Ουκρανία: Μόνη λύση μια «κυνική ειρήνη»;
Μόνο για φιλοπουτινισμό δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς την ελβετική εφημερίδα «Neue Zürcher Zeitung» (ΝΖΖ). Αντίθετα είναι ένα φύλλο που σταθερά διαβάζουν συντηρητικοί πολιτικοί του γερμανόφωνου χώρου, για να πάρουν… ιδέες. Από αυτή την άποψη το σαββατιάτικο μακροσκελές πρωτοσέλιδο άρθρο/ανάλυσή της υπό τον τίτλο «Τι μετράει σε αυτόν τον πόλεμο» εντυπωσιάζει με την άποψη που υποστηρίζει. «Αν οι εδαφικές παραχωρήσεις προς τη Ρωσία σταματήσουν το θάνατο, τότε αξίζουν το τίμημά τους».
Η εφημερίδα υποστηρίζει ότι ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση ο Πούτιν δεν θα έχει πετύχει τον αρχικό του στόχο που ήταν η εξαφάνιση ή πλήρης «κατάποση» της Ουκρανίας και η Δύση θα έχει μείνει σε μεγάλο βαθμό ενωμένη, αντίθετα με ό,τι φοβήθηκαν πολλοί.
Ο Τραμπ δεν «πούλησε» την Ουκρανία, όπως είχαν βιαστεί να αποφανθούν πολλοί στην Ευρώπη μετά το Άνκορατζ. Αυτά που προσέφερε στον Πούτιν «το κόκκινο χαλί, η βόλτα με την προεδρική καρότσα, οι φιλοφρονήσεις είναι τελικώς άνευ σημασίας».
Αυτό που μετράει είναι αν μπορεί να υπάρξει ειρήνη και με ποιούς όρους. Ο δρόμος προς τα εκεί αφορά μόνο τους ιστορικούς, σημειώνει κυνικά.
Τι είναι μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα;
Σημαντικότερο, όπως λέει η ανάλυση, από μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα θα είναι από αυτή την άποψη να υπάρξουν πραγματικές εγγυήσεις ασφαλείας για το Κίεβο με την θωράκισή του, ακόμα και χωρίς ένταξη στο ΝΑΤΟ και να υλοποιήσει η Ευρώπη την αναγκαία ενίσχυση της στρατιωτικής της ισχύος ως αποτροπή σε πιθανά σχέδια της Μόσχας.
Γιατί, όπως λέει, ο Πούτιν «ενθαρρύνθηκε να προχωρήσει σε εισβολή επειδή ακριβώς είδε πόσο αδύναμα έχει αντιδράσει μέχρι τώρα η Δύση: στη Μέση Ανατολή, στην προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, στην ταπεινωτική αποχώρηση από το Αφγανιστάν».
Η ΝΖΖ υποστηρίζει ότι «ο Πούτιν πίστεψε ότι μπορεί να επιβάλει τη θέλησή του στους Δυτικούς. Όταν δεν θα το θεωρεί αυτό δεδομένο θα υπολογίζει διαφορετικά το ρίσκο. Και αυτό δεν αφορά μόνο την Ευρώπη. Ο ευνοούμενος του Άσαντ στη Συρία εκδιώχθηκε, ο σύμμαχος του το Ιράν ηττήθηκε στον πόλεμο στον αέρα. Το Κρεμλίνο υποχρεώθηκε να τα παρακολουθεί αυτά άπραγο. Είναι πολύ αδύναμο για να παρέμβει στη Δαμασκό ή στην Τεχεράνη. Ο Πούτιν είναι ένας κατά φαντασία γίγας, που οφείλει τη φήμη του στη Δύση και τη φοβικότητά της».
«Χειραφέτηση» από το Ουκρανικό
Μια άλλη πτυχή που θίγει η ΝΖΖ αφορά την φράση «στην Ουκρανία αμύνεται η Ευρώπη» που συχνά ακούγεται από χείλη πολιτικών . Θεωρεί ότι κάτι τέτοιο σημαίνει ότι αν έπεφτε η Ουκρανία η Ευρώπη θα ήταν ανυπεράσπιστη, κάτι που δείχνει ότι έχει χαθεί η μεγάλη εικόνα. «Φυσικά και πρέπει να μπορεί το ΝΑΤΟ να αμυνθεί σε μια ρωσική επίθεση. Αλλά για να είναι αξιόπιστο, θα πρέπει η στρατηγική σκέψη να χειραφετηθεί από την Ουκρανία. Παρόλη την αλληλεγγύη προς το Κίεβο στο επίκεντρο πρέπει να βρίσκεται η δική του ασφάλεια. Για αυτό και οι εδαφικές παραχωρήσεις είναι δευτερεύουσας σημασίας από τη στιγμή που θα επιφέρουν μια τάξη στο διεκδικούμενο σύνορο Ανατολής και Δύσης. Έτσι κι αλλιώς θα είναι ένα διάλλειμα ανάσας. Το έδαφος της Ουκρανίας ήταν πάντα μπαλάκι των μεγάλων δυνάμεων κι αυτό δεν θα αλλάξει. Η αντιπαράθεση με τη Μόσχα δεν θα τελειώσει αν σιγήσουν τώρα τα όπλα».
Ο απολογισμός αυτού του πολέμου θα είναι θετικότερος του αναμενόμενου είναι η μάλλον κυνική διατύπωση του επιλόγου του άρθρου. «Η Ουκρανία άντεξε, η Αμερική και οι Ευρωπαίοι επίσης. Μόνο ο Πούτιν γνωρίζει αν θέλει πραγματικά ειρήνη. Αλλά από τη συνέχιση των μαχών δεν μπορεί να προσδοκά κάποιο σημαντικό κέρδος για τον ίδιο». Το ερώτημα είναι φυσικά αν το βλέπει έτσι και ο Πούτιν.
Αν η «αναγνώριση» που του πρόσφερε ο Τραμπ του είναι αρκετή ή αν θεωρεί ότι μπορεί να απαιτήσει ακόμα περισσότερα. Όσο για τον Ζελένσκι ούτε αυτός θα πρέπει να ενθουσιάστηκε, αν διάβασε τους παραπάνω συλλογισμούς.
