάποιες περιοχές του Βιετνάμ τα νερά είναι ορμητικά και τα χωριά απομονωμένα. Τα παιδιά δεν μπορούν να πάνε σχολείο την εποχή των πλημμυρών. Έτσι, οι γονείς πληρώνουν ανθρώπους που περνούν τα παιδιά απέναντι βάζοντάς τα μέσα σε νάιλον αδιάβροχες σακούλες, 

Στη Τζακάρτα της Ινδονησίας ισχύουν περιορισμοί στην κίνηση των αυτοκινήτων με έναν μόνο επιβαίνοντα. Έτσι, οι οδηγοί προσλαμβάνουν έναν ή παραπάνω Joki, επιβάτες επί πληρωμή για τις θέσεις των επιβατών ώστε να πληρούν την προϋπόθεση των τριών επιβαινόντων σε κάθε όχημα.

Σε κάποιες πόλεις της Κίνας όπου το κυκλοφοριακό είναι ανυπόφορο, μπορείς να νοικιάσεις έναν μοτοσικλετιστή να σε πάει γρήγορα στη δουλειά σου. Επειδή, όμως, αργότερα μπορεί να χρειαστείς το αυτοκίνητο, ένας δεύτερος άνθρωπος αναλαμβάνει να στο φέρει εκεί που όπου πηγαίνεις. Δεν έχει σημασία τι ώρα θα φτάσει, αρκεί το όχημα να είναι εκεί όταν το χρειαστείς.

Στη Νέα Υόρκη κάνουν ουρές για το iPhone, στην Πολωνία κάνουν ουρές για τα πάντα. Όχι μόνο στα νοσοκομεία και τις δημόσιες υπηρεσίες (στην Ελλάδα είμαστε συνηθισμένοι σε αυτά), αλλά και στην αγορά, σε καταστήματα βασικών αγαθών κ.α. Εδώ μπορεί κανείς να πληρώσει κάποιον να σταθεί στην ουρά για λογαριασμό του. Δουλειά που υπήρχε και επί κομμουνιστικής διακυβέρνησης.

Στο Νεπάλ οι μέλισσες δεν εκτρέφονται και δεν κυκλοφορούν ήσυχα-ήσυχα στους αγρούς. Είναι άγριες, ζουν σε απόκρημνους γκρεμούς και η συλλογή του μελιού τους είναι μια πολύ δύσκολη δουλειά για τους ανθρώπους. Οι μελισσοκόμοι κρέμονται από σχοινιά και σκάλες από μπαμπού. 

Στην Αυστραλία οι πόλεις απέχουν μεταξύ τους εκατοντάδες χιλιόμετρα και δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο τα αγροκτήματα και οι κάτοικοί τους να βρίσκονται σε απομονωμένες περιοχές. Εκεί το ΕΚΑΒ είναι αναγκαστικά ιπτάμενο και οι τραυματιοφορείς καλύπτουν τεράστιες περιοχές. Τουλάχιστον δεν πέφτουν ποτέ σε κίνηση. 

Στην Ινδία οι εργαζόμενοι σπάνια τρώνε φαγητό απ’ έξω, οι περισσότεροι δεν έχουν καν να το πληρώσουν, και έτσι κάθε μεσημέρι η κάθε σύζυγος στέλνει στον άντρα της το δικό της σπιτικό φαγητό χρησιμοποιώντας τους Dabbawala, ειδικούς κούριερ που μεταφέρουν το μαγειρεμένο φαγητό σε αλουμινένια δοχεία με μηχανάκια, καρότσια, ακόμα και με τρένα. Το απόγευμα επιστρέφουν τα δοχεία στο κάθε σπίτι. Μόνο στη Βομβάη παραδίδουν 400.000 γεύματα την ημέρα. 

Για μερικές κάστες στην Ινδία δεν είναι καθόλου πρέπον να δείχνουν τα συναισθήματά τους. Έτσι, οι συγγενείς του νεκρού συχνά προσλαμβάνουν επαγγελματίες μοιρολογίστρες που δουλειά τους είναι να κλαίνε τόσο σπαραχτικά που να παρασύρουν στο κλάμα και τους άλλους παρευρισκόμενους. Όσο μεγαλύτερος ο θρήνος, τόσο καλύτερα πληρώνονται.