Αυτές είναι οι δέκα χώρες χωρίς καθαρό νερό

Στην Παπούα Νέα Γουινέα, το 51% του πληθυσμού πίνει επιφανειακά νερά, δηλαδή νερό από λίμνες, ποτάμια, βάλτους και πηγές, μεταξύ άλλων τοποθεσιών. Το 87% του πληθυσμού στερείται βασικών υπηρεσιών υγιεινής, που σημαίνει ότι δεν έχουν δική τους τουαλέτα.

Από το 2005, η βασική πρόσβαση σε ασφαλές νερό έχει βελτιωθεί, από 34,5% (το 2005) σε 41% το 2017. Οι πηγές δείχνουν μια μακρά ιστορία αποικισμού, κυβερνητικής διαφθοράς και κατάχρησης πόρων για να ληφθεί υπόψη η κατάσταση της δημόσιας υγείας σήμερα.

Η JMP αναφέρει ότι το 61% των ανθρώπων στο Τσαντ δεν έχουν βασική πρόσβαση στο νερό και το 67% της χώρας αφοδεύει σε ανοικτούς χώρους.

Η πρόοδος ήταν αργή στο Τσαντ μετά τη βασιλεία του δικτάτορα Hissène Habré από το 1982 έως το 1990. Η ιστορία της χώρας, σε αντίθεση με άλλες χώρες χωρίς καθαρό νερό, χαρακτηρίστηκε από αστάθεια και βία.

Ο μισός πληθυσμός στην Ουγκάντα δεν μπορεί να συγκεντρώσει ασφαλές πόσιμο νερό σε λιγότερο από 30 λεπτά. Συχνά, οι οικογένειες εξαρτώνται από το πόσιμο νερό από μια μακρινή κοινότητα. Πολλές κοινότητες εξακολουθούν να βασίζονται σε βάλτους, λίμνες, ποτάμια και μη προστατευμένες πηγές νερού.

Από το 2005, η πρόσβαση σε τουλάχιστον ένα βασικό επίπεδο ασφαλούς πόσιμου νερού αυξήθηκε κατά 17% στην Ουγκάντα και η ανοιχτή αφόδευση μειώθηκε στο μισό.

Στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, το 57% του πληθυσμού δεν έχει βασική πρόσβαση στο νερό. Υπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών. Μεταξύ των φτωχότερων, μόνο το 15% έχει βασική πρόσβαση. Μεταξύ των πλουσιότερων, περίπου 85%.

Ενώ το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών παρέμεινε σχετικά το ίδιο, η χώρα έχει δει μικρές βελτιώσεις στη βασική πρόσβαση στο νερό (αύξηση περίπου 7% μεταξύ 2005 και 2017).

Κάτω από το 45% της Μοζαμβίκης δεν έχει βασική πρόσβαση στο νερό. Δηλαδή, πάνω από 13 εκατομμύρια άνθρωποι. Όσον αφορά την αποχέτευση, η πλειονότητα της χώρας (70%) στερείται πρόσβασης στην τουαλέτα τους.

Το 2005, περίπου το 30% της χώρας είχε βασική πρόσβαση σε ασφαλές νερό. Έως το 2017, είχε σχεδόν διαπλασιαστεί η βασική πρόσβαση, με το 56% της χώρας να μπορεί να βρει ασφαλές νερό. Η βασική πρόσβαση στην αποχέτευση έχει επίσης διπλασιαστεί από το 2005, δημιουργώντας καλύτερα επίπεδα υγείας για εκατομμύρια πολίτες.

Περίπου το 43% της Τανζανίας στερείται βασικής πρόσβασης σε ασφαλές πόσιμο νερό. Το 14% της χώρας, πάνω από 8 εκατομμύρια άνθρωποι, πίνουν επιφανειακά νερά για να επιβιώσουν.

Ενώ μόνο το 35% της χώρας είχε βασική πρόσβαση στο νερό το 2005, ο αριθμός αυτός αυξήθηκε σε 57% το 2017. Η χώρα έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο στον τομέα της υγιεινής, από μόλις 11% με τον υψηλότερο βαθμό πρόσβασης υγιεινής σε 25% από 2017.

Σχεδόν το ήμισυ της Σομαλίας (47%) δεν πληροί τα πρότυπα της JMP για βασική πρόσβαση στο νερό. Το ένα τρίτο της χώρας βασίζεται σε «περιορισμένες» δομές πρόσβασης, πράγμα που σημαίνει ότι αν και η δομή θεωρείται ότι είναι ασφαλής για κατανάλωση, καθώς χρειάζονται περισσότερα από 30 λεπτά διαδρομής για εύρεση καθαρού νερού.

Σήμερα, περισσότεροι άνθρωποι από ποτέ πίνουν πόσιμο νερό στη Σομαλία. Οικογένειες που δεν είχαν πρόσβαση σε ασφαλές νερό μπορούν τώρα να το αποκτήσουν, όμως η πολλή ώρα που χρειάζονται για να φτάσουν σε αυτό εξακολουθεί να είναι πρόβλημα.

Ενώ το 94% των πλουσιότερων στη χώρα έχουν βασική πρόσβαση στο πλύσιμο των χεριών με σαπούνι και νερό, μόνο το 17% των φτωχότερων στη χώρα έχουν την ίδια πρόσβαση.

Μεταξύ 2005 και 2017, η ανοιχτή αφόδευση μειώθηκε από 31% σε 10%. Αυτό δημιουργεί ένα ασφαλέστερο, υγιέστερο περιβάλλον για όλους.

Στη Νιγηρία, το 71% του πληθυσμού έχει τουλάχιστον βασική πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό. Αυτό εξακολουθεί να αφήνει το 29% του πληθυσμού χωρίς αυτό, αλλά το κύριο πρόβλημα στη Νιγηρία είναι η ανοιχτή αφόδευση. Το 20% του πληθυσμού ασκεί ανοιχτή αφόδευση.

Από το 2005, η χώρα έχει προχωρήσει από μόλις το 38% του πληθυσμού με βασική πρόσβαση στο νερό σε 51%. Περισσότεροι άνθρωποι από ποτέ έχουν πρόσβαση σε τουαλέτα.

Διαβάστε περισσότερα θέματα του Fortune για την Παγκόσμια Ημέρα Νερού στο αφιέρωμα Focus on Water