Τι ψηφίζουμε και γιατί

Από την Αναστασία Παρετζόγλου*

Χωρίς καμία υπερβολή, το καλοκαίρι φέτος μας το έκλεψε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αφού έχασε έναν ολόκληρο χειμώνα (μη) διαπραγματευόμενος με λάθος ανθρώπους, σε λάθος βάση, χωρίς συναίσθηση του χρόνου και του κόστους για την οικονομία, και με (άνετο όσο και θολό) plan b την επιστροφή στη δραχμή, οδηγηθήκαμε στο σημείο μηδέν που τελευταία στιγμή έφερε στο τραπέζι ένα τρίτο χειρότερο μνημόνιο. Πώς έγινε αυτό; Αδιαφορώντας έξι κρίσιμους μήνες για τους κανόνες και τον τρόπο λειτουργίας της Ευρωζώνης, για το τι συμβαίνει στην πραγματική οικονομία, με το νου στραμμένο αποκλειστικά στην παλινόρθωση της προνομιούχας αδράνειας του Δημοσίου, στους μισθούς και τις συντάξεις, όταν ο Αλέξης Τσίπρας αντελήφθη το αδιέξοδο, σκαρφίστηκε το αμφιλεγόμενο Δημοψήφισμα express της 5ηςΙουλίου. Σε μια προσπάθεια να απεκδυθεί τις ευθύνες αλλά και να αποσείσει το βάρος μιας δύσκολης απόφασης, επιστράτευσε τον κυρίαρχο λαό. Το βροντερό ΟΧΙ του 62% των Ελλήνων που έσπευσαν στα εκλογικά κέντρα, σε πλήρη σύγχυση για το τι ψήφιζαν, οδήγησε τον Αλέξη Τσίπρα σε ένα ακόμη μεγαλύτερο αδιέξοδο. Που σφραγίστηκε από την μετατροπή στα τελευταία του διαγγέλματα, του νοήματος του ΟΧΙ σε ένα ηχηρό ΝΑΙ που θα εξασφάλιζε άμεση συμφωνία σε 48 ώρες. Έτσι ο Αλέξης Τσίπρας υπέγραψε μια κάκιστη συμφωνία, με την οποία δεν ….συμφωνεί, αλλά δήλωσε χαρούμενος on camera από τις Βρυξέλλες ότι … αποφύγαμε την καταστροφή. 

Τι κόστισαν τα Capital controls

Με την αναγγελία όμως του δημοψηφίσματος, η ιδιωτική οικονομία υπέστη σοκ. Η κατάσταση από τον Γενάρη πήγαινε ήδη από το κακό στο χειρότερο. Τα capital controls ήταν η χαριστική βολή. Δεν θα αναφερθώ στις ουρές των ATM και στην ατελείωτη ταλαιπωρία των συνταξιούχων…. Ούτε στην οριστική καταστροφή των Ελληνικών τραπεζών.

Σύμφωνα με έρευνα της Endeavor Greece που δημοσιεύτηκε, σε δείγμα 300 επιχειρήσεων, «ποσοστό 69% από αυτές υπέστησαν σημαντική μείωση πωλήσεων, με 18% των επιχειρήσεων να αναφέρουν πτώση μεγαλύτερη του 50%. Σύμφωνα με τα ευρήματα της έρευνας, η λειτουργία του 58% των επιχειρήσεων έχει επηρεαστεί πολύ από τους περιορισμούς στις διεθνείς συναλλαγές καθώς σημαντικός αριθμός επιχειρήσεων δεν μπορούν να εισάγουν πρώτες ύλες ή να αξιοποιήσουν υπηρεσίες και υποδομές του εξωτερικού.

Επιπλέον, από την έρευνα προκύπτει ότι «οι επιχειρηματίες λαμβάνουν δραστικά μέτρα για την αντιμετώπιση των δυσκολιών που δημιουργήθηκαν από την τραπεζική αργία. Καθυστερούν τις πληρωμές προς τους προμηθευτές τους (45%) και σε λιγότερες περιπτώσεις και τη μισθοδοσία. Για τη διευκόλυνση των συναλλαγών τους, πολλές επιχειρήσεις (46%) αξιοποιούν λογαριασμούς στο εξωτερικό για εισπράξεις και πληρωμές. Ένα μικρό ποσοστό (15%) πραγματοποιεί πωλήσεις μόνο έναντι μετρητών, ενώ 11% των εταιριών οδηγήθηκαν σε πάγωμα της παραγωγικής διαδικασίας λόγω έλλειψεων σε πρώτες ύλες.

Επιπλέον τα λουκέτα στις επιχειρήσεις πολλαπλασιάζονται, και οι εκτιμήσεις δείχνουν ότι το 30% των επιχειρήσεων υπάρχει κίνδυνος να κλείσει μέχρι το τέλος του χρόνου, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΣΕΕ. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι – με τους οποίους ποτέ δεν ασχολήθηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ – βρέθηκαν αντιμέτωποι με νέες απολύσεις, νέες μειώσεις μισθών και μεγαλύτερες καθυστερήσεις των δεδουλευμένων τους.

Kαι το αποτέλεσμα; Eκλογές!

Αυτό ουδόλως απασχόλησε την απερχόμενη κυβέρνηση. Η κυβέρνηση, αντιθέτως, άρχισε να ανησυχεί επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ φυλλορρόησε επικίνδυνα, από την στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας υπέγραψε την συμφωνία. Ένας ορυμαγδός διαφοροποιήσεων από βουλευτές του εξαέρωσαν σε μια νύχτα την κυβερνητική πλειοψηφία. Και μέσα στον Αύγουστο, ο πρώην πρωθυπουργός, που το μόνο στο οποίο ασκήθηκε είναι διαδικασίες, εκλογές και συνθήματα, δεν θέλησε να συνθέσει μια κυβέρνηση εθνικού σκοπού και αποφάσισε να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.

Σε λίγες ημέρες λοιπόν, ψηφίζουμε πάλι. Τι ψηφίζουμε και γιατί; Tα πράγματα είναι δραματικά αλλά είναι και απλά. Ψηφίζουμε για να βγάλουμε μια κυβέρνηση συνεργασίας – για αυτοδυναμία ούτε λόγος να γίνεται – η οποία α) είτε θα έχει τη βούληση, την ικανότητα και τα στελέχη εκείνα που θα εφαρμόσουν, όπου μπορούν θα βελτιώσουν και θα φέρουν αποτελεσματικά και γρήγορα σε πέρας τη συμφωνία που θα μας κρατήσει εντός της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, β) είτε θα οδηγήσει τη χώρα σε νέες περιπέτειες, σίγουρα εκτός Ευρωζώνης και πιθανότατα εκτός Ευρώπης.

Το δεύτερο σενάριο

To δεύτερο σενάριο είναι εντελώς έξω από τη σφαίρα της κοινής λογικής, εφόσον όλες οι αναλύσεις συνηγορούν ότι κανένα όφελος δεν μπορεί να υπάρξει για την ελληνική οικονομία, τους Έλληνες πολίτες και την ασφάλεια του τόπου, εκτός Ε.Ε. και εκτός ευρώ. Αντίθετα, οδηγεί σε μια άκρως επικίνδυνη απομόνωση. Άλλωστε, την παραμονή της Ελλάδας εντός Ε.Ε και εντός ευρώ επιθυμεί σταθερά πάνω από το 70% των Ελλήνων σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις.

Το πρώτο σενάριο

Στο πρώτο σενάριο ξέρουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν συμφωνεί με την συμφωνία που ο ίδιος υπέγραψε. Παράλληλα, δήλωσε ότι δεν θα συνεργαστεί με τις «παλιές πολιτικές δυνάμεις» ούτε επιθυμεί να είναι πρωθυπουργός σε περίπτωση που δεν θα έχει αυτοδυναμία… Τελευταία άλλαξε γνώμη. Θα συνεργαστεί πιθανόν με το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ αλλά τίποτε δεν είναι δεδομένο.

Και εδώ τίθεται μια πολύ απλή ερώτηση: ‘Eχει περιθώριο ο Ελληνικός λαός να πειραματιστεί, δίνοντάς του μια δεύτερη ευκαιρία την ώρα που η χώρα βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής;

Η λογική των υποθέσεων, του παλιού και του νέου

Θα θέσω μια άλλη, τώρα, υποθετική ερώτηση: Σε ποιον θα εμπιστευόμασταν τη ζωή μας, σε περίπτωση που, ο μη γένοιτο, αντιμετωπίζαμε ένα εξαιρετικά σοβαρό πρόβλημα υγείας; Στον «παλιό» πλην έμπειρο γιατρό ή σε έναν νέο μαθητευόμενο; Αλλά ακόμη κι αν θέλαμε τον νέο και μαθητευόμενο, δεν θα επιθυμούσαμε μέσα στο χειρουργείο ή στο ιατρικό συμβούλιο να μετέχουν κάποιοι έμπειροι γιατροί;

Και κάτι ακόμη. H λογική του «παλιού» και του «καινούργιου» που θέτει ως κεντρικό δίλημμα ο Αλέξης Τσίπρας, πέραν του θεμελιώδους απολίτικου χαρακτήρα της, αγγίζει επικίνδυνα τα όρια του ρατσισμού και του φασισμού. Ας αναλογιστούμε τι απάντηση θα δίναμε στις παρακάτω ερωτήσεις: Παίρνουν όλοι οι έμπειροι γιατροί φακελάκια; Είναι όλοι οι επιτυχημένοι επιχειρηματίες διαπλεκόμενοι; Είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι άχρηστοι; Ή, αντίστροφα, είναι όλοι οι «νέοι» και οι «καινούργιοι» ικανοί και κατάλληλοι αυτομάτως για δημόσιες ευθύνες;

Αν όχι, τότε γιατί, όλοι οι προ του Αλέξη Τσίπρα πολιτικοί είναι διαπλεκόμενοι; Ας γειωθεί ο πρώην πρωθυπουργός, ας ρίξει μια ματιά στις ληξιαρχικές πράξεις γέννησης των στελεχών του, που μπορεί να μην ήταν σε κυβερνήσεις, αλλά ήταν χρόνια τώρα πρωταγωνιστές της κομματικής πολιτικής και του συνδικαλισμού, με ό,τι σημαίνει αυτό και ας κάνει όσο είναι καιρός την αυτοκριτική του. Αν την κάνει με το χέρι στην καρδιά, τότε και μόνο τότε μπορεί και ο ίδιος να έχει μέλλον. Ένα μέλλον που μέλλει ο ίδιος να κτίσει και να τιμήσει.

* Η Αναστασία Παρετζόγλου είναι Brand Manager του Fortune.