Jean Monnet: Μαθήματα ηγεσίας από τον αρχιτέκτονα της ευρωπαϊκής ενότητας
Του Αλκιβιάδη Σιαράβα, Marketing, Communications & Corporate Citizenship Manager, KPMG στην Ελλάδα
Σε μια εποχή κατά την οποία οι managers καλούνται να ηγηθούν σε περιβάλλοντα αστάθειας, μετασχηματισμού και διαρκών αλλαγών, το παράδειγμα του Jean Monnet — του αρχιτέκτονα της ευρωπαϊκής ενοποίησης — προσφέρει πολύτιμα διδάγματα ηγεσίας. Χωρίς να έχει εκλεγεί ποτέ σε δημόσιο αξίωμα, ο Monnet άφησε ένα αποτύπωμα βαθύτερο από πολλούς κρατικούς ηγέτες.
Το έργο του, γεφυρώνοντας πολιτικές, οικονομικές και πολιτισμικές αντιθέσεις, αποτελεί οδηγό για τους σημερινούς επαγγελματίες της στρατηγικής διοίκησης, της διακυβέρνησης και του επιχειρείν.
Η πορεία του Jean Monnet ήταν η επιτομή της «ήρεμης δύναμης». Δεν ηγήθηκε με στόμφο ή εξουσία, αλλά με επίμονη προσήλωση στο όραμά του και ικανότητα να συνθέτει αντίθετες δυνάμεις. Το μοντέλο ηγεσίας που ανέδειξε συνδυάζει διορατικότητα, διπλωματία, συνεργασία, προσαρμοστικότητα και πίστη στην πρόοδο μέσα από το συλλογικό συμφέρον — στοιχεία που βρίσκονται σήμερα στο επίκεντρο της διοικητικής θεωρίας.
Όραμα με διάρκεια
Ο Jean Monnet είχε την ικανότητα να βλέπει μπροστά από την εποχή του. Αντιλήφθηκε από νωρίς ότι η ειρήνη και η ευημερία στην Ευρώπη δεν θα μπορούσαν να οικοδομηθούν πάνω σε εθνικά συμφέροντα και σύνορα, αλλά μέσω κοινών θεσμών, οικονομικής διασύνδεσης και διακυβερνητικής συνεργασίας. Η θεμελιώδης του ιδέα — να συνενωθούν η παραγωγή άνθρακα και χάλυβα της Γαλλίας και της Γερμανίας σε μια υπερεθνική αρχή — έγινε ο πυρήνας της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα το 1951 και έθεσε τα θεμέλια της Ε.Ε.
Σύμφωνα με το KPMG 2023 Global CEO Outlook, το 73% των CEOs δηλώνουν πως οι οργανισμοί τους χρειάζονται ηγεσία που “μπορεί να ευθυγραμμίζει βραχυπρόθεσμες προσαρμογές με μακροπρόθεσμο σκοπό” — ακριβώς δηλαδή το μοντέλο ηγεσίας που εφάρμοσε ο Monnet πριν από δεκαετίες: θεσμική διορατικότητα, επιμονή χωρίς εξουσιασμό και προσαρμοστική συνεργασία σε περιόδους κρίσης.
Ηγεσία χωρίς εξουσία
Ο Monnet υπήρξε ένας «ήσυχος ηγέτης» — χωρίς θεσμικό ρόλο, χωρίς ρητορική υπεροχή, αλλά με τεράστια επιρροή. Λειτουργούσε μέσω της πειθούς, της λογικής και της οικοδόμησης σχέσεων. Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι το Σχέδιο Σούμαν, επηρέαζε τις εξελίξεις δρώντας ως διαμεσολαβητής και στρατηγικός σύμβουλος.
Αυτό αποτελεί παράδειγμα της “influence-based leadership”, μιας έννοιας που μελετάται πλέον εκτενώς στη διοικητική επιστήμη.
Έρευνες από το Harvard Business School δείχνουν ότι ηγεσία δεν είναι απαραιτήτως η κατοχή τίτλων, αλλά η ικανότητα να κατευθύνεις συζητήσεις, να διαμορφώνεις συναίνεση και να επηρεάζεις τη στρατηγική. Στη σημερινή ψηφιακή εποχή, όπου οι οργανισμοί λειτουργούν σε δικτυακές δομές και χωρίς αυστηρή ιεραρχία, το στυλ Monnet αναδεικνύεται σε ιδιαίτερα σύγχρονο.
Συνεργασία πάνω από ανταγωνισμό
Ίσως η σημαντικότερη συνεισφορά του Jean Monnet ήταν η πίστη του στη συνεργασία αντί του ανταγωνισμού. Στήριξε συστηματικά τη λογική ότι τα μεγάλα προβλήματα της εποχής — είτε οικονομικά, είτε κοινωνικά, είτε πολιτικά — απαιτούν κοινές απαντήσεις.
Πίστευε ότι η διακυβέρνηση πρέπει να είναι συμμετοχική, διαφανής και προσανατολισμένη στο κοινό καλό.
Αυτή η προσέγγιση συνδέεται με τη σύγχρονη θεωρία της «συνεργατικής ηγεσίας» (collaborative leadership), η οποία αναγνωρίζεται ως κρίσιμη για την αντιμετώπιση σύνθετων προκλήσεων. Σύμφωνα με την έκθεση της KPMG “Widening the aperture: How partner ecosystems are changing”, το 75% των στελεχών συμφωνούν ότι οι συνεργατικές σχέσεις εντός των οικοσυστημάτων συνεργατών επιταχύνουν τις στρατηγικές ανάπτυξης των οργανισμών τους. Επιπλέον, το 94% πιστεύει ότι τα οικοσυστήματα συνεργατών θα αποτελέσουν καταλύτες για μελλοντική ανάπτυξη, ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και επιχειρηματική ανθεκτικότητα.
Για τους σύγχρονους managers, το παράδειγμα του Monnet αναδεικνύει τη σημασία της καλλιέργειας κουλτούρας εμπιστοσύνης και της ενθάρρυνσης της διατμηματικής συνεργασίας, που οδηγούν σε υψηλότερη καινοτομία, καλύτερη δέσμευση ομάδων και μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα.
Διοίκηση μέσα στην αβεβαιότητα
Ο Monnet ηγήθηκε μέσα σε ιστορικές μεταβατικές περιόδους — παγκόσμιοι πόλεμοι, μεταπολεμική ανοικοδόμηση, πολιτικές κρίσεις.
Αντί να παραλύσει, αντιλήφθηκε την αβεβαιότητα ως πρόσφορο έδαφος για δημιουργία νέων θεσμών και νέων αφηγήσεων. Το περίφημο απόφθεγμά του: «Οι άνθρωποι δεν δέχονται την αλλαγή παρά μόνο όταν υπάρχει ανάγκη και δεν βλέπουν την ανάγκη παρά μόνο όταν υπάρχει κρίση. Τίποτε δεν είναι δυνατόν χωρίς ανθρώπους, τίποτα δεν διαρκεί χωρίς θεσμούς.» δείχνει πόσο κατανόησε τη διαχείριση της αλλαγής ως βασική διάσταση της ηγεσίας.
Η διαχείριση της αβεβαιότητας αποτελεί πλέον θεμέλιο της στρατηγικής ηγεσίας. Σύμφωνα με τον Heifetz (Adaptive Leadership), η ικανότητα του ηγέτη να κρατά ανοιχτό το πλαίσιο ερμηνείας και να βοηθά την ομάδα να κινηθεί μέσα στην ασάφεια είναι κρίσιμη. Ο Monnet δεν έδωσε έτοιμες λύσεις — έδωσε θεσμικά εργαλεία που μπορούσαν να προσαρμοστούν. Μια θεμελιώδης δεξιότητα για κάθε manager που λειτουργεί σε συνθήκες volatility, uncertainty, complexity and ambiguity (VUCA).
Επιμονή και ήθος
Ο Jean Monnet δεν ήταν ποτέ κυνικός. Αντιθέτως, διατηρούσε πίστη στη δυνατότητα των ανθρώπων να ξεπερνούν τα στενά τους συμφέροντα, όταν υπάρχουν σαφείς θεσμοί και ορατοί στόχοι. Πολλές από τις πρωτοβουλίες του συνάντησαν αντίσταση, αναβλήθηκαν ή ακυρώθηκαν. Αλλά εκείνος επέμενε, όχι με ιδεολογική εμμονή, αλλά με πρακτική επιμονή και ήθος.
Αυτό το ήθος — η «ηθική αντοχή» όπως την ονομάζει ο Warren Bennis — είναι καθοριστική στη σύγχρονη ηγεσία. Η ικανότητα του ηγέτη να επιμένει στο σωστό, ακόμη και όταν αυτό δεν είναι άμεσα δημοφιλές, αποτελεί σπάνιο αλλά απαραίτητο προσόν. Ο Monnet δίδαξε ότι η ηγεσία απαιτεί όχι μόνο εξυπνάδα, αλλά χαρακτήρα.
Ο Jean Monnet δεν ανέβηκε ποτέ σε εξέδρα, δεν απευθύνθηκε σε λαούς, δεν διεκδίκησε προσωπική προβολή. Κι όμως, η σφραγίδα του είναι ανεξίτηλη σε μια ολόκληρη ήπειρο. Το παράδειγμά του μάς θυμίζει ότι η αληθινή ηγεσία είναι πράξη ευθύνης, συνεννόησης και μακροχρόνιας δέσμευσης.
Για τους σύγχρονους managers, ο Monnet αποτελεί μια ζωντανή υπενθύμιση πως όταν η διοίκηση συνδυάζεται με όραμα, συνεργασία και θεσμική λογική, τότε ηγεσία σημαίνει διαρκής χτίσιμο. Όχι απλώς διαχείριση. Αλλά αποτύπωμα.
