Γαλλία: Σε περιδίνηση το «πολιτικό εργαστήριο» της Ευρώπης

Γαλλία: Σε περιδίνηση το «πολιτικό εργαστήριο» της Ευρώπης
epa11774458 (FILE) - French President Emmanuel Macron (2-L) and Mayor of Pau Francois Bayrou (R) visit the Foirail Cultural Center in Pau France, 30 September 2022 (reissued 13 December 2024). French President Macron named Francois Bayrou as the country's new prime minister on 13 December 2024. The appointment follows premier Michel Barnier's resignation after a no-confidence vote in the National Assembly on 04 December 2024. EPA/CAROLINE BLUMBERG / POOL Photo: Φωτ. Προσωπικού Αρχείου
Ακραία πόλωση, ατομική περιχαράκωση, μία κυβέρνηση που παραπαίει, μία οικονομία που δυσκολεύεται να αναχρηματοδοτήσει τα χρέη της. Που βαδίζει η Γαλλία;  

«Αρκεί μία μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό σύστημα, για να καταρρεύσει η κυβέρνηση» έλεγε ο σοσιαλιστής πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ. Δυστυχώς για τον ίδιο, δικαιώθηκε πολύ γρήγορα. Η πρώτη κυβέρνηση που κατέρρευσε λόγω ασφαλιστικού ήταν η δική του.

Χρειάστηκε να περάσουν άλλα 32 χρόνια, να «θυσιαστεί» πολιτικά ο Εμανουέλ Μακρόν και να εγγράψει υποθήκη για το Προεδρικό Μέγαρο η Μαρίν Λεπέν, ώστε να εφαρμοστεί μία «μεταρρυθμισούλα» που ανεβάζει το όριο συνταξιοδότησης στα 64 (ενώ άλλες χώρες βρίσκονται στα 67 και συζητούν για τα 70) και να γίνει αποδεκτό ότι 42 διαφορετικά συνταξιοδοτικά ταμεία είναι κάπως πολλά, ακόμη και για τη Γαλλία.

Άλλες μεταρρυθμίσεις ματαιώθηκαν ή έμειναν μετέωρες εν μέσω διαμαρτυριών. Τις επόμενες ημέρες αναμένονται νέες κινητοποιήσεις, δεν αποκλείεται να επανέλθουν δυναμικά και τα «Κίτρινα Γιλέκα». Λένε συχνά στην πολιτική ότι «αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν γίνεται». Δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες οι Γάλλοι είδαν πολλά αυγά να σπάνε, αλλά ομελέτα δεν έφαγαν. Παράλληλα, το δημόσιο (αλλά και το ιδιωτικό) χρέος εκτοξεύθηκε σε δυσθεώρητα ύψη

Γαλλία, όπως …Ελλάδα;

Αποτέλεσμα: Αυτή τη στιγμή η Γαλλία δανείζεται με υψηλότερο κόστος από την Ελλάδα (απόδοση 3,51% για το δεκαετές γαλλικό ομόλογο έναντι 3,45% του αντίστοιχου ελληνικού την Τρίτη). Ο παραπαίων πρωθυπουργός Φρανσουά Μπαϊρού αναφέρει την Ελλάδα της κρίσης ως «παράδειγμα προς αποφυγή» και προειδοποιεί ότι «έρχεται το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» στο Παρίσι, εάν ο ίδιος δεν λάβει ψήφο εμπιστοσύνης και δεν υλοποιήσει το διαβόητο πακέτο περικοπών άνω των 40 δισεκατομμυρίων ευρώ για τη εξυγίανση του κρατικού προϋπολογισμού. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μία ανάσα στο «παρά πέντε» προσφέρει στον Μπαϊρού η απόφαση των κεντροδεξιών Ρεπουμπλικανών (LR) να στηρίξουν την κυβέρνησή του στην ψηφοφορία του Σεπτεμβρίου για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, κάτι που μόνο αυτονόητο δεν ήταν μέχρι σήμερα. Κατά τα λοιπά, το φιλοευρωπαϊκό «στρατόπεδο» εξακολουθεί να συνθλίβεται σε μία διπλή μέγγενη: Από τη μία η ελαφρώς λουστραρισμένη πλέον Ακροδεξιά των Μαρίν Λεπέν και Ζορντάν Μπαρντελά, από την άλλη η ενισχυμένη ριζοσπαστική Αριστερά του Ζαν Λυκ Μελανσόν, τον οποίο πολλοί (και όχι μόνο ακροδεξιοί) αποκαλούν «Λεπέν της Αριστεράς».

Θέλει να κυβερνήσει ο Μελανσόν, αλλά κατά προτίμηση αυτοδύναμος ή τουλάχιστον πανίσχυρος σε μία κυβέρνηση συνασπισμού. Δεν έχει ξεχάσει η γαλλική Αριστερά το πάθημα του Ζορζ Μαρσέ, τον οποίο ο σοσιαλιστής πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν είχε εξουδετερώσει μακιαβελικά «δια του εναγκαλισμού» στη δεκαετία του ’80, προσφέροντάς του σημαντικά υπουργεία και απομυθοποιώντας, τελικά, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα μέσω της συμμετοχής του στην κυβέρνηση.   

Σκοτεινά οράματα στη δημόσια σφαίρα

Αλλά δεν είναι μόνο οι οικονομικές εξελίξεις που ανησυχούν τους Γάλλους. Ζητήματα φυλετικής ή θρησκευτικής ταυτότητας και ετερότητας εντείνουν την κοινωνική πόλωση και την ατομική περιχαράκωση. Εδώ και πολλά χρόνια τη δημόσια συζήτηση δεν ορίζουν οι φιλελεύθερες σκέψεις ενός Ζαν Ζακ Σερβάν Σρεμπέρ, αλλά τα σκοτεινά οράματα ενός Μισέλ Ουελμπέκ, ο οποίος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, προβλέποντας την κατάπτωση του δυτικού πολιτισμού ή τη διάβρωσή του από ορδές αλλοφύλων (οι οποίοι μάλιστα καταλαμβάνουν τους αρμούς της εξουσίας στο νέο-καφκικό μυθιστόρημά του «Η Υποταγή»).

Όλα αυτά μάλλον προμηνύουν δυσάρεστες εξελίξεις και για την «καθ’ ημάς Ανατολή». Άλλωστε η Γαλλία θεωρείται το «πολιτικό εργαστήριο της Ευρώπης», γιατί από εκεί ξεκίνησαν ιδέες ρηξικέλευθες. Αρκεί να θυμηθούμε την ευρωπαϊκή ενοποίηση, τον «Μάη του ’68», την συντηρητική στροφή με κοινωνικό φιλελευθερισμό τον Ζισκάρ ντ’ Εσταίν στη δεκαετία του ’70 και τον «τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό» με τον Φρανσουά Μιτεράν στις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Διαφορετική η πολιτική και ιδεολογική αφετηρία του καθενός, κοινός ο στόχος η πεποίθηση για ένα καλύτερο αύριο. Με σεβασμό θυμόμαστε ακόμη και σήμερα την πολιτική παρακαταθήκη όλων. Τι θα θυμούνται, αλήθεια, οι μελλοντικές γενεές από τα πεπραγμένα των Λεπέν, Μπαρντελά και Μελανσόν;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ:

Πηγή: Deutsche Welle