Η «εμμονή» των γονιών που καταστρέφει τα επιτυχημένα παιδιά: Τι αποκαλύπτει νέα έρευνα
- Η υπερβολική πίεση για αριστεία και η αντιμετώπιση των παιδιών ως «τρόπαια» οδηγούν σε υψηλά ποσοστά άγχους, κατάθλιψης και έλλειψης εσωτερικών κινήτρων.
- Η εμμονή των γονιών να παρεμβαίνουν λύνοντας κάθε πρόβλημα δημιουργεί παιδιά χωρίς ανθεκτικότητα, ανίκανα να διαχειριστούν την αποτυχία.
- Το κλειδί για την πραγματική επιτυχία είναι η ανάπτυξη της ενσυναίσθησης, της αισιοδοξίας και της ικανότητας να προσφέρουν, μετατρέποντας τα παιδιά από παθητικούς δέκτες σε ενεργούς «βοηθούς».
Μια «σιωπηλή επιδημία» φαίνεται να εξαπλώνεται στις οικογένειες που στοχεύουν ψηλά για τα παιδιά τους. Η Δρ. Michele Borba, διακεκριμένη εκπαιδευτική ψυχολόγος με δεκαετίες εμπειρίας, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για μια κυρίαρχη τάση ανατροφής που, αντί να ενδυναμώνει, αποδυναμώνει τη νέα γενιά: την εμμονή με το «τέλειο» παιδί-τρόπαιο.
Το σύνδρομο του «Trophy Kid»
Σύμφωνα με την ειδικό, πολλοί γονείς σήμερα έχουν μετατρέψει την ανατροφή σε μια ανταγωνιστική αρένα. Τα παιδιά δεν αντιμετωπίζονται ως αυτόνομες προσωπικότητες που αναπτύσσονται με τον δικό τους ρυθμό, αλλά ως έργα προς τελειοποίηση και επίδειξη. Η επιτυχία μετριέται αποκλειστικά με βαθμούς, διακρίσεις και εξωσχολικές δραστηριότητες, αφήνοντας ελάχιστο χώρο για ελεύθερο παιχνίδι ή συναισθηματική ανάπτυξη.
Αυτή η προσέγγιση έχει σοβαρές παρενέργειες. Τα παιδιά που μεγαλώνουν με την πίεση να είναι πάντα οι καλύτεροι («SuperKids») καταλήγουν συχνά να υποφέρουν από άγχος, τελειομανία και φόβο αποτυχίας. Η αυτοεκτίμησή τους εξαρτάται από τις επιδόσεις τους, και όταν αυτές δεν είναι οι αναμενόμενες, νιώθουν ότι απογοητεύουν τους γονείς τους, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο εξάρτησης και ανασφάλειας.
Όταν η προστασία γίνεται παγίδα
Ένα ακόμη ανησυχητικό φαινόμενο είναι η υπερπροστασία. Γονείς που λειτουργούν ως «εκχιονιστικά», καθαρίζοντας κάθε εμπόδιο από τον δρόμο των παιδιών τους, τους στερούν την ευκαιρία να μάθουν πώς να διαχειρίζονται τις δυσκολίες. Αποτέλεσμα; Νέοι ενήλικες που καταρρέουν στην πρώτη αναποδιά, καθώς δεν έχουν αναπτύξει τους απαραίτητους μηχανισμούς ανθεκτικότητας.
Η Borba επισημαίνει ότι η αληθινή επιτυχία δεν έρχεται από την αποφυγή των δυσκολιών, αλλά από την ικανότητα να τις ξεπερνάς. Η αισιοδοξία και η ελπίδα –όχι ως αφελής θετικότητα, αλλά ως νοοτροπία «μπορώ να τα καταφέρω»– είναι από τα ισχυρότερα εφόδια που μπορεί να δώσει ένας γονιός.
Η λύση: Από το «Εγώ» στο «Εμείς»
Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς; Η έρευνα δείχνει μια ξεκάθαρη στροφή: αντί να εστιάζουμε μόνο στα ατομικά επιτεύγματα, πρέπει να καλλιεργήσουμε την ενσυναίσθηση και την προσφορά. Έρευνες σε μικρά παιδιά έδειξαν ότι όταν ενθαρρύνονται να ταυτιστούν με τον ρόλο του «βοηθού» και όχι απλώς να «βοηθήσουν», η προθυμία τους να συνεισφέρουν εκτοξεύεται.
Η Borba προτείνει το μοντέλο του «δελφινιού»: έναν συνδυασμό σταθερότητας και στοργής, όπου υπάρχουν ξεκάθαρα όρια αλλά και χώρος για λάθη και αυτόνομη μάθηση. Ο στόχος δεν είναι να μεγαλώσουμε παιδιά που απλώς επιβιώνουν ή αριστεύουν στα χαρτιά, αλλά «Thrivers» – ανθρώπους που ευημερούν, έχουν ενσυναίσθηση και μπορούν να σταθούν στα πόδια τους σε έναν απαιτητικό κόσμο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ:
Πηγή: cnbc.com
