Ευρωεκλογές: Οι μικροί και ο φόβος της ακροδεξιάς
Την επόμενη εβδομάδα η βουλή θα κληθεί να ψηφίσει το Νόμο για την ισότητα στο γάμο που θα νομιμοποιήσει τον πολιτικό γάμο στα ομόφυλα ζευγάρια στη χώρα μας. Πρόκειται για μια μεταρρύθμιση που θα ψηφιστεί από βουλευτές της Νέα Δημοκρατίας, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέας Αριστεράς. Κάποιοι βουλευτές από τα κόμματα αυτά θα απέχουν ή θα καταψηφίσουν. Ενώ αυτά στα δεξιά της Δεξιάς θα καταψηφίσουν με θέρμη. Η μεταρρύθμιση κατατάσσει την Ελλάδα στη λίστα των χωρών που σέβονται τα ατομικά δικαιώματα και την εναρμονίζει στο θέμα αυτό με την υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη. Αυτό δεν σημαίνει πως σε επίπεδο κοινωνίας υπάρχει ομοφωνία. Στην επαρχία, το θέμα έχει διχάσει. Το ίδιο και στις εκκλησίες, όπου διάφοροι ιερείς δεν αποφεύγουν να θίξουν το θέμα στη θεία λειτουργία. Στις δημοσκοπήσεις η Νέα Δημοκρατία έχει μικρές απώλειες που δεν αλλάζουν το σκηνικό εναντίον της. Τι θα γίνει όμως, εάν μια βουβή συντηρητική ομάδα θελήσει να εκφράσει τη διαφωνία της στην κάλπη;
Το θέμα είναι σύνθετο: ήδη στη Νέα Δημοκρατία υπάρχουν πολλά παράπονα από βουλευτές της λαϊκής δεξιάς που θεωρούν ότι το κόμμα έχει στραφεί οριστικά στο κέντρο και έχει αποκοπεί από τις ρίζες του. Το γεγονός ότι στο ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ ανακοινώνονται συνεχώς στελέχη που ανήκαν στο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ ή σε άλλους κεντροαριστερούς σχηματισμούς σημαίνει πως αγνοείται σε μεγάλο βαθμό η βάση του κόμματος και οι αμιγώς δεξιοί υποψήφιοι. Και η βάση της ΝΔ απέδειξε στο δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών πως δεν διστάζει να καταψηφίσει τους επίσημους υποψήφιους αν θεωρήσει ότι πρέπει να στείλει ένα μήνυμα στα κεντρικά.
Μπορεί να το ξεχνάμε αλλά σε ακριβώς πέντε μήνες έχουμε ευρωεκλογές. Κι επειδή θα ακολουθήσει μια εκλογική ξηρασία τριών χρόνων μέχρι τις εθνικές εκλογές του 2027 θα διαμορφώσουν τον χάρτη που θα μας οδηγήσει εκεί. Και η συγκυρία που έχει διαμορφωθεί μπορεί να επιτρέψει την παροχέτευση της ψήφου στα δεξιά της ΝΔ, εφόσον οι ψηφοφόροι θεωρήσουν πως το διακύβευμα των ευρωεκλογών είναι χαλαρό. Κι αυτό δεν είναι άσχετο με το γεγονός ότι πρώτον, η υπόλοιπη Ευρώπη βλέπει το φάντασμα της Ακροδεξιάς να πλανάται επάνω από τις κάλπες (με αιχμή το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία και το AfD στη Γερμανία) και δεύτερον, ότι στην Ελλάδα τα κόμματα αριστερά της ΝΔ εμφανίζουν αποσυσπείρωση, ή αδυναμία εκτόξευσης. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κοπεί στα δυο και σύντομα αναμένεται η ανακοίνωση ενός τρίτου κόμματος, αυτό του Πέτρου Κόκκαλη που θα προτάξει την Πράσινη ατζέντα, ενώ στο ΠΑΣΟΚ διαπιστώνεται η αδυναμία να καρπωθεί τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.
Οπότε διαμορφώνεται ένα σκηνικό ανόδου της ακροδεξιάς, που στην κυβέρνηση δεν μπορούν να αγνοήσουν, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως οι ευρωκλογές θα πραγματοποιηθούν σε ένα περιβάλλον αυξημένης δυσαρέσκειας (δείτε τις αγροτικές κινητοποιήσεις ή τις πανεπιστημιακές καταλήψεις) που προκαλεί και η οκταετής πολιτική κυριαρχία και η πενταετής κυβερνητική θητεία. Το μόνο παρήγορο για τους κυβερνητικούς είναι πως στο πεδίο της Ακροδεξιάς – ευτυχώς – δεν διαφαίνεται κάποια προσωπικότητα που θα μπορούσε να ενώσει το κατακερματισμένο χώρο και να τον οδηγήσει σε διψήφια ποσοστά.
