Μετά το βιβλίο: Η εκλογική στόχευση Τσίπρα και τα μυστήρια της Κεντροαριστεράς
Η επιχείρηση επανατοποθέτησης του Αλέξη Τσίπρα στο πολιτικό σκηνικό ξεκίνησε προχθές με την κυκλοφορία του βιβλίου με τίτλο «Ιθάκη». Από όλες τις απόψεις ο πρώην Πρωθυπουργός κατάφερε να κερδίσει τη μάχη της δημοσιότητας, αφού η πολιτική – και κυρίως η παραπολιτική – πιάτσα ασχολείται εδώ και δυο εβδομάδες με κάθε λέξη ή φράση του βιβλίου. Ο Τσίπρας κατάφερε να επανέλθει στην πολιτική επικαιρότητα φέρνοντας αυτή τη φορά τη δική του εκδοχή για τα γεγονότα της τελευταίας δεκαπενταετίας, προσφέροντας στον κόσμο μια αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο που σπάνια συναντάει κανείς. Κι απαντάει – πειστικά ή μη – σε όλα όσα του έχουν προσάψει τα τελευταία 10 τουλάχιστον χρόνια, φίλοι και αντίπαλοι.
Ο Τσίπρας μοιάζει να απευθύνεται στο εκλογικό κοινό του 31% που τον ψήφισε στις (χαμένες) εκλογές του 2019, στον κόσμο εκείνο που του έδωσε μια ευκαιρία τότε να αλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξηγεί το γιατί δεν κατάφερε να αλλάξει ένα κόμμα που όπως φαίνεται, δεν άλλαζε με τίποτα και κάνει την αυτοκριτική του για τις μάχες που δεν έδωσε. Παρά τη δημόσια παραδοχή του για την έλλειψη στρατηγικού σχεδίου και την παντελή αστοχία σε επιλογές και συνεργάτες, ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει να υπονοεί μέσα στις 700 και πλέον σελίδες του βιβλίου πως διαθέτει ηγετικά χαρακτηριστικά και εμπειρία διακυβέρνησης και πως οι ψηφοφόροι πρέπει να του δώσουν μια ακόμη ευκαιρία. Ειδικά τώρα, που μπορεί να επιστρέψει πολύ πιο έμπειρος, έχοντας αναγνωρίσει τα λάθη και έχει διαγράψει τις μεγάλες χίμαιρες της πρώιμης κυβερνητικής φάσης.
Πόσο πειστικά ακούγονται όλα αυτά; Ο χώρος της Κεντροαριστεράς είναι πολυδιασπασμένος και το στελεχιακό του δυναμικό είναι αποδιοργανωμένο. Το ΠΑΣΟΚ, ο βασικός πυλώνας του χώρου έχει κολλήσει στα χαμηλά διψήφια ποσοστά και ο ΣΥΡΙΖΑ βολοδέρνει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Η πολιτική στόχευση του Τσίπρα είναι η ηγεμονία στο χώρο της Κεντροαριστεράς, η κατάληψη της δεύτερης θέσης στις εκλογές και το κάλεσμα σε μια στρατηγική σύμπλευσης με προοπτική την κατάληψη της εξουσίας. Το σενάριο φαίνεται λογικό, προσκρούει όμως σε μια σειρά από σημαντικές μεταβλητές:
Πρώτον, κανείς δεν γνωρίζει το πόση δυναμική μπορεί να αποκτήσει στο δρόμο για τις εκλογές ένα κόμμα της Μαρίας Καρυστιανού. Εάν υποθέσουμε πως θα κατέβει στον πολιτικό στίβο, μπορεί να ανακόψει σημαντικές δυνάμεις από όλους. Δεύτερον, ένα μικρό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ δείχνει αυτή τη στιγμή να συγκινείται από το κάλεσμα συστράτευσης (αυτό που κυρίως εκφράζεται από τον δήμαρχο Αθηναίων, Χάρη Δούκα) και δύσκολα θα ενδώσει στο φλερτ του Τσίπρα. Τρίτον, οι υπόλοιπες δυνάμεις του ευρύτερου χώρου, δηλαδή η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου και το Μέρα25 του Γιάνη Βαρουφάκη δύσκολα θα μπορούσαν να συνεργαστούν κυβερνητικά με το ΠΑΣΟΚ ή τον Αλέξη Τσίπρα.
Ο χώρος για να μπορέσει να δημιουργήσει μια προοπτική εκλογικής νίκης, θα πρέπει καταρχάς να αναπτύξει μια δυναμική σε επίπεδο κοινωνίας. Μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει ξεχωρίσει δημοσκοπικά και κανείς δεν δείχνει να διαθέτει τη δυναμική εκείνη που θα έχτιζε μια εναλλακτική εξουσίας απέναντι στον Μητσοτάκη. Πόσω μάλλον που οι προσωπικές στρατηγικές και οι εγωισμοί προβάλουν ισχυρότεροι, από την ανάγκη παραγκωνισμού των. Εν τελεί η Κεντροαριστερά, έχει παράξει περισσότερους αρχηγούς και κόμματα από όσα ο μέσος ψηφοφόρος της μπορεί να καταναλώσει και να ψηφίσει.
