Η αλαζονεία της ηγεσίας
Γράφει η Ρεβέκκα Πιτσίκα, CEO People for Business
Είναι κοινός τόπος για τους γκουρού της ηγεσίας ότι ο σύγχρονος CEO θα πρέπει να είναι ταπεινός για να μπορεί να εμπνέει και να δεσμεύει τους εργαζομένους του. Κάτι που ακούγεται απλό, αλλά στην πράξη φαίνεται ότι δεν είναι.
Για αυτό και συχνά συναντάμε το φαινόμενο, κάποιος που ανεβαίνει στην ιεραρχία και σταδιακά αναλαμβάνει έναν ηγετικό ρόλο, να γίνεται αλαζονικός. Στην προσπάθειά του να μη φαίνεται ευάλωτος και αδύναμος, καλλιεργεί το προφίλ του άτρωτου, κάτι που αναπόφευκτα τον οδηγεί σε λανθασμένα μονοπάτια.
Αναμφίβολα είναι ωραίο να είναι κανείς σίγουρος για τον εαυτό του και αποφασιστικός στη δουλειά του. Υπάρχει όμως μία λεπτή ισορροπία. Μία κόκκινη γραμμή που δεν πρέπει κάποιος να ξεπερνάει και να οδηγείται στον εγωκεντρισμό και την αλαζονεία.
Ο ιδανικός ηγέτης, στην εποχή μας, θα πρέπει να έχει ένα εντελώς διαφορετικό προφίλ και χαρακτηριστικά. Είναι απαραίτητο να σέβεται και να ακούει τους συνεργάτες του, να επικοινωνεί με ειλικρίνεια, να αναπροσαρμόζει τις απόψεις του όταν έρχονται αντιμέτωπες με νέα στοιχεία και να λαμβάνει αποφάσεις που να ενισχύουν τον οργανισμό και όχι τη δική του θέση. Οτιδήποτε άλλο, πολύ εύκολα μπορεί να τον ωθήσει στην αντίθετη κατεύθυνση.
Προφανώς όταν ένα στέλεχος αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο σε μία εταιρεία δεν είναι στις προθέσεις του κάτι τέτοιο. Ωστόσο, για να ανέβει στην ιεραρχία, οι συνθήκες του επιβάλλουν να επικεντρώνεται αδιάκοπα στον εαυτό του. Εάν κερδίσει ένα «τουρνουά» στη δουλειά, κερδίζει δύναμη και κύρος. Αυτό συμβαίνει ξανά και ξανά με αποτέλεσμα στο τέλος να απομονώνεται. Έτσι, η αλαζονεία είναι σχεδόν αναπόφευκτη.
Από την επαγγελματική εμπειρία μου και τη συνεχή επαφή μου με διευθύνοντες συμβούλους, μπορώ να πω ότι όσο και αν έχουν αλλάξει οι συνθήκες με την 4η Βιομηχανική Επανάσταση και τον ψηφιακό μετασχηματισμό, οι ηγέτες εξακολουθούν να έχουν τους ίδιους βασικούς φόβους και να ανησυχούν:
- μήπως φαίνονται ευάλωτοι και λιγότερο ικανοί από όσο επιβάλλει ο ρόλος τους
- για την μη επίτευξη των στόχων
- για τις επιθέσεις που μπορούν να δεχτούν από τους συναδέλφους τους.
Το εντυπωσιακό είναι ότι κανένας από τους παραπάνω φόβους δεν αφορά τις επιχειρήσεις ή τους οργανισμούς που ηγούνται. Στην ουσία, οι CEOs επικεντρώνονται στον εαυτό τους και οι φόβοι τους περιορίζουν την αποτελεσματικότητά τους.
Πώς μπορεί να αλλάξει αυτό; Πιστεύω ότι το κλειδί είναι να επαναφέρουμε τα συναισθήματα στο χώρο εργασίας και να μειώσουμε συμπεριφορές που προκαλούν εγωκεντρισμό και εγωπάθεια.
Τα βήματα που προτείνω να ακολουθήσει ένας ηγέτης ώστε να μην εστιάζει στον εαυτό μπορούν να είναι τα εξής:
Να βγει από τη C–suite
Για να το πετύχει αυτό θα πρέπει να καθιερώσει μικρές συνήθειες που θα τον συνδέσουν περισσότερο με το ανθρώπινο δυναμικό της εταιρείας του. Για παράδειγμα, μπορεί να τρώει μεσημεριανό με έναν απλό εργαζόμενο, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, η συζήτηση καλό είναι να μην επικεντρώνεται στη δουλειά, αλλά κυρίως να αφορά την οικογενειακή ζωή, τα σχέδια για το Σαββατοκύριακο και άλλες καθημερινές απολαύσεις. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, μπορούμε να μειώσουμε τους φόβους μας, μιλώντας απλώς με άλλους ανθρώπους. Στην περίπτωση του ηγέτη, η συνομιλία του με απλούς εργαζόμενους, είναι βέβαιο ότι δεν θα ενισχύσει την αλαζονεία του.
Να εμπιστεύεται τους συναδέλφους του περισσότερο
Πολύ συχνά αυτό που νομίζουμε ότι είναι σοφία, είναι αλαζονεία και φόβος. Όταν ένα ηγέτης επιλέγει σκόπιμα να εμπιστευτεί έναν εργαζόμενο, συνήθως αμφιβάλλει αν η απόφαση του είναι σωστή. Κάτι τέτοιο σίγουρα εμπεριέχει ρίσκο, όμως η καλή θέληση, που δημιουργείται με αυτήν την προσέγγιση δεν αντισταθμίζεται από την περιστασιακή βραχυπρόθεσμη ζημιά, που μπορεί να υπάρξει.
Να δίνει στους ανθρώπους την προσοχή που τους αξίζει
Και στην περίπτωση όμως που ένας CEO δίνει στους ανθρώπους την προσοχή που τους αξίζει, δημιουργεί καλή θέληση, μειώνοντας το ρίσκο του να πάει στραβά. Επιπλέον, κάτι τέτοιο, αποδίδει με την πάροδο του χρόνου καθώς κάνει ευκολότερες τις συνομιλίες, ακόμη και όταν τα πράγματα είναι δύσκολα. Τα περισσότερα ανώτατα στελέχη εκφράζουν γρήγορα τις δικές τις απόψεις τους, κάνοντας τους υφισταμένους τους, που σκέφτονται διαφορετικά να νοιώθουν άβολα. Κάθε ηγέτης οφείλει να ακούει πριν μιλήσει. Αυτό τον βοηθάει να βλέπει πιο ολοκληρωμένα τα πράγματα και να μην τραβάει την προσοχή πάνω του.
Σίγουρα, κάθε στέλεχος έχει πολλούς τρόπους για να βελτιώσει την απόδοσή του, από την πρόσληψη ειδικών συμβούλων έως την αλλαγή στρατηγικής. Όμως το πιο σημαντικό εργαλείο για να είναι περισσότερο αποτελεσματικός συνδέεται με το συναισθηματικό κομμάτι και συγκεκριμένες πρακτικές, που θα το βοηθήσουν να ξεπεράσει τους φόβους του και την αλαζονεία. Την αλαζονεία της ηγεσίας.
