Η βουλή, η απόδοση δικαιοσύνης και η πολιτική σπέκουλα
Η προχθεσινή απόφαση του Πρωθυπουργού να μιλήσει στη βουλή στη διάρκεια της συζήτησης για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής για τα Τέμπη, παρά το μια ετερόκλητη συμμαχία της αντιπολίτευσης ζήτησε την παραπομπή του με την κατηγορία της «έσχατης προδοσίας», επιβεβαίωσε αυτό που στην κυβέρνηση βλέπουν ως τη νέα διαιρετική τομή, ανάμεσα στις συστημικές δυνάμεις που έχουν ασκήσει εξουσία και σε αυτές που έχουν πια καβαλήσει το κύμα του αντισυστημισμού που είναι υπαρκτό και δεν έχει ξεφουσκώσει παρά το ότι βρισκόμαστε πια έξι χρόνια μακριά από την κρίση και την έξοδο από τα μνημόνια. Στην κυβέρνηση αποφάσισαν να βάλουν τον Μητσοτάκη απέναντι στο μέτωπο του αντισυστημισμού, ώστε να αποτυπωθεί και το κλείσιμο ενός κύκλου που άνοιξε στις αρχές της χρονιάς που φάνηκε να αποσταθεροποιεί την κυβέρνηση και να προκαλεί συνθήκες πολιτικής αναταραχής. Οι θεωρείς του λαθρεμπορίου, του ξυλολείου και άλλων τεράτων που ακούστηκαν στη διάρκεια αυτού του εξαμήνου έχουν καταφανώς υποχωρήσει από την επιχειρηματολογία της συστημικής αντιπολίτευσης, ωστόσο παρέμεινε στην φαρέτρα αυτών που εξακολουθούν να χτίζουν πολιτικές καριέρες επάνω στα θύματα των Τεμπών.
Αν κάτι μας μένει από τη συζήτηση στην βουλή που ήταν και το βασικό γεγονός της εβδομάδας είναι η αίσθηση πως καλώς η κυβέρνηση ζητά το bypass της βουλής στις διαδικασίες ποινικής διερεύνησης αδικημάτων, αφού το ύφος αλλά και το περιεχόμενο του πολιτικού διαλόγου κατρακυλά εύκολα στο βούρκο. Και σε ένα περιβάλλον fake news, απαξίωσης των Μέσων Ενημέρωσης και κυριαρχίας των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης είναι αδύνατο η πολιτική συζήτηση να μην εκτροχιάζεται. Πρέπει λοιπόν στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση να βρεθεί ο τρόπος ώστε η βουλή να μένει αμόλυντη από συμπεριφορές που δηλητηριάζουν την πολιτική ζωή. Τα θέματα που έχουμε μπροστά μας είναι πολλά και η δυσκολία τους αυξάνεται εκθετικά. Εάν η πολιτική αντιπαράθεση διεξάγεται με όρους συνολικής απαξίωσης και σκληρής πόλωσης, τότε η δυνατότητα μιας μίνιμουμ συναίνεσης στα θέματα οικονομίας ή εξωτερικής πολιτικής εκμηδενίζεται. Το γεγονός βέβαια πως σειρά παίρνει το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δίνει ακόμη μια αφορμή αντιπαράθεσης και πολιτικής σπέκουλας. Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο που το Μαξίμου θεωρούσε πως το μέτωπο των Τεμπών έχει κλείσει και πως η ατζέντα θα καθορίζεται από εδώ και στο εξής με τις δικές της δράσεις και αποφάσεις. Ωστόσο το θέμα αναμένεται να δώσει λαβή για νέες αντιπαραθέσεις, ενώ η κυβέρνηση έχει πλέον το προηγούμενο των περιπτώσεων Τριαντοπούλου και Καραμανλή, άρα στην περίπτωση Αυγενάκη και Βορίδη θα πρέπει λογικά να ακολουθηθεί το ίδιο μοντέλο, στην περίπτωση που οι δυο τους παραπεμφθούν.
Εν τέλει αν κάτι μας δίδαξε η υπόθεση των Τεμπών είναι πως, σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία θα πρέπει η δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της ανενόχλητη, χωρίς πολιτικό πατρονάρισμα. Και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ θα πρέπει να διερευνηθεί μέχρι τέλους, χωρίς ωστόσο να γίνει ακόμη μια αφορμή πολιτικής σπέκουλας. Η χώρα έχει πληρώσει πολύ βαριά τις κάθε είδους καθυστερήσεις της, θεσμικές κι οργανωτικές. Τώρα όμως πρέπει να τρέξουμε, γιατί στον πλανήτη συμβαίνουν εκθετικός αλλαγές.
