Μπορεί η Gen Z να επαναφέρει στη μόδα τα συνδικάτα;

της Jane Thier

Πριν από σαράντα χρόνια, ένας στους πέντε Αμερικανούς εργαζόμενους ήταν μέλος συνδικάτου, σύμφωνα με την Pew Research. Μέχρι το 2020, το ποσοστό αυτό είχε μειωθεί σε λίγο πάνω από έναν στους 10, ενώ μεταξύ των εργαζομένων της γενιάς Z – όσων γεννήθηκαν το 1997 ή αργότερα – είναι ακόμη μικρότερο, μόλις 4,4%, σύμφωνα με το Γραφείο Στατιστικής Εργασίας.

Αλλά αυτό το στατιστικό στοιχείο δεν λέει όλη την ιστορία. Η γενιά Z μπορεί να μην είναι ακόμη συνδικαλισμένη σε σημαντικούς αριθμούς, αλλά είναι σε συντριπτικό βαθμό υπέρ της οργανωμένης εργασίας. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση της Gallup διαπίστωσε ότι η αποδοχή των εργατικών συνδικάτων βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο από το 1965, με σχεδόν τέσσερις στους πέντε (77%) ενήλικες ηλικίας 18 έως 34 ετών να τα υποστηρίζουν.

Αυτή είναι μια …συνομοταξία που περιλαμβάνει τους millennials καθώς και τη γενιά Z, αλλά υπάρχουν βάσιμοι λόγοι να πιστεύουμε ότι και οι νεότεροι ενήλικες είναι τουλάχιστον εξίσου υπέρ των συνδικάτων με τους αντίστοιχους ενήλικες που έχουν κλείσει τα είκοσι και τα τριάντα. Η υποστήριξη της οργανωμένης εργασίας είναι ιστορικά προοδευτική υπόθεση και, σύμφωνα με την Pew Research, η Gen Z είναι πιο προοδευτική σε κοινωνικά και οικονομικά θέματα από οποιαδήποτε άλλη γενιά.

Σε ένα πιο ανεπίσημο επίπεδο, οι εργαζόμενοι της γενιάς Ζ βρίσκονται στην πρώτη γραμμή ορισμένων από τις πρόσφατες προσπάθειες συνδικαλισμού υψηλού προφίλ, από εταιρείες ψηφιακών μέσων ενημέρωσης μέχρι εταιρείες της λίστας Fortune 500 όπως η Starbucks.

Στις ΗΠΑ, το φιλο-συνδικαλιστικό συναίσθημα αυξάνεται σταθερά από το κραχ του 2008, λέει η Stephanie Luce, καθηγήτρια στη Σχολή Σπουδών Εργασίας του CUNY. Οι νεότεροι εργαζόμενοι αποτελούν μεγάλο μέρος αυτής της τάσης, λέει η Luce, η οποία επισημαίνει την αυξανόμενη προθυμία των συνδικάτων να παίρνουν πιο τολμηρές θέσεις σε θέματα που αφορούν το σύνολο του πληθυσμού, όπως η υγειονομική περίθαλψη και η μεταρρύθμιση της μετανάστευσης.

«Ορισμένα συνδικάτα ήταν πρόθυμα να μπουν στην πρώτη γραμμή για να αγωνιστούν για έναν υψηλότερο κατώτατο μισθό, ακόμη και αν αυτό δεν τους ωφελούσε άμεσα», σημειώνει η Luce. «Και η αυξανόμενη δυσπιστία απέναντι στις εταιρείες μεταξύ των νεότερων εργαζομένων άφησε τα συνδικάτα ίσως ως το αντίδοτο».

Το έντονο ενδιαφέρον της γενιάς Z για την οργάνωση μπορεί επίσης να υποκινείται από την εμπειρία της γενιάς που έζησε τον αντίκτυπο του κραχ του 2008 στους γονείς της, λέει ο Luce. Τώρα, οι ίδιοι νέοι βρίσκονται σε μια αγορά εργασίας που, κατά κάποιο τρόπο, δεν ανέκαμψε ποτέ πραγματικά από το κραχ, προσθέτει.

Κάπως έτσι αισθάνεται η Batia Katz, 24 ετών, αναλύτρια ερευνών στο Urban Institute, μια μη κερδοσκοπική δεξαμενή σκέψης, στην οργάνωση της οποίας βοηθάει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.

«Αν έχεις μεγαλώσει με τις πιο τρομακτικές στιγμές του καπιταλισμού, μπορεί να έχεις κατά κάποιο τρόπο μια ρομαντική άποψη για τα συνδικάτα και την εργατική εξουσία», σημειώνει η Katz. «Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι της ηλικίας μας αισθάνονται με τον ίδιο τρόπο – σαν να έχουμε λιγότερα να χάσουμε. Οι προοπτικές δεν είναι πολύ καλές».