Σπορ για ακριβά γούστα

Το ποδόσφαιρο, λένε, είναι το άθλημα των φτωχών -φυσικά με γνώμονα όχι τις αστρονομικές αμοιβές των σούπερ σταρ ποδοσφαιριστών, αλλά απλά επειδή για παίξει κανείς αρκεί μία μπάλα, μια παρέα και μια αλάνα – ακόμη κι εάν αυτή είναι σε ένα χωμάτινο σοκάκι.

Το συγκεκριμένο ρητό παραπέμπει βέβαια σε κάτι επίσης προφανές: ότι υπάρχουν ορισμένα αθλήματα που είναι για λίγους και πλουσίους.

Όπως λοιπόν και στους φτωχούς, έτσι και στους σούπερ πλούσιους -κοντά στα 199.000 άτομα που στα αγγλικά αποκαλούνται όλοι μαζί με ακρωνύμιο «UHNW» (Ultra High Net Worth), μίας και η καθαρή αξία καθενός είναι τουλάχιστον 30 εκατ. δολάρια και άνω- «αρέσει να συναγελάζονται με άλλους, εξίσου κροίσους», παρατηρεί ο συγγραφέας Τόμας Κόρλεϊ στο βιβλίο του με τίτλο «Πλούσιες Συνήθειες».

Αυτό όχι μόνον για τη χαρά της άθλησης, σημειώνει, αλλά επειδή «τα σπορ ανοίγουν πόρτες και βοηθούν στο να γίνουν γνωριμίες. Γι’ αυτό και πληρώνουν αδρά συνδρομές μελών σε κλαμπ -ένας cool τρόπος για να διευρύνουν το δίκτυό τους», ως μέλη της ελίτ των ελίτ, που μεταξύ άλλων αρέσκεται και στην επίδειξη του πλούτου.

Γκολφ: business πάνω στο χορτάρι

«Μπορεί να μην απαιτείται κάποιο εξωφρενικό ποσό για να παίξει κανείς γκολφ, εάν όμως θέλει να είναι μέλος ενός επιφανούς κλαμπ το κόστος μπορεί να φθάσει εκατοντάδες ή ακόμη και χιλιάδες δολάρια», παρατηρεί στο BBC ο Ντέιβιντ Φρίντμαν, πρόεδρος της Wealth-X, μίας εταιρείας με έδρα τη Σιγκαπούρη, που εστιάζει στις ζωές των UHNW. Εξ αυτών, λοιπόν, το 10% δηλώνουν φανατικοί του είδους.

Η συνδρομή σε ένα σοβαρό golf club κυμαίνεται π.χ. από 11.500 δολ. στο σκωτσέζικο Archerfield Links -όπου λειτουργεί ειδικό κέντρο γκολφ φτιαγμένο από την Nike- έως 392.000 δολάρια στο Liberty National στο Νιου Τζέρσι, όπου το 2017 θα διεξαχθεί το επιφανές τουρνουά President’s Cup.

Κατά τα λοιπά, τα πιο ακριβά γήπεδα γκολφ είναι πια συγκεντρωμένα στην Ευρώπη -κυρίως στη Μεσόγειο- στη Μέση Ανατολή και στη Νότια Αφρική, όπου ο lux γκολφορουρισμός ανθεί ως μία νέα μορφή επιχειρηματικότητας, με όλα τα πολυτελή «συμπαρομαρτούντα».

Σκι: σλάλομ στη χλιδή

Κάθε UHNW που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει στην προσωπική του «συλλογή» με ακίνητα τουλάχιστον ένα σαλέ σε κάποιο από τα φημισμένα χειμερινά θέρετρα ανά τον κόσμο. Σήμερα πάντως αυτό το προνόμιο απολαμβάνει μόλις το 12% των σούπερ πλούσιων, που ασχολείται παθιασμένα με το σκι.

Οι υπόλοιποι επιλέγουν κατά περίσταση κάποιο υπερπολυτελές θέρετρο, όπου η διανυκτέρευση και μόνον κοστίζει χιλιάδες δολάρια. Μία δημοφιλής π.χ. επιλογή είναι το «The Lodge», ένα σαλέ εννέα δωματίων στο Βερμπιέ της Ελβετίας, που ανήκει στον Ρίτσαρντ Μπράνσον της Virgin και διατίθεται προς 43.000 δολάρια τις τρεις βραδιές ή στα 100.000 δολ. για μία εβδομάδα!

Κατά τα λοιπά, το κόστος του αθλήματος συμπληρώνουν ο εξοπλισμός και όλα τα συναφή, καθώς και οι μετακινήσεις, που στην κατηγορία των σύγχρονων κροίσων «μεταφράζεται» σε πτήσεις με ιδιωτικά τζετ, ιδιόκτητα ή ενοικιασμένα.

Στην δεύτερη περίπτωση, η εταιρεία PrivateFly χρεώνει ενδεικτικά τη μετάβαση από το Λονδίνο προς το κοντινό Κουρσεβέλ στις γαλλικές Άλπεις κοντά στα 20.000 δολ., «σπάζοντας» το ταξίδι σε πτήση με τζετ μέχρι το Σαμπερί κι στη συνέχεια μεταφορά με ελικόπτερο στο φημισμένο θέρετρο της νοτιοδυτικής Γαλλίας.

Ιστιοπλοϊα: ανταγωνισμός και χαλάρωση ταυτοχρόνως
Από τα διασημότερα ίσως αθλήματα στις τάξεις των UHNW, η ιστιοπλοΐα προσελκύει το ενδιαφέρον του 38% αυτής της κατηγορίας. Οι λόγοι είναι πολλοί. Ο βασικός είναι ότι έχει να κάνει με τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, πλούτου και γοήτρου.

Το πολυτελές του αθλήματος υπαγορεύει κατ’ αρχάς το ίδιο το μέσο: ένα lux ιστιοπλοϊκό μπορεί να στοιχίζει από 50.000 δολάρια έως και πολλά εκατομμύρια, αναλόγως του μήκους και του υλικού κατασκευής του -π.χ. ο Αμερικανός μεγιστάνας των media, Μπάρι Ντίλερ, υπερηφανεύεται ασύστολα για σκαρί του, το διάσημο «Eos» που κοστολογείται σήμερα στα 150 εκατ. δολάρια!

Έπειτα είναι το πλήρωμα του σκάφους: ένα καθωσπρέπει ιστιοπλοϊκό σαν κι αυτά που βλέπουμε στο America’s Cup χρειάζεται περί τα 20 άτομα προσωπικό. Το κόστος «φουσκώνουν» επίσης οι συνδρομές σε κλαμπ, η συντήρηση και οι προμήθειες του σκάφους. Ενώ με το αζημίωτο είναι και η συμμετοχή σε ιστιοπλοϊκούς αγώνες.

Ιπποδρομίες: καλπάζοντας στα κέρδη

Τα άλογα αποτελούσαν ανέκαθεν σήμα κατατεθέν για την κοινωνική ελίτ, η οποία με τη σειρά της παραμένει αιώνες τώρα πιστή σε αθλήματα όπως στο πόλο με άλογα και στις ιπποδρομίες. Όχι τυχαία οι τελευταίες είναι γνωστές και ως «το σπορ των βασιλέων».

Ζητούμενο φυσικά δεν είναι απλά η παρακολούθηση αγώνων ή τα στοιχήματα -οι «γαλαζοαίματοι» και οι κροίσοι δεν είναι δα απλοί… αλογομούρηδες, παρά ιδιοκτήτες καθαρόαιμων αλόγων, η αγορά των οποίων ξεκινά από το 1 εκατ. δολάρια και βάλε το «κεφάλι».

Κι αυτό είναι μόνον η αρχή. Υπάρχει επίσης το κόστος στέγασης, σίτισης, κτηνιατρικής φροντίδας, εκπαίδευσης (μόνον αυτή στοιχίζει minimum 37.000 δολάρια τον χρόνο) πεταλώματος και μεταφορών. Όλα αυτά μαζί είναι ευτύχημα εάν δεν ξεπερνούν τα 100.000 δολάρια ετησίως.

Το μόνο που είθισται να είναι τζάμπα είναι το κόστος του τζόκεϊ, μίας και οι αμοιβές τους ρυθμίζονται συνήθως με ποσοστά επί των χρηματικών επάθλων στους αγώνες. Στις περισσότερες ιπποδρομίες, ο νικητής φεύγει πλουσιότερος κατά 100.000 δολάρια. Στις πιο διάσημες ωστόσο το πρώτο βραβείο συνοδεύεται από υψηλότατα ποσά, π.χ. στο Kentucky Derby φθάνει τα 2 εκατ. δολάρια.

Όμως «ο κλασσικός τύπος ιδιοκτήτη ενός αλόγου δεν περιμένει κέρδη από αυτήν την επένδυση», υποστηρίζει στο BBC ο Τζιμ Μούλβιχιλ, διευθυντής ΜΜΕ και δημόσιων σχέσεων στην Lexington του Κεντάκι. Το βασικό τους κίνητρο, τονίζει, «είναι η αγάπη τους για τα άλογα και το άθλημα», μαζί φυσικά με τη χαρά και την καταξίωση της νίκης.