Τα πραγματικά πρόσωπα πίσω από τους υπερ-κακούς των κόμικς

Η Poison Ivy ήταν μεταξύ πολλών γυναικείων χαρακτήρων που δημιούργησε ο Robert Kanigher, ο οποίος έγραψε επίσης για τη Wonder Woman. Εν μέρει, εμπνεύστηκε από το “Rappaccini’s Daughter” του Nathaniel Hawthorne – μια σύντομη ιστορία στην οποία ένα κορίτσι γίνεται τοξικό από την επαφή με δηλητηριώδη φυτά. Έμπνευση αποτέλεσε επίσης και η Εύα στον Κήπο της Εδέμ, καθώς και τα visha kanya, δηλαδή οι δηλητηριώδεις κοπέλες της αρχαίας Ινδίας.

Ο καλλιτέχνης Σέλντον Μόλντοφ, ο οποίος δημιούργησε επίσης την Batgirl, της βάσισε το μοντέλο της στην Bettie Page. Και ενώ η εμφάνιση της Poison Ivy έχει εξελιχθεί, η εκδοχή της δεκαετίας του ’40 επανεμφανίστηκε το 2013 για το ειδώλιο της “DC Bombshells”.

Πηγή Φωτογραφίας: YouTube

Οι παχύσαρκοι χαρακτήρες είναι σπάνιοι στα κόμικς, καθώς καταλαμβάνουν πάρα πολύ χώρο, όμως ο Stan Lee ήθελε έναν υπέρβαρο κακό. Συγκεκριμένα, δημιούργησε έναν με βάση τον ηθοποιό Sydney Greenstreet, γνωστό για τους ρόλους του ως «χοντρός» στις ταινίες The Maltese Falcon και Casablanca.

Αρχικά επρόκειτο να είναι Vulture, αλλά ο Steve Ditko το θεώρησε ηλίθιο. Αντ ‘αυτού, ήταν ο άρχοντας του εγκλήματος Kingpin που τράβηξε την τεράστια εμβέλεια του Greenstreet (The Amazing Spider-Man #50 (Ιούλιος 1967)).

Επίσης, όταν ο George Lucas ζήτησε από την ομάδα παραγωγής του κάτι «εξωγήινο και γκροτέσκο» για τον Jabba the Hutt, σκέφτηκαν το Sydney Greenstreet.

Πηγή Φωτογραφίας: YouTube

Δεν υπάρχει έλλειψη έμπνευσης από την πραγματική ζωή για τον μηδενιστή κατά συρροή δολοφόνο του Γκόθαμ: οι Son of Sam, Richard Chase, Israel Keyes ήταν δύσκολο να πιαστούν γιατί δολοφονούσαν ανθρώπους τυχαία.

Το όνομά του, ωστόσο, προέρχεται από κάποιον συγκεκριμένο: τον ψυχίατρο Thomas Szasz. Αν και δεν έχουν πολλά άλλα κοινά, και οι δύο έχασαν την πίστη τους σε κάτι στο οποίο πίστευαν. Ο Zsasz του Batman (Mister ή Victor Zsasz) έχασε την πίστη του στην αξία της ζωής, ενώ ο Dr Szasz άρχισε να αμφιβάλλει για ολόκληρο το επάγγελμά του. Πίστευε ότι ο ρόλος του ψυχιάτρου ήταν να αξιολογεί και να θεραπεύει νευρολογικές βλάβες, όχι να θεραπεύει «προβλήματα στη ζωή» ή τη λεγόμενη «ψυχική ασθένεια». Κατά την άποψή του, αυτό έκανε τα πράγματα χειρότερα.

Ο Batman ως franchise συμφωνεί. Το Arkham Asylum, ένα «κλειδωμένο ίδρυμα για ακούσιο περιορισμό» και τιμωρητική θεραπεία που στελεχώνεται από κακούς ψυχιάτρους. Στην πραγματικότητα, πολλοί από τους εχθρούς του Batman είναι ψυχίατροι – από τον Hugo Strange και τον Jonathan Crane/Scarecrow μέχρι την ασκούμενη Harleen Quinzel/Harley Quinn, οι οποίοι αντί να βοηθούν τους ασθενείς τους, συνειδητά τους τρελαίνουν.

Πηγή Φωτογραφίας: YouTube

Το 1961, το ίδιο δίδυμο που δημιούργησε τον Hal Jordan – ο Gil Kane και ο John Broome – δημιούργησαν τον αρχαίο εχθρό του, τον Sinestro. Θεωρείται η τέλεια νέμεσις, μια «σκοτεινή αντανάκλαση του Hal», ο οποίος έκλεψε το δαχτυλίδι ενός ετοιμοθάνατου Green Lantern για να μπει κρυφά στο Green Lantern Corps.

Βασισμένος στον David Niven (τον μόνο ηθοποιό που κέρδισε ποτέ Όσκαρ στην τελετή που ο ίδιος παρουσίασε), ο Sinestro μοιράζεται όχι μόνο το μουστάκι του αλλά και την «ευγενική του κομψότητα». Οι πιο σημαντικοί ρόλοι του Niven περιλαμβάνουν τον κακό στο The Pink Panther (1963) και τον James Bond στο Casino Royale (παρωδία του 1967).

Είναι τέτοια η γοητεία του Sinestro που η ερμηνεία του χαρακτήρα από τον Mark Strong στο Green Lantern (2011) σχεδόν έφτιαξε αυτό που κατά τα άλλα ήταν μια κακή ταινία. Ο Strong δεν ήταν πολύ φαν των κόμικς, αλλά ερωτεύτηκε τον Sinestro. Έχοντας ερευνήσει την ιστορία και τα κίνητρα του χαρακτήρα, διασφάλισε ότι η ερμηνεία του θα ήταν πιστή.  Επίσης, γνωρίζοντας ότι ο χαρακτήρας ήταν εμπνευσμένος από τον Niven, βάσισε την ερμηνεία του στον ηθοποιό.

Πηγή Φωτογραφίας: YouTube

Ο Darkseid πρωτοεμφανίστηκε στο spin-off κόμικ Superman’s Pal Jimmy Olsen (#134, 1970), αλλά έμεινε ως ένας από τους πιο ισχυρούς κακούς της DC.

Εμμονικός με την υποδούλωση ολόκληρων πλανητών και τον τερματισμό της ελεύθερης βούλησης στον γαλαξία, η προσωπικότητά του βασίστηκε σε δύο ιστορικές φιγούρες: τον Αδόλφο Χίτλερ και τον Ρίτσαρντ Νίξον – με έμφαση στον Νίξον. Υπήρχαν πολλοί λόγοι για να αντιπαθήσει κανείς τον πρόεδρο: το Βιετνάμ, πυρηνικά όπλα, πληθωρισμός… Αλλά ο δημιουργός του Darkseid, Jack Kirby, είχε ακόμη περισσότερους λόγους καθώς ανήκε στην εργατική τάξη, ήταν Εβραίος και βετεράνος.

Φυσικά, ενώ ο Νίξον και ο Χίτλερ ενέπνευσαν τον χαρακτήρα, κανένας από τους δύο δεν είχε τη σωματική διάπλαση του Darkseid. Έτσι ο Kirby αναζήτησε αλλού μοντέλο, βασίζοντας την εμφάνιση του Darkseid, και την ομιλία του στον ηθοποιό Jack Palance.

Πηγή Φωτογραφίας: YouTube

Αν είστε λάτρης του Joker, πιθανότατα ξέρετε ότι βασίστηκε στο The Man Who Laughs (1928) – μια ταινία του βουβού κινηματογράφου, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Victor Hugo. Είναι η τραγική ιστορία ενός ανθρώπου του οποίου το στόμα παραμορφώθηκε σε ένα μόνιμο χαμόγελο. Ο Μπομπ Κέιν, ο Μπιλ Φίνγκερ και ο Τζέρι Ρόμπινσον αντέγραψαν το τρομακτικό χαμόγελο του πρωταγωνιστή της ταινίας, καθώς και το χτένισμα και το μακιγιάζ του, για τις πρώτες εμφανίσεις του Joker στο Batman #1 (1940).Όμως ο Hugo εμπνεύστηκε από έναν πραγματικό άνθρωπο.

Σύμφωνα με τον Edmond Barbier, ένα παριζιάνο χρονικογράφο του δέκατου όγδοου αιώνα, ένας άντρας με ένα πολύ πλατύ χαμόγελο, με τις πλευρές του στόματός του εκτεινόμενες από κοψίματα κυκλοφορούσε στους δρόμους του Παρισιού. Στο μυθιστόρημα του Hugo, οι πληγές του πρωταγωνιστή προκλήθηκαν στην παιδική του ηλικία (όπως ο Joker του Heath Ledger) από απαγωγείς που προσπάθησαν να τον πουλήσουν στο τσίρκο – κάτι που συνέβαινε συχνά τότε.

Με άλλα λόγια, ο Κλόουν Πρίγκιπας του Εγκλήματος του Batman βασίστηκε σε έναν αληθινό “άθλιο” Παριζιάνο. Δεδομένου ότι ο Batman αντιπροσωπεύει την ελίτ και, στο The Dark Knight Rises, η κατάσταση παραπέμπει στη Γαλλική Επανάσταση, είναι μια ενδιαφέρουσα θεωρία για την προέλευση του εχθρού του.

Ως εχθρός του Iron Man, ο Mandarin έχει εμφανιστεί με διάφορες μορφές, συμπεριλαμβανομένου του πατέρα του Shang-Chi. Όμως ο Mandarin “χτίστηκε” με βάση τον Fu Manchu – τον ​​«κακό Κινέζο» του εικοστού αιώνα, με τα χαρακτηριστικά γένια και τις σκοτεινές μαγικές δυνάμεις. Δημιουργήθηκε από τον μυθιστοριογράφο Sax Rohmer, ως «ο κίτρινος κίνδυνος που ενσαρκώνεται σε έναν άνθρωπο», αφοσιωμένος στην πτώση της Δύσης. Ο Rohmer πήρε την ιδέα ρωτώντας έναν πίνακα ouija πώς θα μπορούσε να γίνει πλούσιος. Πήρε τη λέξη C-H-I-N-A-M-A-N ως απάντηση.

Ο κακός Fu Manchu εμφανίστηκε έκτοτε σε ταινίες, σειρές, ραδιόφωνο και κόμικς, συμπεριλαμβανομένου του League of Extraordinary Gentlemen του Alan Moore. Ο χαρακτήρας μάλιστα δάνεισε το όνομά του σε μια μάρκα κολλώδους καραμέλας: Fu Man Chews.

Η έκφραση Fu Manchu είναι προσβλητική για πολλούς Κινέζους. Εξαιτίας της, το Shang-Chi and The Legend of the Ten Rings (2021) ήταν αμφιλεγόμενο στην Κίνα. Ακόμη και με το εκσυγχρονισμένο, μη ρατσιστικό όνομα, Mandarin, το franchise παραμένει “μαγαρισμένο” από τη «σκιά του Fu Manchu».

Η πραγματική έμπνευση όμως για τον Fu ήταν ακόμα πιο ρατσιστική. Τον δέκατο ένατο αιώνα, ο δημοφιλής Κινέζος μάγος Chung Ling Soo έχασε τη δουλειά του από έναν λευκό απατεώνα: τον αντίπαλο μάγο William Ellsworth Robinson. Ο Robinson aντέγραψε το όνομα, την εμφάνιση και τους τρόπους του Chung για να τον υποδυθεί και να τον εκδιώξει τελικά. Διατήρησε μάλιστα την περσόνα δημόσια, μιλώντας σε ψεύτικα «κινέζικα». Ως εκ τούτου, ο Fu Manchu, ένα πλάσμα του δυτικού οριενταλισμού, θεωρείται ότι εμπνεύστηκε από τον Ellsworth. Μόνο μετά τον θάνατό του – επί σκηνής από δυσλειτουργικό πιστόλι – ήρθε στο φως το 20χρονο ψέμα.

Πηγή Φωτογραφίας: YouTube

Όπως όλοι γνωρίζουν, οι X-Men του Stan Lee ήταν μια αλληγορία του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα των Μαύρων, με τον Professor X ως Martin Luther King και τον Magneto ως Malcolm X. Όπως και ο Malcolm X, ο Magneto επιδιώκει να ξεσηκωθεί η κοινότητά τοθ ενάντια στους καταπιεστές, ενώ ο καθηγητής Χ, όπως και ο MLK, ονειρεύεται την ειρήνη και την ισότητα για όλους.

Ωστόσο, το X-Men του Stan Lee ακυρώθηκε νωρίς, και ο Chris Claremont, που το ανέλαβε, είχε άλλες ιδέες. Ο Καθηγητής X και ο Magneto βασίστηκαν σε αντίπαλους πρωθυπουργούς του Ισραήλ: τον David Ben-Gurion, ο οποίος προσπάθησε να δημιουργήσει ένα φιλόξενο σπίτι για τους Εβραίους, καθώς και να κάνει ειρήνη με τους Άραβες στο Ισραήλ, και τον Menachem Begin, αρχηγό της αντιπολίτευσης. Αν και και οι δύο ήταν Σιωνιστές, ο Begin ήταν πιο επιθετικός, καθώς πίστευε ότι οι Εβραίοι είναι φυλετικά ανώτεροι από τους Άραβες. Συνδέθηκε επίσης με τη σφαγή του Ντέιρ Γιασίν, στην οποία σκοτώθηκαν εκατοντάδες Παλαιστίνιοι –άντρες, γυναίκες και παιδιά. Όλα αυτά παρά το γεγονός ότι ο ίδιος είχε διωχθεί ρατσιστικά από τους Ναζί.

Τελικά εγκατέλειψε τη θέση του μετά το θάνατο της συζύγου του – που, όπως θα γνωρίζουν οι θαυμαστές των X-Men, είναι ένας άλλος σύνδεσμος με τον Magneto.

Ο αντίπαλος του ήρωα των κόμικς “Hellboy” προέρχεται από την ιστορία, αν και προφανώς ορισμένα γεγονότα είναι εξωραϊσμένα. Για παράδειγμα, η φανταστική εκδοχή του κόμικ του «τρελού» Ρώσου μοναχού κάλεσε για πρώτη φορά το Hellboy από την Κόλαση. Τούτου λεχθέντος, ο «πραγματικός» Ρασπούτιν είναι επίσης πολύ μυθιστορηματικός και τα «γεγονότα» εξαρτώνται από την πηγή.

Σύμφωνα με τους δολοφόνους του, ο Ρασπούτιν ανήκε στην αυστριακή σκιώδη οργάνωση “Πράσινο Χέρι”, (παρόμοια με την Ogdru Jahad του Hellboy) με εξουσία πάνω στον τσάρο. Κατηγορήθηκε για τη συμμετοχή της Ρωσίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία ακρωτηρίασε οικονομικά το κράτος. Οι δολοφόνοι του ισχυρίστηκαν επίσης ότι συμμετείχε σε «όργια» και ότι «χρησιμοποιούσε τις δαιμονικές του ικανότητες [σε «πολυτελή δείπνα»] για να αναγκάσει γυναίκες με στάτους να γλείψουν τη σάλτσα από τα βρώμικα δάχτυλά του». Η κόρη του Ρασπούτιν, από την άλλη πλευρά, υποστήριζε πως ήταν ένας απλός ρουστίκ στάρετς (γέροντας άγιος άνδρας) που «έδινε μελόψωμο στα μικρά παιδιά».

Όποια κι αν ήταν η αλήθεια, ο θάνατός του είναι σίγουρα μυθιστορηματικός. Αν και του σέρβιραν δηλητηριώδη κέικ και κρασί, ο Ρασπούτιν έγινε απλά «πιο χαρούμενος». Όταν τελικά σηκώθηκε να φύγει, τον πυροβόλησαν στην πλάτη. Μετά έφυγαν από το δωμάτιο και όταν επέστρεψαν είδαν ότι ο Ρασπούτιν είχε φύγει. Προς φρίκη τους, τον βρήκαν έξω στο δρόμο για το αυτοκίνητό του. Τον πυροβόλησαν πολλές φορές, έβαλαν το σώμα του στο πορτμπαγκάζ και το έριξαν μέσα σε παγωμένα νερά – «απαλλάσσοντας επιτέλους τον κόσμο από τον Ρασπούτιν».