Το μυστικό των δυναστειών: Γιατί ο πλούτος χάνεται στην τρίτη γενιά
«Η πρώτη γενιά δημιουργεί πλούτο, η δεύτερη τον απολαμβάνει και η τρίτη τον καταστρέφει». Ο James E. Hughes Jr. γνωρίζει καλά αυτόν τον άγραφο νόμο της επιχειρηματικής ιστορίας — και εξηγεί ότι η αιτία δεν είναι ποτέ οικονομική.
Όπως λέει στο Business Insider, οι οικογένειες χάνουν την περιουσία τους όχι εξαιτίας λανθασμένων επενδυτικών κινήσεων, αλλά εξαιτίας κακού σχεδιασμού και έλλειψης συνοχής. Οι δυναστείες που εστιάζουν αποκλειστικά στα χρήματα χάνουν το μεγαλύτερο κεφάλαιο που διαθέτουν: την αίσθηση του κοινού σκοπού.
«Ο λόγος για τον οποίο υπάρχει μια οικογένεια είναι για να βελτιώνει τις ζωές των μελών της. Όταν κάθε μέλος ανθεί, ολόκληρο το σύστημα δουλεύει», τονίζει ο Hughes.
Τα πέντε «κεφάλαια» της διαχρονικής ευημερίας
Ο Hughes περιγράφει πέντε είδη κεφαλαίων που καθορίζουν τη βιωσιμότητα μιας οικογενειακής περιουσίας μέσα στον χρόνο:
-
Κεφάλαιο κληρονομιάς: Ο κοινός σκοπός και η αίσθηση του «γιατί» που ενώνει τα μέλη.
-
Κοινωνικό κεφάλαιο: Η ικανότητα να λαμβάνονται συλλογικές αποφάσεις και να διαχειρίζονται οι συγκρούσεις.
-
Πνευματικό κεφάλαιο: Οι γνώσεις, οι αξίες και οι παραδόσεις που μεταδίδονται στις επόμενες γενιές.
-
Ανθρώπινο κεφάλαιο: Η ανάπτυξη, η ευημερία και η αυτοπραγμάτωση του κάθε μέλους.
-
Οικονομικό κεφάλαιο: Το χρηματικό υπόβαθρο που υποστηρίζει όλα τα παραπάνω — χωρίς όμως να κυριαρχεί.
«Η ανάπτυξη των τεσσάρων ποιοτικών κεφαλαίων είναι αυτή που καθορίζει τη μοίρα σας», επισημαίνει. «Οι οικογένειες που βάζουν το οικονομικό κεφάλαιο στην υπηρεσία των άλλων τεσσάρων χτίζουν δεσμούς που αντέχουν στον χρόνο».
Η δεύτερη γενιά στο επίκεντρο
Σύμφωνα με τον Hughes, η δεύτερη γενιά κρατά το “κλειδί” για τη μακροημέρευση μιας δυναστείας.
«Η πρώτη δημιουργεί τον πλούτο, αλλά η δεύτερη δημιουργεί την κληρονομιά», λέει.
Το κρίσιμο ερώτημα για εκείνους είναι αν μπορούν να οικοδομήσουν οικογένεια — όχι απλώς να διαχειριστούν περιουσία.
Η συνοχή εξαρτάται από το αν τα νεότερα μέλη θα επιλέξουν να παραμείνουν. Κι αυτό απαιτεί σύνδεση, εμπιστοσύνη και κοινό όραμα.
Η αξία των πρεσβυτέρων και το θάρρος της συνέχειας
Ο Hughes υπογραμμίζει τον παραγνωρισμένο ρόλο των πρεσβυτέρων στις σύγχρονες οικογένειες: εκείνων που διατηρούν την κουλτούρα, μεταφέρουν ιστορίες και μεσολαβούν στις συγκρούσεις.
«Έχουμε χάσει τη σύνδεση με τους ρόλους των πρεσβυτέρων και το πόσο απαραίτητοι είναι για μια κοινότητα που ευημερεί», σημειώνει.
Για τον ίδιο, η πιο σπάνια μορφή οικογενειακού κεφαλαίου δεν είναι η γνώση, αλλά το θάρρος. «Μια οικογένεια χρειάζεται θάρρος για να φανταστεί τον εαυτό της 100 ή 150 χρόνια από τώρα», λέει. Αυτό το μακροπρόθεσμο όραμα είναι που ξεχωρίζει όσους απλώς χτίζουν περιουσίες από όσους χτίζουν κληρονομιές.
