Οι CEO δεν προωθούν τον καπιταλισμό των ενδιαφερομένων μερών μόνο και μόνο για τη δημοσιότητα

Οι CEO δεν προωθούν τον καπιταλισμό των ενδιαφερομένων μερών μόνο και μόνο για τη δημοσιότητα
Photo: pixabay.com
Πού εστιάζουν πραγματικά το ρόλο τους οι διευθύνοντες σύμβουλοι.

του Alan Murray

Η συζήτηση για τον καπιταλισμό των ενδιαφερομένων μερών εξακολουθεί να είναι έντονη – τουλάχιστον στα εισερχόμενά μου, καθώς και στον επιχειρηματικό τύπο. Οι απόψεις κυμαίνονται από τους οπαδούς του Friedman, οι οποίοι επιμένουν ότι οι διευθύνοντες σύμβουλοι πρέπει να επικεντρώνονται μόνο στους μετόχους, έως τους κυνικούς που πιστεύουν ότι το ζήτημα των ενδιαφερομένων μερών είναι απλώς ένα προπέτασμα καπνού – μια άσκηση δημοσίων σχέσεων για την απόκρυψη εταιρικών παραπτωμάτων.

Αλλά το ενδιαφέρον είναι ότι δεν υπάρχει πολλή σχετική κουβέντα μεταξύ των διευθύνοντων συμβούλων. Πέρασα μερικές ώρες χθες σε μια off-the-record συζήτηση με μέλη του CEO Initiative του Fortune – μια εμπειρία που ενίσχυσε την πεποίθησή μου ότι οι επικριτές κι από τις δύο πλευρές χάνουν την ουσία. Δεν μπορώ να αναφέρω λεπτομέρειες και ονόματα, γιατί η συζήτηση ήταν ανεπίσημη.

Αλλά αυτό ακριβώς το γεγονός σημαίνει ότι οι διευθύνοντες σύμβουλοι δεν συζητούν για τον καπιταλισμό των ενδιαφερομένων μερών μόνο για τη δημοσιότητα. Αντίθετα, εστιάζουν πραγματικά στον ρόλο τους, σε μια εποχή που οι εργαζόμενοι, οι πελάτες, οι επενδυτές και η κοινωνία απαιτούν όλο και περισσότερα πράγματα απ’ αυτούς.

Τα κοινωνικά ζητήματα που συζητήθηκαν – καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, δημιουργία ευκαιριών κατάρτισης και απασχόλησης, επέκταση της ποικιλομορφίας και της ένταξης, αντιμετώπιση του COVID και άλλων κρίσεων υγειονομικής περίθαλψης – κάποτε θεωρούνταν υποθέσεις των κυβερνήσεων.

Όμως, οι εταιρείες έχουν σαφώς έναν ρόλο να παίξουν. Και ελλείψει κυβερνητικής ηγεσίας, οι διευθύνοντες σύμβουλοι αισθάνονται έντονη πίεση να παρέμβουν. Επιμένουν, όλοι τους, ότι κάτι τέτοιο είναι καλό για την επιχείρησή τους – και εν τέλει καλό για τους μετόχους.

Ένας διευθύνων σύμβουλος που αποτελεί παράδειγμα αυτής της τάσης είναι ο Chip Bergh της Levi Strauss. Μετά το μακελειό στο Πάρκλαντ, υιοθέτησε μια στάση υπέρ του ελέγχου της οπλοκατοχής – παρόλο που πολλοί χρήστες του Levi κατέχουν όπλα. Πιο πρόσφατα, ηγήθηκε μιας προσπάθειας να διασφαλιστεί ότι οι εργαζόμενοι θα έχουν άδεια για να ψηφίσουν – παρόλο που ορισμένοι πιστεύουν ότι τέτοιες προσπάθειες ευνοούν τους Δημοκρατικούς.

«Πιστεύω ακράδαντα ότι οι διευθύνοντες σύμβουλοι πρέπει να διαδραματίσουν έναν ρόλο για να κάνουν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος», είπε ο Bergh στην Ellen McGirt και εμένα. «Ένας από τους λόγους για τους οποίους εντάχθηκα στη Levi Strauss είναι ότι αυτή η εταιρεία έχει υιοθετήσει εδώ και 167 χρόνια μια συγκεκριμένη πρακτική: ο διευθύνων σύμβουλος καλείται να εκφράσει δημοσίως άποψη σε σημαντικά θέματα της επικαιρότητας. Όλο αυτό ξεκίνησε από τον ιδρυτή μας».