Πολ Κρούγκμαν κατά πλουτοκρατίας και Έλον Μασκ: «Είναι θλιβερός, ένα διαδικτυακό τρολ»
Καταπέλτης τόσο για το αφεντικό της Tesla και του Twitter Έλον Μασκ όσο και για άλλους υπερπλουσίους είναι ο νομπελίστας Paul Krugman σε πρόσφατο άρθρο του στην αμερικανική εφημερίδα New York Times.
«Η ιστορία του Έλον Μασκ είναι, αν μη τι άλλο, θλιβερή. Όπως σημείωσε πρόσφατα ο Kara Swisher για το περιοδικό Time, έχει γίνει “το πιο πλούσιο διαδικτυακό τρολ στον κόσμο”». H τρέλα έχει καταλάβει το μυαλό του…
Όλα αυτά τα λέει ο Κρούγκμαν για να στηλιτεύσει την αμερικανική πλουτοκρατία… Όπως επισημαίνει, «οι πλούσιοι είναι διαφορετικοί από εσένα και εμένα: Έχουν απίστευτα περισσότερη δύναμη.
Αλλά όταν προσπαθούν να ασκήσουν εξουσία μπορεί να παγιδευτούν – υποστηρίζοντας πολιτικούς που, αν μπορούν, θα δημιουργήσουν μια κοινωνία στην οποία οι ίδιοι οι πλούσιοι δεν θα ήθελαν να ζήσουν. Οι άνθρωποι της Δεξιάς συχνά επιμένουν ότι η έκφραση οποιασδήποτε ανησυχίας για υψηλή συγκέντρωση πλούτου είναι… αντιαμερικανική.
Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι η ανησυχία για τους κινδύνους που εγκυμονεί ο μεγάλος πλούτος για τη δημοκρατία είναι σε μεγάλο βαθμό μέρος της αμερικανικής παράδοσης. Για αυτό το έθνος μας επινόησε την προοδευτική φορολογία, η οποία παραδοσιακά θεωρούνταν όχι μόνο ως πηγή εσόδων, αλλά και τρόπος περιορισμού του υπερβολικού πλούτου.
Μάλιστα, αν διαβάσετε τι έλεγαν εξέχουσες προσωπικότητες στην Προοδευτική Εποχή, θα βλέπατε ότι πολλοί εξέφραζαν απόψεις που θα καταγγέλλονταν υστερικά ως ταξικός πόλεμος σήμερα.
Ο Theodore Roosevelt προειδοποίησε ενάντια σε μια μικρή τάξη εξαιρετικά πλούσιων και οικονομικά ισχυρών ανδρών, των οποίων ο κύριος στόχος είναι να κρατήσουν και να αυξήσουν τη δύναμή τους.
Ο Woodrow Wilson δήλωσε: “Αν υπάρχουν άνδρες σε αυτή τη χώρα αρκετά ισχυροί για να κατέχουν την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, θα την κατέχουν”.Πώς όμως μεταφράζεται ο μεγάλος πλούτος σε μεγάλη δύναμη;
Η χρηματοδότηση μιας εκλογικής καμπάνιας κυριαρχείται από έναν μικρό αριθμό εξαιρετικά πλούσιων χορηγών. Υπάρχουν όμως πολλά άλλα κανάλια επιρροής».
Μέχρι πρόσφατα θα έλεγα ότι η ξεκάθαρη διαφθορά — η άμεση αγορά εύνοιας από τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής — ήταν σπάνια. Η αποκάλυψη της ProPublica ότι ο Justice Thomas απολάμβανε πολλές πολυτελείς, άγνωστες διακοπές σε βάρος του Crow υποδηλώνει ότι μπορεί να ήμουν ανεπαρκώς κυνικός.
Πέρα από αυτό, υπάρχει μια περιστρεφόμενη πόρτα: Πρώην πολιτικοί και αξιωματούχοι που υποστήριζαν τα συμφέροντα των πλουσίων βρίσκουν καταφύγιο σε εταιρείες λόμπι που υποστηρίζονται από δισεκατομμυριούχους, δεξαμενές σκέψης και οργανισμούς μέσων ενημέρωσης.
Αυτές οι οργανώσεις βοηθούν στη διαμόρφωση αυτού που οι στρατιωτικοί αναλυτές αποκαλούν “χώρο πληροφοριών”, ορίζοντας τον δημόσιο λόγο με τρόπους που ευνοούν τα συμφέροντα των υπερπλούσιων.
Ωστόσο, υπάρχει ένας κίνδυνος σε αυτή τη στρατηγική: Οι πλουτοκράτες που φαντάζονται ότι οι δυνάμεις της μισαλλοδοξίας εργάζονται για αυτούς μπορεί να ξυπνήσουν και να ανακαλύψουν ότι συμβαίνει το αντίστροφο.
Αυτό το άρθρο δεν είναι μια απλή ιστορία πλουτοκρατικής διακυβέρνησης. Είναι, αντίθετα, μια ιστορία στην οποία οι προσπάθειες των υπερπλούσιων όπως ο Μασκ να αποκτήσουν επιρροή μπορεί να καταστρέψουν την Αμερική όπως την ξέρουμε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ:
